Ήταν κάπου στο 2001, εγώ στην ηλικία των 40!
Εργαζόμουν και κάθε μέρα τηλεφωνούσα στο καφέ της περιοχής για να κάνω την παραγγελία μου.
Τον καφέ μου τον έφερνε ένα πολύ όμορφο αγόρι, με τον οποίο καμμιά φορά λέγαμε και καμμιά κουβέντα παραπάνω.
Τα Σάββατα, στο μαγαζί βοηθούσε και ο αδερφός του. Επίσης όμορφο παιδί. Άλλωστε ήταν δίδυμοι, πέρασε καιρός από τότε που τους πρωτογνώρισα για να μπορώ να τους ξεχωρίσω.
Ήταν μια εποχή που ήμουν ένα πάρα πολύ κλειστό άτομο (τώρα είμαι μόνο πολύ κλειστό) και προσπαθούσα να απελευθερωθώ από αυτό, έτσι έκανα τις προσπάθειες μου προσπαθώντας να επικοινωνήσω λίγο περισσότερο με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν.
Αγόραζα τον καφέ μου από τους δίδυμους πολλά χρόνια. Ήταν και οι δύο πολυ συμπαθείς, σε αυτές τις δουλειές δεν μπορείς να επιβιώσεις και διαφορετικά. Η σχέση μας κινούνταν σε τυπικά πλαίσια, ίσως με κάποια κουβέντα παραπάνω καμμιά φορά με χαριτωμενίστικη διάθεση.
Ένα Σάββατο λοιπόν, κάτι διάβαζα πίσω από το γραφείο, μου φέρνει ο ένας εκ των δύο τον καφέ μου, με ρωτάει ''τί διαβάζω'' κι έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει κοιτάζοντας το βιβλίο μου.
Έβαλε ολόκληρο το χέρι του επάνω στον ώμο μου!
Πάγωσα και ακινητοποιήθηκα, από το σοκ.
Από τότε δεν ξαναπήρα καφέ Σάββατο που δούλευε αυτός!
Θεωρούσα πως αν το ξαναέκανα ήταν σαν να του έλεγα πως μου άρεσε η κίνηση του.
Στους δικούς μου όταν μετέφερα την εικόνα μου είπαν πως δεν μπορεί κάποιο δικαίωμα είχα δώσει.
Κι όμως, ήμουν πάντα ένα πλάσμα συντηρητικό ιδιαιτέρως απέναντι στους ξένους.
Καμμιά φορά αναρωτιέμαι πού ξεκινούν και πού σταματούν τα όρια πχ του φλερτ.
Και αν παίζει ρόλο το πώς γίνεται αυτό!
Κι αν για να κάνεις μια κίνηση θα πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτόν που έχεις απέναντι σου και για την αποδοχή.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ενόχληση από ένα χέρι που ξαφνικά σε ακουμπά.
