Εδώ και μια εβδομάδα περίπου βρέχει. Και αυτό δεν βοηθάει ούτε για βόλτα στην βεράντα. Κάνει και κρύο. Έτσι, ίσα που ξεμυτάμε από την μπαλκονόπορτα και ξανά μπαίνουμε μέσα.
Σε ένα μικρό διάλλειμα βροχής, ένα πρωινό, χαρήκαμε δυό καρδερίνες, εμείς πίσω από το τζάμι με την αγωνία να μην τις τρομάξουμε. Αυτές, τσιμοπολογούσαν ένα θεριεμένο αγριολούλουδο με κίτρινα άνθη σαν μικρές μαργαρίτες, των οποίων τα πέταλα όταν πέφτουν αφήνουν στον κάλυκα ένα χρυσαλιφούρφουρο. Έχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς τσιμπούσαν, το χρυσαλιφούρφουρο.
Όλη μέρα, πλένω χέρια, φρούτα, λαχανικά, συσκευασίες του σούπερ μάρκετ, τα πόμολα από τις πόρτες του σπιτιού μου. Μου φαίνεται τόσο υπερβολικό!
Προσπαθώ να μην βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Μάταιο. Αυτό, νομίζω δεν θα το κατορθώσω ποτέ.
Είναι μια πολύ καλή παρέα ο Όβ. Δεν ξέρω όμως αν κάτω από άλλες συνθήκες θα έβρισκα ενδιαφέρον σε ένα τέτοιο βιβλίο. Μου αρέσουν τα βιβλία με δυνατά και δραματικά αν είναι δυνατόν γεγονότα, με έντονα συναισθήματα και ανατροπές.
Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου, να έχω την ικανότητα να ''τηλεμεταφέρομαι''. Μη γελάς! Μπορώ οποιαδήποτε δύσκολη μου στιγμή να ''μεταφερθώ'' σε μια παλιότερη και ευχάριστη, στο 100% μου. Να όπως εχθές, βρέθηκα ξαφνικά με το μαγιώ μου στην θάλασσα, κάνοντας βόλτα στην αμμουδιά. Είχα δίπλα μου κι εσένα, πάντα σε έχω, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς..
Θυμάσαι; μια μέρα καλοκαιρινή με συννεφιά, περπατήσαμε στην αμμουδιά πόσες ώρες άραγε και φτάσαμε μέχρι το χωριό. Μια άλλη φορά πάλι, λίγο πιο παλιά, λείπαμε από τις ξαπλώστρες μας πάνω από δυό ώρες, περπατούσαμε στην αμμουδιά και θέλαμε να φτάσουμε ως τη μύτη της Επανωμής που είναι το ναυάγιο, ακόμη λίγο, κι ακόμη λίγο, μα θέλαμε κι άλλο τόσο για την επιστροφή. Κι όταν επιστρέψαμε, ένιωσα την ανησυχία των γύρω μας.
Πέρσι ήταν ή πρόπερσι, που ρώτησε ένα αγόρι τον πατέρα του, ''γιατί αυτοί οι δυό περπατάνε'', κι ο πατέρας του αποκρίθηκε ''γιατί νομίζουν πως είναι όμορφοι''. Καθόλου μην απορείς. Τέτοιοι είμαστε εδώ στην χώρα μου. Χαμένα επεισόδια!
Την άνοιξη, αν δεν την βρεις την φτιάχνεις, φωνάζουν οι φωτογραφίες που διάλεξα.
Είναι θαυμάσιες, είναι τόσο απολαυστικές που πολλές φορές νιώθω ότι είμαι μέσα τους και τις ζω. Να άλλο ένα είδος ''τηλεμεταφοράς''. Κι εσύ πάντα είσαι δίπλα μου να ξέρεις, όπου κι αν βρίσκομαι, νοητά ή πραγματικά, πάντα.. πάντα.. πάντα..
Τι ωραία που τα γράφεις, Στέλλα, το διαβάζω μια και ξανά και η διάθεσή μου ανεβαίνει...
ReplyDeleteΤέτοια χρειαζόμαστε, κι αν δεν τα φτάνουμε να τα φτιάξουμε!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Αν έχω την ικανότητα να πετύχω έστω στο ελάχιστο να ανεβάσω την διάθεση ενός ανθρώπου, νιώθω μια μικρή δόση επιτυχίας Στράτο.
DeleteΜακάρι!
