ο χειμώνας του κατακαλόκαιρου

 

 

 

Μέσα μου έχω βροχή και χειμώνα γιατί είναι αυτό το παράξενο καλοκαίρι που δεν είναι καλοκαίρι τουλάχιστον για μένα προσωπικά.  Δεν ακούμπησα ούτε θάλασσα,  ούτε αμμουδιά κι αν με ρωτήσεις το γιατί,  σ' αυτή την περίπτωση δεν ξέρω να σου απαντήσω.

Τα πρωινά ακούω 95,8 στα fm!  Πίνω καφέ,  ελληνικό χωρίς ζάχαρη κατά προτίμηση, χωρίς παρέα,  βγαίνω για βόλτα,  ο ήλιος της πόλης είναι η αιτία που κάπως έσπασε το απόλυτο λευκό χρώμα του δέρματος μου,  δεν μπαίνω σε λεωφορείο,  τα λεωφορεία είναι σε κάκιστη κατάσταση στην πόλη μου,  πάω κομμωτήριο,  δοκίμασα να φορέσω μάσκα,  την έβγαλα στα 5 λεπτά,  δεν παλεύεται χωρίς κλιματιστικό πουθενά,  το κομμωτήριο στεγάζεται σε ένα μεγάλο διαμέρισμα ενός πρώτου ορόφου και δουλεύει με κόσμο λιγοστό,  αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία σκέφτομαι,  καμμία δικαιολογία με μια μαμά στα 83 και σε ευπαθή ομάδα λόγω της ηλικίας αλλά και λόγω του διαβήτη.  Δεν προσέχω τον εαυτό μου ομολογουμένως ακόμη κι αν ζω δίνοντας μου κάθε λεπτό οδηγίες για το πως και το τι,  τα πάντα τα καταπίνει ο αυθορμητισμός (ή όπως θέλεις πες το) της στιγμής.  

Η επικαιρότητα με ξεπερνάει,  πόλεις ισοπεδώνονται,  ο κόσμος έχει αλλάξει με πολύ πιο δύσκολο και άσχημο τρόπο ακόμη κι από αυτό που στους μεγαλύτερους εφιάλτες μας ονειρευόμασταν.  Σκεφτόμουν πως πόσα χρόνια έχω να ακούσω κάτι καλό,  κάτι πραγματικά καλό,  κάτι που θα με ενθουσιάσει και θα μου δώσει την χαρά και την διάθεση αντί την μιζέρια και την κατάθλιψη.  Αυτή η κατάθλιψη,  ακόμη και η ελαφριά,  ακόμη και η θλίψη αν θες που έχει γίνει δεδομένη και την συναντάς παντού.  Σε ένα κόσμο που κυλάει πηγαίνοντας πίσω αντί να αναπτύξει ταχύτητα μπροστά.  

Το μόνο που σώζει κατά μια έννοια τις σκέψεις μου είναι δυό νέα παιδιά που ίσως να φιλιούνται χαζεύοντας ένα ηλιοβασίλεμα αγκαλιά,  μα τί να σου κάνουν κι αυτά;  Πόσο μακριά μπορούν να πάνε σε μια χώρα που όλα είναι ανάποδα!  

Είναι κι ο ήλιος που ζωγραφίζω με κλωστές,  για να τον έχω για όλους τους υπόλοιπους χειμώνες της όποιας ζωής μου.  Και που τον κρατώ αγκαλιά παρέα με μια μικρή,  λεπτή βελόνα και κάπου εκεί ο χρόνος σταματά και έστω αδύναμα ο κόσμος μου αποκτά χρώματα.