η πόρτα (ημέρα 34η)

The Gate - David Hockney , 2000 



Πολλές φορές,  διαλέγω την πιο λαμπερή,  την πιο φωτεινή και την πιο χρωματιστή φωτογραφία ή ζωγραφιά,  ακριβώς επειδή δεν αντέχω οτιδήποτε άλλο.
Σήμερα είμαι μια χαρά,  εχθές πονούσε όλο μου το σώμα,  κοιμήθηκα στις 9.30 το βράδυ και ξύπνησα στις 9.30 το πρωί.
Αυτές οι μέρες μου φέρνουν μια θλίψη,  που παραμένει όσο κι αν το πολεμώ.  Οι μέρες του πάσχα εννοώ.  Οι μνήμες, το μυαλό μου άθελα τριγυρνάει σε περασμένες χρονιές,  να ακόμη βλέποντας τον παραπάνω πίνακα η ματιά μου στάθηκε στην πόρτα,  μια παρόμοια σιδερένια μπλε πόρτα είχε το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό.
Μου λείπουν εκείνα τα χρόνια,  οι παπούδες,  τα ξαδέλφια,  η μαμά μου όπως ήταν τότε,  ο μπαμπάς μου.  Ο μπαμπάς μου που από τα χέρια του περνούσαν όλα,  από το άσπρισμα των τοίχων,  ως το σούβλισμα του αρνιού.  Μου λείπει το χωριό,  σε συνάρτηση με τους αγαπημένους μου,  η βόλτα στην λίμνη,  κυρίως αυτή!
Πάντα,  το πάσχα για μένα είχε μια θλίψη που δεν μου άρεσε καθόλου.  Για αυτό και επικέντρωνα την προσοχή μου,  στα ανθισμένα δέντρα,  στις φουντωμένες πασχαλιές,  στις παπαρούνες που κοκκίνιζαν τους αγρούς.
Φέτος το πάσχα έχει μια ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια.  Δεν μ'ενοχλεί όμως.  Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς,  δλδ πιο ελεύθερα,  δεν νομίζω πως θα έκανα κάτι διαφορετικό,  ίσως μόνο κάποια μικρή εκδρομή στην φύση.
Μ' αρέσει το σπίτι μου,  άλλωστε μέσα σ'  αυτό βρίσκεται ότι αγαπάω.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά,  που είμαστε υγιείς,  που δεν πονάμε.  Που όλα είναι φυσιολογικά.

 Εύχομαι σε όλους τους αγαπημένους διαδικτυακούς μου φίλους,  καλό πάσχα και καλή ανάσταση.  Σας αγαπώ και σας χρειάζομαι.  Καλή πασχαλιά και σε όλους αυτούς που έτυχε να βρεθούν στιγμιαία στο blog μου,  ακόμη και σ'  αυτούς που με διαβάζουν στα κλεφτά και δεν το ομολογούν.  Ξέρουν αυτοί  :-)))