καλό σ/κ φίλε μου :)
υ.γ. οι καρδερίνες ξαναεμφανίστηκαν πριν λίγο να τσιμπολογούν και πάλι τα χρυσαλοφούρφουρα. Έχουν κίτρινες ζωντανές πινελιές στα σταχτιά φτεράκια τους και είναι τόσο όμορφες. Μα και η φύση τόσο προνοητική, μ' αυτά τα χρώματα τους δύσκολα τις ξεχωρίζεις από το φυτό. Ασπίδα προστασίας :)
Τι να κάνουμε; προσπαθούμε να βλέπουμε μπροστά μας με λιγάκι χιούμορ και άφθονη η φσντασία ότι μας βοηθάει να στεκόμαστε όρθιοι. Μόλις τέλειωσα ένα στεφάνι από πηλό για την κολλυτή μου και μετά μελαγχόλησα γιατί ενώ μένει κοντά μου δεν μπορώ να της το δώσω.Στο κτήμα δεν μπορώ να πάω, μασουλάω συνέχεια γιατί ο άνδρας μου συνέχεια και κάτι μαγειρεύει για να ασχολείται.Χαμός!Εύχομαι να είσαι καλά και μείνε σπίτι!
ReplyDeleteΕυτυχώς Αχτίδα μου δεν έχω όρεξη καθόλου να μασουλήσω γιατί είμαι από τους ανθρώπους που αν ξεκινήσω δεν σταματάω.
DeleteΤο στεφάνι θα βρεις χρόνο στο μέλλον να το παραδώσεις.
Προς το παρόν μένουμε σπίτι :)
Προσπαθούμε να βρούμε την άνοιξη όπως κάθε χρόνο.Μόνο που φέτος τα πράγματα μας άλλαξαν το τρόπο που γνωρίζαμε να βρίσκουμε την άνοιξη και ότι άλλο θεορούσαμε "δεδομένο".
ReplyDeleteΕίναι πολύ ωραίο αυτό που μπορείς να τηλεμεταφέρεσαι.Και να έχεις κάποιον έστω και μέσα στο μυαλό σου και να ταξιδεύεις στην καθημερινότητα μαζί του.
Δεν ξέρω ένα σου αρέσουν τα τραγούδια που επιλέγω ή μάλλον αν εχεις διάθεση να ακούσεις μουσική.
https://www.youtube.com/watch?v=8Fgu-5DRnng
https://www.youtube.com/watch?v=juPA1WrwN5w
Σήμερα Μάριε σχεδόν μετά από μια ολόκληρη βροχερή εβδομάδα έχει έναν όμορφο ήλιο και μπορώ να χαρώ το μπαλκόνι και το φυσικό φως στο σπίτι μου.
DeleteΕίμαι με λίγο πονοκέφαλο και θέλω καφεδάκι, τώρα θα πάω να φτιάξω.
Πάντα αναρωτιόμουν πως δεν έχει βρεθεί ακόμη το φλυτζάνι όπου μέσα του δεν θα κρυώνει ποτέ ο καφές :)
Διάθεση προς το παρόν έχω, μετά δεν ξέρω.
Έτσι κι αλλιώς εγώ ήμουν πάντα άνθρωπος του σπιτιού, εννοώ πως όλα τα ενδιαφέροντα μου βρίσκονται μέσα στο σπίτι, αλλά βέβαια οι συνθήκες οι σημερινές αγγίζουν τα όρια της παράνοιας, του εξωπραγματικού.
Σ ευχαριστώ για τα τραγούδια σου
Καλημέρα.
DeleteΣου έχω την λύση για να μένει ο καφές ζεστός.
https://www.e-shop.gr/satzuma-usb-cup-warmer-p-PER.506202
https://www.ideahellas.gr/product/usb-warmer/?skr_prm=WyIzYjhhMTM5Yi1jZDRmLTRjOTUtOGI1Mi0wOGFmNGRmN2E5NmQiLDE1ODU0NzMyNjAwNjEseyJhcHBfdHlwZSI6IndlYiIsImNwIjoiZiIsInRhZ3MiOiIifV0
https://stosfiri.gr/pc-gadgets/diafora-eidi/
Deleteωωω δεν ήξερα είναι η αλήθεια πως υπάρχουν όλες αυτές οι θερμαντικές βάσεις για τις κούπες του καφέ.
DeleteΩραία ιδέα, μαζί με κάποια βιβλία που θα παραγγείλω τις προσεχείς μέρες.
Α! και θέλω επιτέλους ένα ατομικό φωτάκι για την ανάγνωση των βιβλίων μου στο σκοτάδι :)
Σήμερα έχω αυτό που λέμε βαρύ κεφάλι Μάριε, ωστόσο έφτιαξα τα ζυμαράκια για το ψωμάκι μου, σε λίγο θα φουσκώσουν και θα μπουν στον φούρνο.
"Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις...."
