Saturday, September 19, 2020

του Σαββάτου (το ψάρι)


 

 

Καθώς ψήνω το ψάρι μου για το γεύμα του Σαββάτου,  έχω είκοσι λεπτά καιρό  να σου πω πως,  εγώ παλιότερα δεν μιλούσα.  Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις ότι δεν ήμουν χωρίς φωνή,  απλά δυσκολευόμουν να εκφράσω αυτό που την κάθε στιγμή σκεφτόμουν.  Μπα,  δεν έχω αλλάξει και πολύ,  αν και τώρα πια αυτό που θέλω θα το πω ο κόσμος να χαλάσει,  μόνο που κάποιες φορές νιώθω ενοχές (κατάλοιπα από τα παλιά),  σαν ο κόσμος να χαλάει και η αιτία είμαι εγώ.

 Θα σου εξηγήσω αμέσως για ποιό θέμα μιλάω.  Μη μπεις στη διαδικασία να μου πεις αν έχω ή δεν έχω δίκιο!

Στο φράγμα της Θέρμης,  έχει δέντρα,  νερό που εγώ το ονομάζω λιμνούλα,  παπίτσες που τις θυμάμαι από παλιότερες επισκέψεις αλλά έχω καιρό να τις δω,  παλιότερα επίσης υπήρχαν διάφορα πουλιά κορμοράνοι αλλά κι άλλα είδη που επίσης δεν τα βλέπω τώρα.  Τα μισά δέντρα εκεί στο δημοτικό αναψυκτήριο έχουν ξεραθεί,  αλλά στο σύνολο το έργο παραμένει σαν ένα ωραία αξιοποιημένο κομμάτι της φύσης.

Στο νερό,  κολυμπούν χελώνες και υποπτεύομαι ότι είναι οι μόνες που έχουν απομείνει.  Δεν ξέρω αν έχει ψάρια πάντως υπάρχει ταμπέλα με απαγορευτικό για το ψάρεμα.

Μία οικογένεια λοιπόν,  μαμά και μπαμπάς όχι πάνω από τα σαράντα,  με τα ''καλομαθημένα''  παιδάκια της,  δύο στον αριθμό,  είχαν μια μεγάλη κίτρινη απόχη,  είχαν αράξει σε ένα βολικό σημείο στην όχθη και τάιζαν τις χελώνες.  Έριχναν κομμάτια από ψωμί,  πλησίαζαν οι λαίμαργες και τσουπ,  τις έπιαναν μία μία με την απόχη.  έτρεμε η χελώνα μέσα στο δίχτυ,  κλωτσούσε μέσα από το καύκαλο χέρια και πόδια σε κατάσταση πανικού,  γελούσαν με τις περιπαιχτικές φωνές τους τα παιδιά τις χάζευαν για μερικά λεπτά και τις ξαναέριχναν μέσα - και ωωω τί καλά που θα γυρνούσαν ήρεμα στο σπίτι τους για φαγητό μετά από αυτό το ωραίο παιχνίδι.

Να πω την αμαρτία μου,  λίγα χρόνια πριν σημασία δεν θα έδινα σε ένα τέτοιο γεγονός και ούτε καν θα μου περνούσε από το μυαλό πως ένα ζωάκι μέσα από ένα τέτοιο παιχνίδι θα μπορούσε να υποφέρει.  

Ούτε και η μαμά των παιδιών το καταλάβαινε.  

-Μα δεν τους κάνουμε κακό μου απάντησε όταν της επισήμανα πως το ζώο υποφέρει.

-Δεν ξέρω,  σκεφτείτε το της απάντησα,  σκεπτόμενη το πώς δλδ θα ήταν το ''κάνουμε σε ένα ζώο κακό'',  μόνο αν πχ το σκοτώσουμε;


Μετά από λίγο ζήτησα συγγνώμη για την παρέμβαση μου,  από την οικογένεια.  Δεν ήθελα να έχουν μια αρνητική φωνή μέσα στο μυαλό τους από μια κυρία που τυχαία βρέθηκε στον δρόμο τους και τους μάλωσε.  Δεν ήθελα ούτε καν να τους μαλώσω,  ήθελα όμως να τους προβληματίσω.  Αλλά πολλές φορές όταν μιλάς μόνο κακός γίνεσαι,  όχι;

 


14 comments:

  1. Ναι, όταν μιλάμε γινόμαστε κακοί, αλλά έστω και ένας να σκεφτεί αυτό που του λέμε, ίσως πράξει σωστότερα την επόμενη φορά και να γλιτώσει το σοκ κάποιο χελωνάκι, οπότε μια χαρά μας βρίσκω εμάς τις κακές.
    Στο μεταξύ, είμαι πολύ πιο κακιά από το προβλεπόμενο, διότι επ' ουδενί θα ζητούσα συγγνώμη για την παρέμβαση. Και χωρίς να έχω καμία ντροπή, αφού θα είχα δίκιο.

    Άργησε να φανεί αυτό το ποστ στο βλογρόλ μου και οι ευχές για καλό Σαββατοκύριακο είναι στο προηγούμενο ποστ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αρτίστα μου τα είδα όλα στην ώρα τους, και το προηγούμενο σχόλιο αλλά καλά έκανες και μου το είπες, και αυτό. Αμέλησα να γράψω στην ώρα μου όμως!
      Σωστή σε βρίσκω!

