Wednesday, March 25, 2020

της 25ης Μαρτίου (μέρα 13η)





Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία,  με κάνει να φαντάζομαι πως είσαι κάπου δίπλα μου και ασχολείσαι με τα δικά σου αγαπημένα κι εγώ απολαμβάνω το βιβλίο μου και τον ζεστό καφέ μου στη βεράντα με ένα ελαφρύ,  απαλό αεράκι.

Μόλις έβαλα στο φούρνο τα σημερινά ψωμιά μου,  ένα με απλό αλεύρι και το άλλο με αλεύρι ολικής.  Αν μη τι άλλο τη μυρωδιά του φρεσκοψημμένου ψωμιού θα έχουμε να τη θυμόμαστε,  αν και όταν βγούμε από όλο αυτό,  ίσως και να θελήσουμε να την κρατήσουμε ως συνήθεια.

Είδα προχθές την ''πολίτικη κουζίνα''  μόνο και μόνο για να φτάσω στα τελευταία δέκα λεπτά,  όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκει τον εφηβικό έρωτα του μετά από πάρα πολλά χρόνια,  γυναίκα πια.  Κι ενώ μια ελπίδα επανένωσης αχνοφαίνεται,  η κοπέλα η οποία έχει την τελική απόφαση,  διαλέγει να φύγει με την οικογένεια της.  Αγάπησα την σκηνή που αυτός την κοιτάζει καθώς αυτή φεύγει,  στο σταθμό των τραίνων,  αφού έχουν ανταλλάξει χειραψία κι αφού έχουν πει το αντίο.  Την προλαβαίνει,  καθώς καταλαβαίνει πως θα γυρίσει πίσω το κεφάλι της για να τον δει για τελευταία φορά,  ''αν γυρίσεις,  θα θεωρηθεί υπόσχεση μιας κάποιας ελπίδας''.
Επίσης,  στην ερώτηση της ''γιατί έκανες τόσα χρόνια να επιστρέψεις;'',  η απάντηση του ''φοβόμουν,  φοβόμουν την στιγμή που θα έπρεπε να ξαναφύγω''!

Ίσα που κατάφερα να φτιάξω τρεις μάσκες από 100% βαμβακερό ύφασμα.
Θα προσπαθήσω για άλλες δυό τρεις αύριο,  όμως πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να προστατεύσουν.  Αν και μέχρι το 1990 από ότι έμαθα οι μάσκες ήταν τέτοιου τύπου και αποστειρώνονταν με το καφτό σίδερο.  Επίσης έμαθα πως και τις μάσκες του φαρμακείου μπορούμε να τις αποστειρώσουμε με τον ίδιο τρόπο και να τις ξαναφορέσουμε.  Δεν εγγυώμαι για την εγκυρότητα όλων αυτών παρά ταύτα.

Κάνει κρύο και έχει συννεφιά.
Στο μπαλκόνι μου έχει μόνιμα ένα ρευματάκι,  σε σημείο να μη μπορώ να κάτσω ή να βγω έξω χωρίς χοντρή ζακέτα,  ενώ η γειτόνισσα μου στην ακριβώς απέναντι οικοδομή στα πέντε μέτρα βγαίνει με το κοντομάνικο.
Πριν λίγο κάποιος είχε βάλει επετειακά τραγούδια στη διαπασών,  έτσι έσπασε η απόλυτη σιωπή, του κόσμου γύρω από το σπίτι μου,  των τελευταίων ημερών.
Αν θα βγούμε από όλο αυτό!  Όταν,  αν..
Θα..  άραγε;
Κι αν θα..  πώς;

16 comments:

  1. Πικροί έρωτες! Δυστυχώς, αυτοί μένουν!
    Υπομονή, επιμονή, συμμόρφωση!
    Μαραθώνιος μοιάζει και όχι κούρσα
    ημιαντοχής έστω. . .