ReplyDeleteΜου άρεσε πάρα πολύ αυτή η έκφραση και ότι αυτή κλείνει μέσα της. Γεμάτη ζωή και θετική ματιά. Βρίσκω την αντίδρασή σου με το πλύσιμο πολύ τραβηγμένη. Δεν μπορείς Στέλλα μου να αποκλείσεις την επαφή με ξένο σώμα. Δεν είσαι σε εργαστήριο φυσικής αλλά σε ανοιχτό χώρο. Ναι, εντατική προσοχή και μέτρα αλλά μην σε πάρει από κάτω.
Προσωπικά βγαίνω έξω. Όπως προβλέπεται και με την αυστηρότητα που προβλέπεται. Αλλά βγαίνω! Δύο φορές τη μέρα. Για τις δουλειές του σπιτιού ολόγυρα καθώς και μια προσωπική μου βόλτα με το σκύλο το απόγευμα. Πάντα με την αυστηρότητα εξαντλημένη.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η "τηλεμεταφορά" που αναφέρεις. Ένα φαινόμενο εντυπωσιακό με πολλές προεκτάσεις.
Στέλνω φιλιά και ευχές για να είσαι καλά και να χαμογελάς.
Αυτή η εποχή θέλει δημιουργικότητα σε ύψιστο βαθμό.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Ναι βέβαια, την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις, το είπε ο Ελύτης!
DeleteΓιάννη μου εμένα με παίρνει από κάτω όταν βλέπω τους 1000 νεκρούς τη μέρα στην Ιταλία.
Τίποτα άλλο.
Από εκεί και πέρα ο καθένας μας κάνει ότι νομίζει.
Τηρεί μέτρα κατά πως αντέχει.
φιλιά πολλά
καλή κυριακή, εδώ τουλάχιστον είναι ηλιόλουστη
Φυσικά και σε παίρνει από κάτω καθώς είναι τραγικό. Σε κάθε γωνιά της γης κάθε απώλεια ανθρώπου σε αυτές τις συνθήκες είναι βαριά και σημαντική. Η ζωή θα νικήσει Στέλλα, είναι νόμος. Κάποτε ο κτηνίατρος μου είπε μια ιστορία που δείχνει τη δύναμη της ζωής. Ένας σκύλος πέθανε καθώς ένα σκληρό ακροβλάσταρο τρύπησε την κοιλιά του και εισχώρησε στο σώμα του. Το δύστυχο ζωάκι έμεινε εκεί στην ανοιχτή φύση να επιστρέψει στη γη που ανήκε. Το ακροβλάσταρο φύτρωσε μέσα στο κουφάρι του το οποίο αποτέλεσε για αυτό μια νέα φωλιά ζωής μέχρι που το βρήκαν καταπράσινο στα λείψανα του ζώου. Τραγικό αλλά σημαδιακό.
DeleteΠροχωράμε.
Όμορφη ανάρτηση. Την χάρηκα!
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα fish eye :)
Κι αντίστοιχα χαίρομαι που έδωσα χαρά Ολίγιστε!
Deleteκαλή, όμορφη Κυριακή :)
Κι εγώ τι να πω που νόμιζα πως το χρυσαλιφούρφουρο είναι κάτι που το βρίσκεις μόνο στην Λιλιπούπολη; Κόβομαι, άντε αν είστε καλόψυχοι αφήστε με μεταξεταστέα, αφού καρδερίνα μάλον δεν έχω συναντήσει ποοτέ μου, κι αν συνάντησα καμμία τυχαία στα δέκα χρόνια που έζησα μακριά απ' τη μεγαλούπολη, δεν μου είχε μάθει κανείς να την αναγνωρίζω... Ναι, ναι, να την δημιουργήσουμε την άνοιξη. Να την ζωγραφίσουμε, να την τραγουδήσουμε, να κάνουμε καθημερινά, μέσα στους τοίχους της απομόνωσης την δική μας Ιεροτελεστία της Άνοιξης. Καλή Κυριακή!
ReplyDeleteΕίναι αυτά που προ Λιλιπούπολης τα λέγαμε κούκους Magpie!
DeleteΜα είναι τόσο ωραία λέξη η λέξη ''χρυσαλιφούρφουρο'', πώς να μην την κλέψουμε και να μην την κρατήσουμε στο λεξιλόγιο μας ;)
Τα πουλιά ποτέ μου δεν ήξερα να τα αναγνωρίζω εκτός από τα περιστέρια, τους γλάρους, τις δεκαοχτούρες, τα κοράκια, τις καρακάξες άντε και τα σπουργιτάκια, δλδ τα βασικά.