      φιλιά πολλά :)

      Delete
  2. Παλιότερα δε μιλούσα κι εγώ Φεγγαρένια. Ούτε και τώρα μιλάω πολύ και συχνά. Από μια έμφυτη δειλία, επειδή γνωρίζω πως οι άλλοι δε θα καταλάβουν, επειδή ζούμε στην Ελλάδα των "ημιάγριων"και γενικά αποφεύγω τις αντιπαραθέσεις Πάντως κάποιες φορές τολμάω πια κι εγώ να λέω τη γνώμη μου. Κι ας γίνομαι κακιά. Στο κάτω κάτω πόσο κακιά μπορώ να γίνω εγώ σε σχέση με κάποιον που βασανίζει ένα ζώο ;
    Στην Ελλάδα μάς λείπει η Παιδεία, Φεγγαρένια. Η Παιδεία εκείνη που θα μας κάνει πολτισμένους. Μπορεί η γενιά μας και ακόμη περισσότερο η γενιά των παιδιών μας να έχει γεμίσει από πτυχία, αλλά πολιτισμένοι δε γίναμε ποτέ. Γι' αυτό και βγάζουμε αυτά τα εντελώς άγρια ένστικτα στα ζώα, στα οποία δεν αναγνωρίζουμε δικαιώματα παρά μόνο τα βλέπουμε σαν εργαλεία δουλειάς (δες μόνο πως φέρονται στα γαιδούρια και στα μουλάρια), τα βλέπουμε σαν μπριζόλες και σαλαμάκια ή φύλακες για τα σπίτια μας εγκλωβισμένα σε ελάχιστα τετραγωνικά. Κι αυτά είναι μόνο μερικά απλά παραδείγματα για τα πιο συνηθισμένα ζώα που έχουμε κοντά μας.
    Να μιλάς κι εσύ, κι εγώ και όσοι τέλος πάντων βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά. Κάποιος θα πρέπει να υπερασπιστεί και τον αδύναμο και ανυπεράσπιστο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πόσο εύστοχο το σχόλιο σου melian μου.
      Μας λείπει η παιδεία και για αυτό βγάζουμε άγρια ένστικτα και στους ανθρώπους! Σκοτωνόμαστε μεταξύ μας ενώ έχουμε κοινούς στόχους.
      Πόσο μάλλον στα ζώα!

      Σε ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο :)

      Delete
  3. Τόλμησααααανν; Όχι να μιλάςς ,κρίμα και μεις οι χελωνίτσες.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χεχε πραγματικά κρίμα, αν και ασχημούλες, δεν μου πάει η καρδιά να τις βλέπω να τυρανιούνται :)

      Delete
  4. Να μιλάς κι ας γίνεσαι κακιά, κατά τη γνώμη τους.
    Άλλωστε η κακία είναι πολύ σχετικό πράγμα στις μέρες. Η κακοποίηση όμως, όχι!
    Μετά, σκέψου, με ποιο τρόπο θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της μια χελωνίτσα της λίμνης;
    Μόνο εσύ μπορείς, γι' αυτήν.
    Respect ψαροματάκι μου.
    Φιλιά πολλά, καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Και να σκεφτείς ότι δεν μου αρέσουν οι χελώνες, αλλά όταν την βλέπεις να σπαρταράει μέσα στο δίχτυ, αχ!

      Φιλάκια Μαρία μου
      Καλημέρα :)

      Delete
  5. Δεν μιλούσα κι εγώ. Απέστρεφα το κεφάλι και ντροπή μου.
    Αλλά μιλάω τώρα και χωρίς να ζητώ συγνώμη. Ο άντρας μου μου λέει συνεχώς ότι θα φάμε ξύλο στο τέλος χααχαα
    Αλλά ίσως οφείλεται στο ότι μεγαλώνουμε και διδαχθήκαμε περισσότερο με την πάροδο του χρόνου
    Καλημέρα Στελλίτσα μου
    Τα φιλιά μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Το θέμα είναι να σφάζεις με το γάντι, πως να το πω, θέλει νιρβάνα, θέλει ηρεμία, θέλει να είσαι σκληρόπετσος :)
      Αλλά κι έτσι καμμιά φορά χρειάζεται

      Καλημέρα Αννα μου
      φιλιά στέλνω

      Delete
  6. Εγώ πάλι μιλάω κι ας γίνομαι κακιά! (Αν και με θεωρώ αξιολάτρευτη, καταλαβαίνω πως δεν έχουν όλοι γούστο χαχα!)
    Στέλλα μου, αν έκαναν όλοι αυτό που έκανες εσύ, θα ζούσαμε σε έναν πιο συνειδητοποιημένο κόσμο.
    Καμιά φορά κι οι γύρω μας, δεν κάνουν κάτι από κακία, απλά δε το συνειδητοποιούν. Ίσως η παρέμβαση μας κάνει καλό. Αυτή και μόνο η πιθανότητα αξίζει την προσπάθεια.
    Σου στέλνω ένα γλυκό φιλί! Καλή μας βδομάδα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αχα αξιολάτρευτη έ; πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη!

      Φιλάκια Μαρίνα μου :)

      Delete
  7. Και πολύ ευγενικά φέρθηκες Στέλλα.
    Δυστυχώς, πάντως, το τέτοιο είδος
    ανθρώπων δεν σπανίζει, θαρρώ.

    Να είσαι Καλά,
    Καλό απόγευμα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Α μπα, καθόλου δεν σπανίζει, όλοι ίδιοι υπήρξαμε έστω κάποτε, πρέπει να συμβούν πράγματα στη ζωή μας για να αλλάξουμε

      καλημέρα Ολίγιστε :)

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...