    Με θέληση και αγάπη για τον εαυτό,
    τους κοντινούς μας και τον κόσμο όλο,
    θα τα καταφέρουμε!

    Φιλιά! :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα aeipote :)

      Αν δεν ήταν τόσο ''ξύλινοι'' οι ηθοποιοί θα ήταν μια εξαίσια ταινία. Γιατί το έκανε αυτό ο σκηνοθέτης δεν γνωρίζω.
      Επίσης η μουσική της εξαιρετική.

      Είναι δύσκολο όταν πρέπει να αποφασίσεις όχθη.
      Εξαιρετικά δύσκολο όταν θέλεις και δεν μπορείς.
      Όταν κάθε επιστροφή την βλέπεις σαν ελπίδα. Και όταν εξαντληθούν οι ελπίδες τις δημιουργείς γιατί δεν μπορείς να ζήσεις αλλιώς. Νομίζω αυτό το κάθε φορά εξαντλώ κι από μια ελπίδα την οποία αύριο ξανακατασκευάζω για να την ξαναχάσω είναι το πιο πικρό από όλα.

      Θέληση έχουμε και είμαστε από αυτούς που προσέχουμε και μέσα μου θέλω να πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με έναν εχθρό που παλεύεται γιατί αλλιώς χάνω τις ελπίδες μου.
      Αύριο θα δοκιμάσουμε και παραγγελία τηλεφωνική στο σούπερ μάρκετ, για να δούμε.

      :)
      επίσης την καλησπέρα μου!

      Delete
  2. 13η μέρα ε; Πότε φτάσαμε ως εκεί βρε Στέλλα μου! Πλέον οι μέρες δεν έχουν εύκολα σημεία αναφοράς να μας δώσουν. Γίνονται όλες απόλυτα ίδιες. Όμως η άνοιξη θα θριαμβεύσει ξανά. Οι νόμοι της ζωής δεν ανατρέπονται.
    Η Εικόνα σου είναι πράγματι υπέροχη, έχει μια ζωντάνια μέσα της.
    Την "Πολίτικη κουζίνα" δεν την έχω δει. Όμως κράτησα με σεβασμό την αναφορά σου.
    Χρόνια Πολλά καλή μου φίλη και όλα να είναι καλά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Θα συμφωνήσω Γιάννη, έκανα κι εγώ την ίδια σκέψη, ενώ τις πρώτες μέρες η ώρα δεν περνούσε με τίποτα, τώρα οι μέρες περνούν και πάλι νεράκι.

      Έχουμε βρει πράγματα που θέλουμε να κάνουμε κι έχουμε δημιουργήσει καινούργια ρουτίνα.

      Για πόσο διάστημα μόνο αναρωτιέμαι αλλά ποιός μπορεί να απαντήσει σ' αυτό;
      Θα προσαρμοστούμε!

      χρόνια πολλά Γιάννη μου
      φιλιά
      :)

      Delete
  3. Από τον Καναδά θα είναι η κυρία με το κοντομάνικο χαχαχα
    Οταν παίδι μου ΟΤΑΝ
    Ασε τα αν και τα άραγε ...
    Σε φιλώ :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Το μόνο που μπορώ να σου πω Μάνια μου είναι ότι αυτό είναι αδικία :)

      Εγώ θέλω πανοπλία ρούχων και άλλοι βγαίνουν με τα εφηβικά τους. Δεν είναι σωστό παιχνίδι αυτό!

