το σπουργίτι και η μάσκα

Το παράθυρο της κουζίνας μου βλέπει τρεις τέσσερις πολυκατοικίες,  μα μόνο το πλαινό μιας από αυτές,  που είναι ένας εξαώροφος τοίχος,  ό,τι πιο άσχημο μπορεί να αντικρύσει κανείς,  χωρίς μπαλκόνια,  χωρίς παράθυρα,  χωρίς εσοχές ή εξοχές.
Εκεί,  ανάμεσα στα τούβλα και στο μπετόν,  υπάρχουν τρύπες,  που δεν μπορεί να τις διακρίνει κανείς παρά μόνο όταν βλέπει τα σπουργίτια,  που έχουν κάνει φωλιές,  να χώνονται μέσα.
Μια μέρα από τις τελευταίες,  βλέπω ένα σπουργίτι να πετάει κοντά στην φωλιά του στο ύψος του πέμπτου ορόφου και κάτι μεγάλο να κουβαλάει.  Μου φάνηκε αρχικά κάτι σαν αποξηραμένο ελαφρύ κλαδάκι,  όμως κοιτάζοντας προσεκτικότερα κατάλαβα πως ήταν μια μάσκα.
Ναι,  μια κάτασπρη,  πάνινη μάσκα που τα δεσίματα της ήταν μακριά κορδόνια,  από τις γνωστές πλέον μάσκες που κάποιοι φοράμε την εποχή  αυτή του κορονοιού.
Το σπουργίτι,  έχωσε με την μυτούλα του την άκρη της μάσκας,  όσο μπόρεσε μέσα στη φωλιά του και για κάποια λεπτά,  ποιός ξέρει σε τί του φαινόταν χρήσιμο όλο αυτό το ύφασμα,  η μάσκα μαζί με τα κορδόνια της κρεμόταν απ' έξω,  σε μια εικόνα πρωτόγνωρη,  παράξενη και ελαφρώς σουρεαλιστική.
Ήταν μια εικόνα που με τον δικό της τρόπο απεικόνιζε την εποχή.

Η υπερπροσπάθεια του πουλιού να κρατήσει ολόκληρη την μάσκα στην φωλιά του απέτυχε,  μια που μετά από μιά δυό απόπειρες,  η μάσκα του ξέφυγε και άρχισε να αιωρείται και να αιωρείται μέχρι που φαντάζομαι έπεσε κάτω.

υ.γ.  στη φωτογραφία ένας κούκλος μάλλον κοκκινολαίμης από το χρωματάκι στο λαιμουδάκι του :)