λευκό πουλί

 

 

 Σήμερα,  νιώθω τουλάχιστον άγγελος,  μια που ένας βαθύς πόνος στο δεξί μου φτερό ακολουθώντας προφανώς κάποιο νεύρο κάνει το σώμα μου σαν να το διαπερνά κεραυνός.  Πάει καιρός που έχω χωρίσει τους πόνους σε κατηγορίες,  αυτός είναι ''ο λίγο πριν την λιγοθυμία'',  άρα αντέχω.  Αντέχω τις ανάσες μου που κόβονται,  αντέχω να φροντίσω το φτερό μου αλείφοντας το με την ειδική κρέμα,    αντέχω να πάω βόλτα..

Μια βόλτα γιατρεύει κάθε νόσημα,  ακόμη κι όταν είναι 14 του μηνός,  ενός περίπλοκου,  διαφορετικού,  πυκνού και ζεστού Αύγουστου,  που δεν διαθέτει την καθιερωμένη απόλυτη ησυχία των προηγούμενων ετών,  ούτε τις καθιερωμένες απολύτως άδειες πλατείες από οχήματα.  Ένας Αύγουστος με χειμωνιάτικους,  κρύους προβληματισμούς.

Η πιο ωραία εικόνα κατά τη διάρκεια της βόλτας,  ήταν ένα κορίτσι,  όμορφο,  ψηλό,  μαύρο,  που κρατούσε στο χέρι ένα κλουβί με ένα πουλί,  όμορφο,  μικροσκοπικό όσο μια χούφτα και με κατάλευκα φτερά!  Εικόνα θαυμάσια,  γεμάτη αντιθέσεις.  Και σκέψεις.  Γιατί  ένα καλλίγραμμο μαύρο κορίτσι να κρατάει φυλακισμένο ένα λευκό πουλί σε ένα κλουβί;  Ένα κορίτσι που θα έπρεπε να είναι ευαισθητοποιημένο περισσότερο από κάθε άλλον προς την έννοια της ελευθερίας;

Χθες,  καθώς είχαμε τελειώσει τα ψώνια και βγαίναμε από το αυτοκίνητο,  το ραδιόφωνο έπαιζε flamingo.  Μαγικό άκουσμα!  Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ψάξω,  να βρω και να μου κάνω δώρο,  μερικά τραγουδάκια.  Να ένα!

Yasmin Levy 

https://www.youtube.com/watch?v=BRhpkCdzCq4&list=FLhETKMjy6aYlZR3ENj1bu4A&index=74&t=0s

Una noche mas