      Την καλημέρα μου εκεί μακριά στον Καναδά σου.
      Φιλιά

      Delete
  4. Καλημέρα.
    Μέσα σ'αυτή την βαρετή καθημερινότητα μερικές φορές έρχεται στις σκέψεις το παρελθόν.
    Η Πολίτικη κουζίνα είναι μια αγαπημένη ταινία που ξυπνάει μνήμες και πολύ περισσότερο στους γονείς μας.
    Την είχα δεί τότε στον κινηματογράφο και όταν κυκλοφόρησε σε Dvd την αγόρασα και την είδαμε με την μητέρα μου.
    Η σκηνή που περιγράφεις είναι η πραγματικότητα για τα "παιχνίδια" που μας παίζει η ζωή.
    Μπορεί να αγαπάς,να αισθάνεσαι πολλά για κάποιον-α άλλη όμως αυτή η πρώτη φορά μένει πάντα.
    Μέχρι και τώρα δεν μπορώ να βρώ απαντήσεις στο ερώτημα.Γιατί να μην μπορώ να αισθανθώ ξανά έτσι.
    Ο φόβος ενός νέου αποχωρισμού νομίζω ότι είναι πρόφαση για να μην γίνουν πραγματικότητα αυτά που θέλεις.
    Επειδή είμαι άνθρωπος που προσπαθώ αρκετά γιαυτά που θέλω,είχα προσπαθήσει μια φορά ακόμη γιαυτόν τον πρώτο μου έρωτα.
    Αλλά δεν έγινε τίποτα.
    Επειδή με όλα αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες έχουμε αφήσει στην άκρη την μεγάλη αγάπη με το όνομα ΜΟΥΣΙΚΗ σήμερα επιλέγω ένα τραγούδι από τα παλιά που πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα.
    https://www.youtube.com/watch?v=0hx-f01M1s0

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Μάριε!
      Νομίζω θα μπορούσε να είναι έτσι αλλά θα μπορούσε να είναι και αλλιώς.
      Τί εννοώ;
      Πως μπορεί αυτός ο πρώτος έρωτας να υπάρχει πάντα στην καρδιά και στην μνήμη, όμως από την πορεία της ζωής μας εξαρτάται αν θα επιστρέψουμε σ' αυτόν.
      Υπήρξαν μετέπειτα έρωτες για κάποιους ανθρώπους που διέγραψαν κάθε πρώτο.

      Είναι το δυνατό συναίσθημα, αλλά κυρίως είναι η έλλειψη φθοράς στην καθημερινότητα που κάνει κάποιες σχέσεις να μένουν στην αποθήκη της μνήμης μας.

      Delete
  5. Μία όμορφη ταινία με χούγια που έζησα στις διηγήσεις της γιαγιάς μου αφού όλοι τους από την οικογένεια ήταν από... "εκείνα τα μέρη" όπως έμαθα να ακούω.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είχες ένα λόγο παραπάνω Αχτίδα μου.
      Καλό σου βράδυ
      τα φιλιά μου
      :)

      Delete
  6. Θα βγούμε. Αλλά δεν θα είμαστε ποτέ πιά οι ίδιοι. Θέλω να πιστεύω πως θα είμαστε καλύτεροι, αλλά ο χρόνος έχει δείξει πως έχουμε κοντή μνήμη... δεν θα ξαφνιαστώ όταν μας δω να συνωστιζόμαστε στα τραίνα (δεν θα φταίμε εμείς άλλως τε),, όταν θα ξαναπηγαίνουμε βήχοντας στο γραφείο, όταν θα ξαναγεμίσουμε τις καφετέριες και πάρουμε το επόμενο διακοποδάνειο για να πάμε στην Μαγιόρκα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: πως δεν θα ξαναγοράσω ψωμί απ' το φούρνο, τώρα που πιά το φτιάνω με κλειστά τα μάτια.... Καλό βράδυ, ελπίζω να μας κάνει τη χάρη ο αέρας να εξαφανιστεί να βγούμε τουλάχιστον στα μπαλκονια μας!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Magpie, το σχόλιο σου με εκφράζει από την πρώτη σου λέξη ως την τελευταία.
      Αναμφισβήτητα όλα θα ξαναγίνουν όπως πρώτα. Έχουμε κοντή μνήμη αυτό αρκεί.

      Νομίζω πως οι φούρνοι δεν θα ξαναπουλήσουν ψωμάκι. Μα αν δεν είναι αυτό το καλύτερο τότε τί; Πανεύκολο και με δικά μας υλικά!