Ένας λόγος που πίστευα ότι επειδή ζω στην πόλη δεν υπάρχουν οι πικοιλίες, κι άλλος ένας λόγος τελικά πως δεν ήμουν παρατηρητική.
Τις καρδερίνες μου τις επισήμανε ο αγαπημένος μου!
Πάντως είχαν τα ίδια χρώματα με το φυτό που τσιμπολογούσαν, άρα χρειάζεται παρατηρητικότητα για να τις ξεχωρίσεις. Έχουν κίτρινες πινελιές στα φτερά τους.
Είναι πολύ πιθανό να έφυγαν από κάποιο κλουβί, ή κάποιος να τις άφησε.
Τελευταία ανακάλυψα πως στην πόλη μου τριγυρνούν και κοτσύφια και είναι κι αυτά πάρα πολύ όμορφα, μαύρα φτερά με πορτοκαλί ράμφος και μελωδικά.
Κρατώ αυτό από το σχόλιο σου, ''την δική μας ιεροτελεστία Άνοιξης'' κι αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με όλα τα πράγματα, είναι η δικιά μας ιεροτελεστία είναι αυτό που σκεφτόμαστε, που βγάζουμε προς τα έξω, και που τελικά λατρεύουμε.
Καλή Κυριακή Magpie :)
να λοιπόν που η απομόνωση (και η ανάρτησή σου) έγιναν αφορμή γι' αναζητήσεις.... Λοιπόν, στο κομμάτι του κέντρου που κατοικώ καρδερίνα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα...πως να ευδοκιμίσει άλλως τε ανάμεσα σε εκατομμύρια περιστέρια, ούτε ψίχουλο δεν περισσεύει. Για κούκο ή κοτσύφι ούε κουβέντα, σπουργιτάκια μόνο στην περιοχή εργασίας μου-εξωτικό προάστιο, αλλά, τολμώ να πω, κι αυτό κι' αν είναι θαύμα, πως ένα πρωί στη διασταυρωση Σπύρου Πάτση και Ιεράς Οδού καιφεύγοντας από τον οδοντίατρο, είδα κάτι που έμοιαζε με κολιμπρί, believe it or not. Μου έφτιαξε την μέρα. Τα καλά της πανδημίας; Όλοι -ελπίζω-αναθεωρούμε τον τρόπο ζωής μας κι εγώ επειδή ήμουν ήδη σε καλό σημείο (της αναθεώρησης) ήδη προ της καραντίνας, αναθεωρώ τώρα την στάση μου και τα αισθήματά μου απέναντι στα περιστέρια.... μέχρι που άρχισα να τους πετάω και κομματάκια ψωμί!
DeleteΚολιμπρί!!!
DeleteΤο βρήκα στο google τί ομορφιά!!!
Magpie, πιστεύω αναθεωρούμε πολλά στη ζωή μας, στις φάσεις που είναι πολύ δύσκολες, στις στροφές, στα γυρίσματα. Κι από τέτοια κάποιοι έχουμε αρκετά ακόμη και πριν την καραντίνα.
Αλλάζουμε ματιά, δίνουμε βάρος σ' αυτό ή εκτιμούμε περισσότερο το άλλο.
Το έχω ζήσει.
Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει σε όλους μας γιατί μερικοί αρπάζονται αλαζονικά από κάπου και συνεχίζουν με αλλαγές μεν αλλά διαφορετικές δε. Anyway. Αυτοί στον κόσμο τους, εμείς στον δικό μας.
Να συμπληρώσω επίσης πως φέτος, βλέπω στα λουλούδια μου ότι κυκλοφορούν πολλές μέλισσες :)
Είχαν εξαφανιστεί κι αυτές για ένα διάστημα.
Ψύχα ψωμιού δοκίμασα να αφήσω στο μπαλκόνι αλλά δεν είδα ''πελάτες''. Γιατί άραγε;
Ναι, αναθεωρούμε Στέλλα (if I may), τις μέλισσες μάθαμε να τις φοβόμαστε, στο γραφείο αν τρυπώσει καμμιά απ' τα ανοιχτά παράθυρα, εξοχή γαρ, μόνο την πυροσβεστική δεν φώναζαν-κάποιοι-, σε λίγο καιρό υποθέτω ότι θα τις αποζητούμε... Στις δικές μου λιγοστές γλάστρες συνήθως οι επισκέπτες είναι μυγάκια... κι αν αφήσω ψίχουλα στο μπαλκόνι θα γίνει περιστεριώνας και καθόλου δεν το θέλω. Όμως για τα μυγάκια βρήκα λύση: έκοψα όλες τις καυτερές πιπερίτσες μου που μάλλον τις θεωρούν delicatesse, τις έβαλα σε βαζάκια με λάδι, πέταξα την πιπερόγλαστρα και έφτιαξα μερικά ωραιότατα χριστουγεννιάτικα καλάθια με τις πιπεριές, τα μυρωδάτα λάδια, χειροποίητα σαπούνια κλπ κλπ. Αναθεωρούμε, δημιουργούμε, δοκιμάζουμε, απορρίπτουμε-εγώ μόνο χρόνια κρίσης δεν θα τα έλεγα. Να είσαι καλά!
