Ένα μεσημέρι Κυριακής με τον ήλιο βασιλιά να μου φωνάζει πως το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή.
Για τα μικρά θέματα, για τα μεγάλα θέματα, για όλα όσα με απασχολούν βαθιά!
Στη φωτογραφία, το σχετικά πρόσφατα αγορασμένο δαχτυλίδι μου με την μωβ γυάλινη πέτρα που λατρεύω τις αντανακλάσεις από φως επάνω της, το δαχτυλίδι μου με τα στρας που φορούσα στην βάπτιση του γιού μου 30 χρόνια πριν, ένα ποτήρι με το νερό μου, κουμπάκια από τις παλιές μεταξωτές μπυτζάμες που πρόσφατα πέταξα, κομματάκια από την χρυσοκλωστή που κεντάω, κι ένα πολύ αγαπημένο πιατελάκι από φαγιάνς του 1980. Είχε επάνω του δυό κούπες που έγραφαν ''για σένα'' και ''για μένα''. Νομίζω πως μέσα στα χρόνια έσπασαν και πετάχτηκαν.
Ναι, εντάξει, αλλά πόση υπομονή πια;
ReplyDeleteΚαι για πόσα θέματα;
Φοβερά και τα δύο δαχτυλίδια!
Ειδικά αυτό με τη μωβ πέτρα, άλλο πράγμα!
Μας είχαν χαρίσει κι εμάς ένα τέτοιο πιατελάκι, με δυο φλυτζανάκια του ελληνικού καφέ,
Μάλιστα το πιατελάκι ήταν σε σχήμα καρδιάς.
Εμάς έσπασαν όλα με τον καιρό.
Παρόλα αυτά, εμείς αντέξαμε!
Λοιπόν αυτό το πιατελάκι, μαζί με τις κούπες του, και τα τρία κομμάτια είχαν με το χέρι τριανταφυλλένια ζωγραφιά, πρέπει να τα αγόρασα όταν ακόμη πήγαινα στο σχολείο ή την επόμενη ακριβώς χρονιά δλδ γύρω στο 1979. Ήταν όταν πρωτοέκαναν την εμφάνιση τους αυτά τα ωραία μαγαζιά με τα δώρα, ήταν που πρωτο έκανε την εμφάνιση της κι η φαγιάνς. Ευτελής με εύκολες φθορές, ωστόσο με πολύ τρυφερό αποτέλεσμα!
DeleteΈχω και δυο κεφαλάκια πιερότων από εκείνη την εποχή, για το αλάτι και το πιπέρι :)
Αντέξαμε, αλλά όλος εκείνος ο ρομαντισμός πού πήγε;
Δεν θ' αρχίσω να μιλάω για το μωβ δαχτυλίδι σου (κι ας μοιάζει τόσο πολύ με το δικό μου, αγορασμένο σ'ένα ταξίδι στη Δράμα) ή για το μωβ γενικά που είναι για μένα το απόλυτο χρώμα σε όλες του τις αποχρώσεις, αλλά θα μείνω στο πως - όχι για όλους βέβαια, αλλά για κάποιους, βαθύτατα πιστεύω συναισθηματικούς - τα αντικείμενα είναι συνδεδεμένα με στιγμές, όμορφες ή άσχημες μικρή σημασία έχει. Και πως, αυτά, τα "άψυχα" μικροπράγματα είναι αυτά που δίνουν πνοή στην καθημερινότητά μας, μας κρατάνε σε συναισθηματική εγρήγορση, μας κάνουν να κρυφογελάμε ή να δακρύζουμε.... Κάθε τόσο δίνω καινούργια πράγματα, κάποια από αυτά μεγάλης ίσως "αγοραστικής" (μπλιαξ) αξίας. Και κρατάω, ένα σωρό μικροπράγματα, ένα μπλοκάκι που μου έφερε ο τετράχρονος γιός μου στο νοσοκομείο όταν δεν μπορούσα να μιλήσω, κουμπιά απ' την πυτζάμα της γιαγιάς μου σ ένα υπέροχο βεραμάν, μια μικρή μπιζουτιέρα, ένα σταυρό εντελώς σεβεντίλα, παλιά κερκυραίικα πιάτα, μύρια όσα που σε κανέναν μετά από μένα δεν θα λένε τίποτα, αλλά είναι η ζωή μου! Πάντως, Στέλλα, για να επανέλθω στον πραγματικό κόσμο, ίσως το μωβ να μην είναι γυαλί, αλλά ένας ωραιότατος αμέθυστος, που φέρνει αν μην τι άλλο ευτυχία! Κι αν τον βάλεις κάτω από το προσκεφάλι σου, όμορφα όνειρα!! Σε φιλώ :)
ReplyDeleteΚάποτε είχα ένα συρτάρι που το γέμιζα με τέτοια πράγματα Κάλλη.