      Εδώ έχει ψύχρα και βροχή, η συννεφιά θα είναι δεδομένη για 2-3 μέρες ακόμη. Μετά ελπίζω να απολαύσουμε το μπαλκόνι :)
      Μετρώντας πλέον την απόσταση από το γείτονα :)

      Delete
  7. Ενας ζεστός καφές στο μπαλκόνι Στέλλα μου και το δροσερό αερακι να σηκώνει τις σελίδες του βιβλιου οπως και το καρεδάκι στο τραπεζακι..το γλυκάκι κάνω πως δεν το βλέπω..χι.χι. είναι απόλαυση οταν μπορεις να τα έχεις και να τα απολαύσεις.... με πόσο λίγα πράγματα θα μπορούσαμε να είμαστε καλά!!!
    Ας το σκεφτούμε όταν με το καλό περάσουν τα δύσκολα ..ποσο μάλλον που κάνεις και το δικό σου ψωμάκι..
    Να είσαι καλά καλή υπομονη σε όλα... κάλο σου ξημέρωμα.. !! 😊

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ρούλα μου όπως ήδη θα έχεις καταλάβει ούτε εγώ αναφέρθηκα στα γλυκά, για ένα περίεργο αλλά πολύ πολύ βολικό λόγο δεν τα έχω και πολύ όρεξη τον τελευταίο καιρό. Περίεργο για μένα για αυτό και μπράβο μου, εύχομαι κι αυτή η αλλαγή να μείνει σε μένα εκτός από το ψωμάκι που ομολογώ με μέτρο αλλά το καταευχαριστιέμαι.

      Όλα θα πάνε καλά
      τα φιλιά μου

      Delete
  8. Θα βγούμε, αλλά το πώς θα βγούμε, δεν μπορώ να στο απαντήσω Στελλίτσα μου.
    Αυτό που μπορώ να σου πω, είναι ότι τα ψωμιά σου είναι χάρμα.
    Και πως έχω και εγώ γειτόνισσα που κυκλοφορεί με κοντομάνικα. Την είδα που βγήκε να κλείσει το παράθυρο της. Εγώ βγήκα πιο χειμωνιάτικη, με πιτζάμα και ρόμπα με αυτάκια. #ταπεινή
    Σου στέλνω πολλά φιλάκια Στέλλα μου.
    Καλό ξημέρωμα.
    ΥΓ: Πόσο μου αρέσει όταν έρχομαι εδώ. Σαν να μοιράζεσαι μαζί μου, το ημερολόγιο σου νιώθω! Κυριολεκτικά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Μαρίνα μου :)

      Τα ψωμάκια μου είναι η ομορφιά αυτών των δύσκολων ημερών που περνάμε.
      Είναι νόστιμα πολύ, γίνονται ανάρπαστα και μάλιστα τα δοκιμάζει και ο γιός μου που δεν πολυσυμπαθούσε το ψωμί. Ο δε άντρας μου τρελαίνεται και έχω την εντύπωση ότι ανέβηκα στην εκτίμηση του χχχ τις τελευταίες μέρες.
      Αυτό με το που κάποιοι μπορούν και επιζούν χωρίς ζακέτες, φούτερ, ρόμπες, γενικότερα δεν κρυώνουν όπως κάποιοι άλλοι είναι μεγάλη αδικία της φύσης :)
      Να σκεφτείς ότι εγώ κάποτε το απέδιδα στην ηλικία, πχ έλεγα πως η συγκεκριμένη γειτόνισα μου είναι μικρότερη από εμένα και για αυτό το κοντομάνικο, αλλά τελικά είναι αρκετά μεγαλύτερη μου. Έλα όμως που μοιάζει με κοριτσάκι, νατη η αδικία :)

      Μου αρέσουν οι πυτζάμες και φαντάζομαι χαριτωμενιά η ρόμπα με τα αυτάκια!

      τα φιλάκια μου

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...