Ήταν τόσο μεγάλη η πίεση μου από την λογική σκέψη και πράξη εκείνο το διάστημα, που ευχαρίστως την άφησα στην άκρη για να ακολουθήσω τους δρόμους της καρδιάς.
Και να λοιπόν που την ξανασυναντώ ως έννοια και νιώθω την έλλειψη της σε βασικά θέματα της ζωής μου.
Λίγων λεπτών σιγή πριν την απόφαση και εν τέλει την πράξη, ίσως ακόμη και να αλλάξουν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.
Στην τελική το ανεξέλεγκτο όπου μας οδήγησαν οι παρορμητικοί δρόμοι της καρδιάς δεν ήταν και το ιδανικό! Ούτε η ικανοποίηση έτρεχε από τα μπατζάκια μας.
Αν πεις και για την ευτυχία..