DeleteΕίναι ένα από τα όνειρα μου η ζωή στην εξοχή Magpie, από τα όνειρα που ξέρω πως δεν θα πραγματοποιηθούν γιατί και οι δύο μας με τον αγαπημένο μου δεν θα μπορούσαμε να το υποστηρίξουμε.
DeleteΠροσωπικά αγαπώ την φύση και μου λείπει :) Ούτε κι εγώ θα άντεχα τα ζουζούνια, κι αν μου πεις για φιδάκια έχω φύγει μίλια μακριά.
Πάντα με εντυπωσίαζαν οι κόκκινες πιπεριές, κι ας μην τις έτρωγα. Το ίδιο και τα μυρωδάτα λάδια αλλά και τα χειροποίητα σαπούνια.
Τελευταία όλο βρίσκω τρόπους να βολευτώ με τσάγια και βότανα σε διάφορα μικροθέματα μου :) Δεν αγαπώ καθόλου τα φάρμακα!
Τα φιλιά μου
καλό βράδυ
Χρυσαλοφούρφουρα!!! Μα τι υπέροχη λέξη Στέλλα. Δεν ξέρω ακριβώς την σημασία της, όμως ακούγεται τόσο ποιητική. Μου έφτιαξες το κέφι, στ' αλήθεια, και με το κείμενο και τις φωτογραφίες.
ReplyDeleteΝα είσαι καλά!
Αντέχουμε ακόμα!
Καλή εβδομάδα.....όσο καλή μπορεί να γίνει.
Φιλιά!!
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα γνωρίζεις Αννίκα μου, είναι αυτά τα αέρινα σαν χνουδένιες σφαίρες που όταν είμασταν μικρά παιδιά φοβόμασταν μην μπούν στα αυτιά μας; Τα λέμε και κούκους τα λέμε και κλέφτες.
DeleteΠώς πάει το χεράκι;
καλό βράδυ σου εύχομαι
φιλιά
Προσπαθώ να γράψω με ένα χέρι ......και πέφτει το γέλιο της αρκούδας. Πάντως όλο και καλύτερα, μάλλον συνηθίζω.
DeleteΑααα...λες γιαυτό να κουφάθηκα, όλο μ' αυτά έπαιζα.
Να είστε καλά Στέλλα μου, σ' ευχαριστώ!
Καλό ξημέρωμα!
Βρέχει και εδώ χοχοχο τι πρωτότυπο χαχα και όμως η βροχή εδώ σημαίνει πως μάλλον τελείωσαν τα χιόνια αχμμ λέμε τώρα.
ReplyDeleteΣκιουράκια έχουμε εμείς, πεινασμένα ότι έχουν ξυπνήσει και τρέχουν πεινασμένα περιμένουν τα δέντρα να βγάλουν το κατι τιςςςς τουςςςς όμως ακόμα τίποτε στα δέντρα. Βέβαια ξεθάβουν ότι είχαν κρύψει από πέρσι χαχαχα
... κάτι μου θυμίζει αυτό το περπάτημα :)
σε φιλώ !!!!
Γειά σου Μάνια μου.
DeleteΛατρεμένα σκιουράκια!!!
Να τα προσέχετε, να τους αφήνετε στα κρυφά λίγη τροφή.
Καλημέρα εκεί στον μακρινό Καναδά
Τι αισιόδοξο μήνυμα. Μακάρι να καταφέρουμε να φτιάξουμε την Άνοιξη. Κι εγώ ταξιδεύω το μυαλό κι ευτυχώς δεν χρειάζεσαι γι' αυτό ούτε χαρτιά, ούτε ταυτότητες.
ReplyDeleteΜε την αισίοδοξο αύρα της ανάρτησης σου σε καληνυχτώ.
Ματς μουτς Στέλλα μου!
Σκεφτόμουν Μαρίνα μου πόσο δύσκολο είναι να ψαρέψεις από το μέσα σου αισιόδοξα σημεία σε μια περίοδο σαν κι αυτή που ζούμε, αλλά και πόσο αναγκαίο.
DeleteΦιλάκια πολλά