DeleteΜου θύμησες το γιό μου που μου έφερε λουλούδια όταν γύρισα στο σπίτι μετά από μια επέμβαση που έκανα τότε. Θα ήταν γύρω στο 2000. 10 χρονών το αγόρι μου.
Κι ένα καλοκαίρι στην Σκιάθο μου αγόρασε ένα κιτ, ένα κουτάκι που είχε μέσα μεταξωτό ύφασμα, πινέλο και χρώματα για να το ζωγραφίσω γιατί ήξερε πως αυτά μου άρεσαν.
Το έχω ακόμη μέσα στο συρτάρι από το κομοδίνο μου.
Το δαχτυλίδι με το μωβ γυαλάκι το λατρεύω, είχα τα σκουλαρίκια με αμέθυστο αλλά μου έμεινε μόνο το ένα. Ήταν πολύ σκούρος, σχεδόν μαύρος ο αμέθυστος, μόνο δίπλα σε πολύ φως έδειχνε μωβ. Και το δαχτυλίδι με τα στρασάκια όταν το ξανα βρήκα μετά από τόσο καιρό, πιό πολύ το χάρηκα, γιατί όπως πολύ όμορφα λες είναι δεμένο με αναμνήσεις :)
A! Αυτό το μωβ γυαλί είναι από αυτά που κάνουν τα βιτρώ! Τα φωτιστικά!
Το μαγαζί βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και έχει πάρα πολλά χρώματα στη βιτρίνα του :)
καλό βράδυ ρομαντική μου Κάλλη!
Συνδετικοί κρίκοι σε μια νοσταλγική αλυσίδα με ομορφιά, αξία και πολύ τρυφερότητα. Τιμαλφή κι αγαπημένα που αποδεικνύουν ότι αυτά που αγαπήσαμε μένουν στην καρδιά μας έστω και σαν εναπομείναντα.
ReplyDeleteΦιλιά, καλή εβδομάδα!
Ειδικά αυτά τα παλιά μικρά ρομαντικά και τρυφερά :)
DeleteΣε νεαρή ηλικία αγοράζαμε πολλά Ανίκα μου.
Όμορφες αναμνήσεις :-))
Φοβερά τα δακτυλίδια, φοβερή η φωτό, το κείμενο, η διάθεση και πάνω απ΄όλα λατρεύω το μωβ που είναι και το έβδομο θείο μας τσάκρα!
ReplyDeleteΚαλή φοβερή βδομάδα γεμάτη μωβ ΑΦιλάκια καρδιάς! <3
ΥΓ: Οι διάφοροι "τέτοιοι" συμβουλεύουν, να λουζόμαστε νοερά με μωβ χρώμα για προφύλαξη! ;-)
Αλήθεια τώρα;
DeleteΤο μωβ το είχα ξεχωρίσει από πολύ μικρή. Είναι ενδιάμεσο, ούτε μπλε, ούτε κόκκινο και τόσο ιδιαίτερο!
Θα ήθελα να μάθω για τα τσάκρα :)
Τα τελευταία χρόνια κάθε πρωί "ενεργοποιώ" τα 7 μας τσάκρα, το google είναι γεμάτο χρήσιμες πληροφορίες!
Deletehttps://www.healthview.gr/1654/chromata-kai-tsakra-gnorizete-ti-dynami-toys/
Το μωβ γίνεται με το κόκκινο που είναι το πρώτο τσάκρα βάσης σε συνδιασμό με το μπλε που είναι το έκτο τσάκρα και είναι ανάμεσα στα δυο μας μάτια!
Καλή μελέτη με πολλά ΑΦιλάκια καρδιάς! <3
Πώς τα κάνεις αυτά τα μαγικά Στεφανία μου!!!
Deleteσ ευχαριστώ για το link
φιλάκια πολλά
Εγώ μένω στα υλικά και στα κομμάτια εκεί μπροστά σου. Ένα προς ένα με τη δική τους ιστορία. Ειδικά αυτό το μωβ δαχτυλίδι μου έκλεψε την καρδιά. Το κοιτώ, το ξανακοιτώ. Είναι υπέροχο. Πόσο όμορφα μπορούν να γίνουν κάποια πράγματα αν ντυθούν στην νοσταλγία του χρόνου.
ReplyDeleteΚαλησπέρα και καλή βδομάδα Στέλλα μου.
Καλησπέρα Γιάννη μου.
DeleteΑυτή η νοσταλγία του χρόνου είναι που δίνει ψυχή στα αντικείμενα και οι στιγμές που μας θυμίζουν, όλες όμορφες!
Καλό βράδυ Γιάννη μου
φιλιά :-)