έξω από το παράθυρο (μέρα 19η)

"The View from the Studio, Summertime" του Hugo Gren



Θαυμάζω αυτό τον πίνακα,   με τρελαίνει η ιδέα πως θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παράθυρο,  η καρέκλα μου,  το τραπέζι με το αγαπημένο μου τραπεζομάντηλο,  το βιβλίο μου,  το ημερολόγιο μου,  η κανάτα με το νερό,  ο καφές μου,  τα λουλούδια στο βάζο που μόλις μάζεψα από τον κήπο μου,  η γάτα μου κάπου να ραχατεύει κι όλο αυτό το λουλουδιασμένο σκηνικό που δεν ξέρεις αν ξεκινάει από το εσωτερικό του δωματίου και επεκτείνεται στον εξωτερικό χώρο της ζωντανής φύσης ή το αντίστροφο.

Παράξενες οι μέρες που διανύουμε σκέφτομαι όσο φουσκώνουν τα ζυμαράκια μου στον πάγκο της κουζίνας,  για το σημερινό ψωμί.  Κάπως σαν να χωνέψαμε το τώρα κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το μετά.  Όχι ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος ας μην εθελοτυφλούμε.  Ο κόσμος θα γίνει δυσπρόσιτος και οι δρόμοι δύσβατοι.  Επειδή το χρήμα θα πάει εκεί όπου πάντα πήγαινε και γιατί σ'  αυτό το βωμό θα θυσιαστούμε.  Κι επειδή τα παιδιά μας θα ζήσουν για άλλη μια φορά την έντονη αβεβαιότητα του αύριο.  Ένα αύριο που ίσως θα μοιάζει με εκείνη τη σκοτεινή περίοδο των μνημονίων.  Ποιός ξέρει!

Σκεφτόμουν επίσης πόσο δύσκολο είναι αυτή την εποχή να αλιεύσεις από το μέσα σου ψήγματα αισιοδοξίας.  Δύσκολο αλλά βέβαια όχι αδύνατο.

Μου κάνει εντύπωση,  εγώ όταν λέω ''μένω στο σπίτι'',  μένω πραγματικά στο σπίτι,  πώς γεμίζουν οι λαικές ή συνεχίζονται οι βόλτες στην παραλία.  Η χθεσινή εικόνα της παραλίας με τρόμαξε.  Αλήθεια δεν φοβούνται οι άνθρωποι;  Μονάχα εγώ;  Φτιάχνω ψωμί,  παραγγέλνουμε τηλεφωνικά από το μάρκετ.  Ε δεν θα χαθεί πια ο κόσμος αν δεν διαλέξω εγώ τα μήλα μου. 

Ο καθένας μας βρίσκει τον τρόπο του να κάνει τις δύσκολες στιγμές του όμορφα ανώδυνες.
Εγώ αφήνω εδώ τα σημάδια μου,  διατηρώ τις επαφές μου,  τα τηλεφωνήματα μου,  την διαδικτυακή μου επικοινωνία με όσους και όσα πολύ αγαπώ.  Με όλους όσους και όσα μου χορταίνουν την ψυχή.
Νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη!  Ωστόσο υπάρχουν πάντα οι Δευτέρες που θα ξυπνήσω στραβά,  οι Τρίτες που θα χαμογελάω χωρίς λόγο και τα σαββατοκύριακα που είναι μελαγχολικά.

Ίσως τελικά,  τίποτα πέρα από αυτόν τον μικρό σημερινό απολογισμό, να μην ήταν ικανό να έχει αυτό το ειδικό βάρος που έχει το κάθε τί,  όταν αποκτά την ιδιαίτερη του για σένα αξία. 

Α!  να σου πω κι αυτό.  Έχω χάσει τρία κιλάκια από την νέα χρονιά και μετά,  δεν φαντάζεσαι αυτό πόσο με χαροποιεί.  Και ενώ σε δύσκολες καταστάσεις τρώω ψυχαναγκαστικά για κάποιο λόγο δεν θέλω να χαλάσω αυτή την καινούργια χαρά μου.  Είναι ίσως που με κάποιο τρόπο επιτέλους,  μπόρεσα να ξεχωρίσω στο μυαλό μου το ψυχαναγκαστικό από το φυσιολογικό φαγητό.  Καιρός ήταν δεν νομίζεις;