Συνηθισμένη μέρα

 

 

Η βόλτα μου στην παραλία της Θεσσαλονίκης αποτελεί ανάσα,  εκτόνωση και στην τελική είναι μια λύτρωση.  Είναι καταλύτης στην κούραση και την ένταση.  Μόλις επέστρεψα από ένα δίωρο περπάτημα παρέα με τον εαυτό μου.  Έξω,  είναι σαν να μη συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά που λέει η τηλεόραση.  Το σπίτι μου είναι δίπλα στο Ιπποκράτειο στην αυλή του οποίου έχει στηθεί μια υποτυπώδης σκηνή που πραγματικά δεν ξέρω τί ρόλο παίζει στους ασθενείς με covid.  Τα μαγαζιά όπως όλοι γνωρίζουμε παραμένουν κλειστά. Τα πιο πολλά εστιατόρια κάνουν πια delivery.   Έξω από τα take away coffee υπάρχει η συνήθης κίνηση,  έξω από τις τράπεζες η συνήθης ουρά,  στους δρόμους η συνηθισμένη κίνηση των αυτοκινήτων και στα πεζοδρόμια οι συνήθεις ύποπτοι πεζοί,  οι περισσότεροι μαζί με τα παιδάκια τους.

Ο συνωστισμός είναι σαφής στα σχολεία,  συνηθισμένος κι αυτός καμμία αλλαγή αν εξαιρέσουμε το δεδομένο της μάσκας.  Στις αυλές μαθητές των δημοτικών σχολείων κάνουν γυμναστική ή παίζουν.  Οι γονείς μαζεύονται στο σχόλασμα για να τα παραλάβουν.

Στο απέραντο πλακόστρωτο της παραλίας οι περιπατητές λίγο περισσότεροι από μια συνηθισμένη Παρασκευή.  Κανείς δεν αφήνει ανεκμετάλευτη μια τόσο όμορφη Φθινοπωρινή μέρα.  Στα παγκάκια ζευγαράκια σφιχταγκαλιαστά.  Λίγες φιλικές συναντήσεις  με καφέ στο χέρι και τη μάσκα κατεβασμένη στο πηγούνι.  Το 99% τηρεί τα μέτρα!

Η θάλασσα μια κούκλα,  τα περιστέρια,  οι γλάροι,  οι λιμνούλες με τα νερά,  τα δέντρα που κρατούν τη σκιά.  Μια παραλία που χαίρεσαι να την περπατάς,  που σε σέβεται και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά παρά κι εσύ να την σεβαστείς.

Καθώς πλησίαζα στο σπίτι μου ολοκληρώνοντας τον κύκλο της βόλτας μου συνάντησα ένα νεαρό ζευγάρι.  Το αγόρι έλεγε στο κορίτσι πως έπρεπε να πάρει οξυγόνο γιατί αν άφηνε τα πράγματα όπως έχουν θα παιδευόταν όπως τώρα.  Λες να είχε covid?