εν γραπτώ

Νομίζω,  δεν είμαι σίγουρη αλλά πολλά γεγονότα με επιβεβαιώνουν,  πως ζω μια επανάληψη με αυτήν του 2013.
Το 2013 τον Μάιο ξεκίνησα τις επισκέψεις μου στην Α. οι οποίες κράτησαν δύο ολόκληρα χρόνια.  Με απασχολούσε ένα συγκεκριμμένο θέμα,  το οποίο μέσα σ'  αυτά τα δύο χρόνια αφουγκράστηκα,  μελέτησα,  ανέλυσα και τέλος πίστευα και πιστεύω πως ξεπέρασα.  Μάλιστα,  θεωρώ πως τόσο καλά ξεπεράστηκε εκείνο το φλέγον θέμα που σήμερα μπορώ να πω πως έχω φιλικές διαθέσεις απέναντι του,  μετά από χρόνια θυμού και όλων όσων συνηπήρχαν.
Όταν πήγα στην Α.  νόμιζα πως έχω κατάθλιψη.  Η Α. το ονόμασε θλίψη.  Αυτό που θυμάμαι έντονα,  ήταν πως το μυαλό μου είχε σταματήσει να δουλεύει,  πως δεν είχα διάθεση,  πως όλα πήγαιναν κατά διαόλου κλπ κλπ κλπ
Μα δεν θέλω να ασχοληθώ με την φωτογραφία έλεγα στην Α.,  δεν μ'  ενδιαφέρει,  κι ας είχα περάσει τουλάχιστον 3 χρόνια φανατικά μαζί της.
Δεν θέλω να ζωγραφίσω,  δεν θέλω να μαγειρέψω, γενικότερα δεν μ' ενδιέφερε πια ότι κατά καιρούς μου έδινε χαρά.
Αυτό,  είναι πολύ δύσκολο συναίσθημα μια που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως δεν αντλείς χαρά από πουθενά.
Η μόνη μου χαρά στην κυριολεξία ήταν η μία φορά στις 15 μέρες που πήγαινα στο γραφείο της και τα λέγαμε.
Όταν τελείωσαν οι συναντήσεις με την Α.,  όπως είναι φυσικό αφού είχαν περάσει και 2 χρόνια,  πολλά είχαν αλλάξει,  όλα προς μια θετικότερη κατεύθυνση.  Και κυρίως,  εκείνο το θλιβερό συναίσθημα πως βρίσκομαι μέσα στον πάτο ενός πηγαδιού,  που όμως είχα την απόλαυση,  σιγά σιγά να βγαίνω,  να ανακαλύπτω ξανά το φως,  να αγαπώ την ζωή.

Τότε,  πίστευα πως η εμμονή μου ήταν μία.  Είχα επικεντρώσει σε ένα θέμα που με έκαιγε και πίστευα πως αφού έλυσα αυτό,  λύθηκαν και τα υπόλοιπα σκοινιά από τον γόρδιο δεσμό που με κατέτρεχε.
Μόνο που στην Α.  είχα πάει με (όχι σοβαρό,  αλλά υπαρκτό) θέμα πολυφαγίας.
Τί έκανα;  Αγόραζα πχ σε στιγμές τρέλλας τις οποίες δεν μπορούσα να ελέγξω,  δύο πακέτα γεμιστά μπισκότα τύπου oraio και τα τσάκιζα χχμμ στο 10λεπτο!  Αυτό,  είχε γίνει συνήθεια μου.  Βίωμα μου.  Σχεδόν καθημερινότητα μου.
Εκείνο το διάστημα είχα χάσει 20 κιλά με την βοήθεια της διατροφολόγου μου,  τα οποία και ξαναέβαλα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Έτσι λοιπόν,  με την Α. λύσαμε κάποια θεματάκια μου,  αλλά αυτό έμεινε στην άκρη.  Υπήρχε,  άλλοτε πιο έντονο κι άλλοτε έπαυε εντελώς για μικρά όμως διαστήματα.  Φαύλος κύκλος δλδ.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;  Επειδή πιστεύω πως την πραγματική αιτία των προβλημάτων μας δύσκολα την εντοπίζουμε.  Ίσως και να μην θέλουμε ή το μυαλό μας να αρνείται αποδεχτεί,  να του είναι πιο εύκολο ένα delete,  μια απόρριψη.

Έτσι,  τον τελευταίο καιρό,  στο μυαλό μου είναι κάτι που έγινε πριν,  πριν ξεκινήσει όλη αυτή η ιστορία με τον εθισμό στα μπισκότα και την πολυφαγία.  Τότε που δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό που μου συμβαίνει,  είναι στα όρια της αρρώστειας.

Λογικά λοιπόν,  όλα πρέπει να ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008,  που βρέθηκα στο κρεββάτι με πόνους στην μέση.  Τέταρτος σπόνδυλος αν θυμάμαι καλά,  δισκοκήλη η διάγνωση!  Περίπου 2,5 μήνες ανάπαυση,  που σήμαινε πως δεν μπορούσα να κάνω τις βόλτες μου,  τις δουλειές μου,  τα μαγειρέματα μου,  τίποτα!

Και πάμε στον χειμώνα του 2010,  συντριπτικό κάταγμα στον αριστερό αστράγαλο.  Άλλοι 3,5 μήνες στο κρεββάτι.

Υποθέτω ότι αυτά τα δύο γεγονότα ήταν που έφεραν στη ζωή μου τα πάνω κάτω.
Και φυσικά τα μπισκότα,  τα γλυκά,  η πολυφαγία ήταν το καλύτερο μου ηρεμιστικό,  πολλές φορές και πιο ισχυρό κατευναστικό.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί είμαι σε μια φάση που με τη διατροφή,  φουσκώνω και ξεφουσκώνω σαν μπαλονάκι,  βάζω κιλά,  χάνω κιλά,  ξαναβάζω περισσότερα κλπ κλπ
Είμαι επίσης σε μια φάση που δεν μου αρέσει τίποτα.  Δεν ευχαριστιέμαι (εντάξει το blog μ'  αρέσει),  δεν νιώθω απόλαυση,  και κυρίως βλέπω φίλους να κάνουν πράγματα και αναρωτιέμαι πώς;
Κι αυτό,  στ'  αλήθεια με τρομάζει.  Πολύ!
Γιατί έχω μια υποψία και μακάρι να είναι μόνο υποψία πως τότε ήταν ο πάτος ενός πηγαδιού,  τώρα μπορεί ''ΑΥΤ'Ο'' να έχει αλλάξει περιβάλλον,  να έχει αλλάξει μορφή,  κι εγώ να μην το έχω πάρει είδηση για να το πολεμήσω!

Κάτι μου λέει πως για άλλη μια φορά θα πρέπει να ψάξω να με βρω και να με διαχειριστώ..  κάτι μου λέει πως μπορεί σε μικρότερο βαθμό,  μπορεί με άλλο τρόπο,  αλλά κάπως σαν να πρέπει να ξανασυστηθώ με τις απολαύσεις μου.

Και είναι τόσα μα τόσα τα ανιαρά προβλήματα της καθημερινότητας που δεν συμβάλλουν σ'  αυτό.


υ.γ.  αν έφτασες ως εδώ κάτω σ'  ευχαριστώ,!
Η πινακίδα ''εν γραπτώ''  μου άρεσε και αποφάσισα να σηκώσω το κινητό και να την φωτογραφίσω,  κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε ένα μαγαζί με φωτοτυπίες