Monday, March 16, 2020

4η μέρα




Ήθελα να μαζέψω φακελλάκια τσαγιού και το έκανα.  Τα έραψα μεταξύ τους.  Μετά ήθελα να σχηματίσω επάνω τους κάτι σαν παραλληλόγραμμο,  μετά σκέφτηκα τετράγωνο,  μετά σταυρό.  Τελικά διάλεξα όπως πάντα την πιο εύκολη λύση και έβαλα ένα κομμάτι λινό ύφασμα από μια παλιά φούστα της μαμάς μου και την γέμισα με μικρές κόκκινες βελονιές.  Καθ'  όλη τη διάρκεια της κατασκευής,  είχα κατά νου την τωρινή μας κατάσταση,  αυτήν υπό την απειλή του κορονοιού.
Έγραψα λοιπόν ''stay home'',  και ''covid-19''.
Ο απολογισμός;
Το επίπεδο με τα σακουλάκια του τσαγιού,  καθ'  όλη την διαδικασία του το ευχαριστήθηκα.
Το συμπλήρωμα με το ύφασμα όχι τόσο,  ούτε με το αποτέλεσμα τρελλάθηκα.
Όμως έχω παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια,  τις ελάχιστες φορές που έχω φτιάξει κάτι,  καταευχαριστιέμαι το μετέπειτα και εννοώ τους τρόπους που θα βρω και το πως θα το φωτογραφίσω.  Νομίζω πως μόνο μέσα σε μια φωτογραφία ''ολοκληρώνεται'' :)  Ή μάλλον θα έλεγα πως λειτουργεί συμπληρωματικά το περιβάλλον της φωτογραφίας προς αυτό και το αντίστροφο.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο μεσημέρι μιας Δευτέρας,  που προσπαθούμε όσο γίνεται να κάτσουμε στο σπίτι,  όσο γίνεται να μην πάμε στο σούπερ μάρκετ ή στο φούρνο.
Νέα μέτρα έχουν παρθεί,  όπως πχ στο σούπερ μάρκετ ο κόσμος μπαίνει με χαρτάκι,  τηρώντας μια σειρά με απόσταση δύο μέτρων ο ένας από τον άλλον.
Εν τω μεταξύ υπάρχει κόσμος που εργάζεται,  που πάει στην δουλειά του και που έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους.  Όπως επίσης και οι γιατροί,  οι νοσοκόμες και όλοι οι επαγγελματίες της πρώτης γραμμής,  που δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα με κίνδυνο να αποτελούν τα νέα κρούσματα που συνεχώς αυξάνονται και πραγματικά,  τρέμω τον πολλαπλασιασμό τους.

Έχω φτιάξει ζυμαράκι,  για να πω την αλήθεια,  είναι αυτό με το οποίο κάνω εδώ και πολλά χρόνια την πίτσα,  δεν έχω καταφέρει να κάνω ποτέ αληθινό ψωμί,  και ούτε θα το προσπαθήσω,  νομίζω όμως πως κι έτσι θα βγει κάτι πολύ νόστιμο,  προς το παρόν φουσκώνει φασκιωμένο για ζεστασιά,  στην κόκκινη λεκάνη του.

Νομίζω είμαστε στην τέταρτη μέρα του ''μένουμε σπίτι'';

11 comments:

  1. Καλησπέρα Στέλλα μου, καλή βδομάδα. Παράξενοι καιροί μας έτυχαν. Το 2020 δεν ξεκίνησε καλά και θα μας τρέξει για ένα πεντάμηνο τουλάχιστον. Θέλει υπομονή, οργάνωση, ανθρωπιά. Θα τα δοκιμάσουμε στην πράξη.
    Κοίτα, η φωτογραφία σε ένα δημιούργημα είναι το "κερασάκι" του. Είναι η εικόνα που θα του δώσει φως και χρώμα να φτάσει σε μας. Σε έναν τρίτο δηλαδή παρατηρητή. Οπότε η σημασία της είναι μεγάλη.
    Και εγώ μπαινοβγαίνω ως ...επικεφαλής της οικογένειας για τα αναγκαία. Συν όλα τούτα αρρώστησε και ο Άρης και τον έτρεχα στον κτηνίατρο 2 φορές. Άντε να δούμε.
    Φιλιά καλή μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου
      Πεντάμηνο καλά το λες, το θέμα είναι πώς θα βγει;
      Θα μετράμε άραγε πυρετούς και κρούσματα καθώς θα παραμένουμε στα σπίτια μας;
      Και το κυριότερο να παραμείνουμε υγειείς κι όχι μόνο από τον κορονοιό.

      Να μην μπαινοβγαίνεις.
      Να γράψεις σε μια λίστα τα χρεαζούμενα μιας βδομάδας και να τελειώνεις με μια επίσκεψη στο μάρκετ. Έτσι πρέπει κανονικά, αλλά ποιός το κάνει;

      φιλιά όσο ακόμη μπορούμε να ανταλλάσουμε :)

      Delete
  2. 4η μερα είναι; Και μου φαίνεται μήνας!!! Δεν ξέρω, κάνω διάφορα αλλά καμιά φορά δεν έχω διάθεση για κάτι. Αν έχω ακούσει ειδήσεις, αν αργεί η κόρη μου να γυρίσει απο τη δουλειά-έχουμε κι αυτό- αν ...και αν...ένα σωρό μας απασχολούν.
    Ενάξει θα κολλήσουμε λέω μέσα μου, αλλά αυτό με τα νοσοκομεία στα κουβούκλια με τους νοσηλευτές και γιατρούς με τις στολές πολύ με αγχώνει. Δεν το μπορώ.
    Θα δείξει η πορεία. Λένε ότι οι δυο επόμενες εβδομάδες θα δείξουν αν θα γίνουμε Ιταλία ή θα φρενάρουμε τον ιό.
    Καλό κουράγιο Στέλλα μου
    ΥΓ αυτό με τα φακελλάκια τσαγιού ούτε που θα το σκεφτόμουν ποτέ. Μπράβο σου κι ας μην σε ικανοποίησε
    Φιλιά

    ReplyDelete
    Replies
    1. Άννα μου το pinterest είναι γεμάτο ιδέες με σακουλάκια τσαγιού. Βάλε στην αναζήτηση art tea bags και θα βρεις απίθανα πράγματα.

