Ίσως να με ελκύει η εποχή, ίσως τα χρώματα, ίσως τα σπίτια με τις σοφίτες, νομίζω πως μια τέτοια εικόνα μου προκαλεί συναισθήματα ''ευτυχίας''!
Ο πίνακας του
Kees Van Dongen - Maisons à Amsterdam (1907)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Γιατί όχι;
ReplyDeleteΚαλό βραδάκι! :)
σωστό!
Deleteκαλημέρα aeipote!
Χμ δεν έχεις άδικο Στέλλα μου. Κατ αρχήν οι σοφίτες πάντα είναι ελκυστικές.Έχουν τη δική τους γοητεία και σε ενημερώνω ότι είναι λατρεία μου. Όλο το σύνολο είναι χαρούμενο. Γεμάτο ζωή. Και είναι ένα δίδαγμα του πως τέτοια κτίρια και χρώματα μπορεί να αλλάξουν ριζικά την ψυχολογία στο περιβάλλον γύρω μας.
ReplyDeleteMα βέβαια, πώς να μην είναι λατρεία σου οι σοφίτες Γιάννη μου.
DeleteΦαντάζεσαι να ζούσαμε σε ένα τέτοιο παραμυθένιο και χρωματιστό περιβάλλον;
Θα το εκτιμούσαμε λες ή θα το θεωρούσαμε δεδομένο;
Είναι και που μοιάζει με παιδική ζωγραφιά και ΣΙΓΟΥΡΑ είναι τα υπέροχα χρώματά του. Φανταστικός!!!
ReplyDeleteΕίναι είναι, παραμύθι σκέτο, χρωματιστό melian!
DeleteΈνας πίνακας, φαντάσου, αυτός ο συγκεκριμένος πίνακας σ’ ένα τοίχο μιας γκαλερί. Θα μπορούσα ώρες να τον κοιτάζω και σιγά-σιγά να παίρνει ζωή. Σκέψεις ασήμαντες ίσως για άλλους, για άλλους φαντάζουν αλλιώτικες, ξεχωριστές. Σκέψεις που παλινδρομούν ανάμεσα στη φαντασία και στην αβεβαιότητα. Κι όμως τόσο αληθινές. Ίσως επειδή η τέχνη, τα χρώματα και η ζωή μπλέκονται σε μια συνομιλία. Και ταυτίζεσαι μ’ αυτό που βλέπεις, αναζητώντας κάτι δικό σου, συνθέτοντας ιστορίες για το Καφέ στο ισόγειο, την γηραιά κυρία στον τρίτο, το νεαρό ζευγάρι στον τέταρτο, το ατελιέ του ζωγράφου στη σοφίτα. Ψηλά σπίτια με ψυχές, χαρούμενες, θλιμμένες, μοναχικές. Ταξιδεύουν οι αισθήσεις, αποξεχνιέσαι. Μόλις άνοιξες την πόρτα στις επιταγές της καρδιάς. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχία.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα μου, σ'ευχαριστώ!
Αννίκα μου, ταξίδεψα μέσα από την δική σου φαντασία
Deleteσ ευχαριστώ
Τα χρώματα σίγουρα, η υποψία ενός ταξιδιού που σε πηγαίνει εκεί που είναι πραγματικά τα σπίτια αυτά, ίσως και η άμαξα να παίζει το ρόλο της. Ένα ταξίδι το ήθελα πάντως...εσύ;
ReplyDeleteΚαλημέρα Στελλίτσα μου
Ταξιδάκι θέλει το κορίτσι μας;
DeleteΥπάρχει κάτι καλύτερο;
καλημέρα Άννα Φλο μου