      Ποιός δεν αγχώνεται και ποιός το μπορεί;
      Ζούμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και είμαστε σε μια ηλικία που δεν έχουμε την ανεμελιά αλλά πιστεύω και θέλω να είμαι αισιόδοξη σε βάθος.

      Τα φιλιά μου
      :)

      Delete
  3. Τόσα μαζεύω, αλλά τα σακουλάκια του τσαγιού, ποτέ.
    Και μάλιστα τα χρησιμοποίησες πολύ δημιουργικά.
    Όσο για την καραντίνα, άσε, να δούμε πώς θα ξεμπερδεύουμε από αυτό τον εφιάλτη.
    Μένουμε μέσα φυσικά, αλλά κάποιος θα πάει να ψωνίσει.
    Ο Θεός βοηθός.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μα πώς σου ξέφυγαν βρε Ρένα, με τόσες ποικίλες κατασκευές στο βιογραφικό σου!
      Ευκαιρία λοιπόν για νέες ιδέες, εγώ μπορώ να πω ότι εκτονώθηκα.

      Μα ναι, για την καραντίνα κουβεντιάζοντας, και κάποιος θα πάει να ψωνίσει και κάποιος θα πάει στη δουλειά, άρα την επαφή με ανθρώπους δεν την γλυτώνεις. Είμασταν που είμασταν μπήκε και το κερασάκι στην τούρτα, το τερματίσαμε.
      Όπως μπερδευτήκαμε δε έτσι θα ξεμπερδευτούμε μα να δούμε σε τί κατάσταση θα είμαστε :)

      Σε φιλώ κορίτσι μου

      Delete
  4. φακελάκια τσαγιού; Είμαι εντελώς άσχετη σχετικά με αυτό ψαροματάκι μου αλλά μου έχεις εξάψει την περιέργεια. Θα το ψάξω το θέμα μέρες που είναι και ο χρόνος περισσεύει.
    Και απ' τη μια στιγμή στην άλλη παθαίνουμε όλοι "το σύνδρομο του ελεύθερου χρόνου"!
    Ένα είναι το σίγουρο πάντως: γράφουμε ο καθένας μας τη δική του ιστορία μέσα ή έξω απ' το σπίτι και μετά ρίχνουμε τα χαρτάκια μας σ' ένα μεγάλο κουτί που λέγεται συλλογική μνήμη.
    Αυτό το κουτί θα το ανοίξουμε μετά από πολλά-πολλά χρόνια..όχι εγώ πάντως, ελπίζω οι απόγονοί μου.
    Καλό απόγευμα ψαροματάκι μου και πάω να δω τι μπορώ να κάνω με τα φακελάκια του τσαγιού μου.
    Φιλιά γλυκά :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η ανθρώπινη φαντασία γεννάει θαυμάσια αντικείμενα μικρής ή μεγάλης τέχνης Μαρία μου.
      Και τώρα πια με το net, είναι όλα μπροστά στα μάτια μας.
      Δεν ξέρω αν κάποιος ανοίξει τα κουτάκια μας μετά από χρόνια, ίσως ναι αν θέλουν να φτιάξουν την ιστορία αυτού του κόσμου που ζούμε τώρα, ίσως να είναι μια τόσο άλλη φάση που δεν θα μπορούν καν να το σκεφτούν ή δεν θα το χρειάζονται, μπορεί κι ο κόσμος όπως τον γνωρίσαμε να μην υπάρχει πια, μονολογώ δυστοπικά όπως βλέπεις.

      Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό η ταινία ''μελαγχολία''.
      Αν μη τι άλλο ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει το κάθε τι

      :)
      τα φιλιά μου

      Delete
  5. δεν εχει σημασια αν εγινε κατι χρησιμο...
    κατι εγινε παντως πρωτα απασχοληθηκες ξεχαστηκες για λιγο...
    και επειτα οπως λες μπορει αυτη την τεχνοτροπια να την χρειαστεις για αλλη κατασκευη..
    που ξερεις ???ασε που εβαλες κ σε μας τις υπολοιπες την ιδεααααααααααα
    μια χαραααααα ΥΠΟΜΟΝΗ Κ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ολα καλα θα πανε...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι Σοφία μου

      όλα θα πάνε καλά

      καλημέρα :)

      Delete
  6. Τονα κάνεις οραγαματα που σε κανουν να νιώθεις καλά είναι δημιουργικο΄Στελλα μου ας κανουμε οτι καλύτερο μπορούμε..και να σκεφτόμαστε πως όλα θα πανε καλά δυστυχως με απώλειες..οπως γίνεται παντα σε θεματα που να έχεους σχεση με την υγεία..
    Να είσαι καλα και να προσέχεις...υπομονή...

    ReplyDelete

θαλπωρή

  Η αλήθεια είναι πως αν έχεις μια βάση ζεστή,  τρυφερή και φωτεινή,  όλους τους άλλους (τους έχεις γραμμένους) ούτε τους βλέπεις,  ούτε του...