Δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές η διάθεση δεν συμβαδίζει με την φωτεινότητα της ημέρας.
Είναι η ιδιαίτερα ευαίσθητη στιγμή του ''δεν ξέρω τί θέλω'' ή του ''κάτι με τρώει'', καθώς εξερευνάς το μέσα σου και βρίσκεις ομιχλώδη τζάμια, παγωμένο φόβο και σκοτεινιά.
Φτιάχνεις ένα ζεστό τσάι και επιχειρείς να κάνεις ένα τηλεφώνημα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα απαντήσει κανείς. Όμως υπάρχει πάντα εκείνο το σκουληκάκι της αμυδρής (ψεύτικης ωστόσο παραμυθένια λαμπερής) ελπίδας, εγωίστριας τόσο όσο να διογκώνεται και να καταλαμβάνει όλο τον υπάρχοντα χώρο, χωρίς καθόλου να την ενδιαφέρει αν θα διαψευσθεί.
Κάποιους ανθρώπους ''από μετάξι'' θα ήθελα να τους έχω φίλους μου. Να τους λατρέψω! Σαν το μεταξένιο τους να μπορούσε να είναι μεταδοτικό και έτσι να είχα αυτή τη δυνατότητα κι εγώ ''με απόλυτη ιδιοτέλεια'' να κρύψω στις χούφτες μου ένα μικρό σβόλο από δαύτο.
Ναι συμβαίνει αρκετές φορές αυτό που αναφέρεις Στέλλα μου. Πολλές φορές το έξω είναι αταίριαστο με τον εσωτερικό μας κόσμο. Και μάλιστα αντίστροφα. Έξω όλα είναι λαμπερά αλλά εμείς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Κάτι μας τρώει, κάτι σφίγγει μέσα μας. Κάτι που είναι απροσδιόριστο, δεν μπορούμε να το προσεγγίσουμε.
ReplyDeleteΆνθρωποι από μετάξι. Ακούγεται πολύ όμορφο, πολύ αισθαντικό. Και δίνεις την αίσθηση με έναν εξαιρετικά έντονο τρόπο θα έλεγα. Πολύ όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο.
Την καλησπέρα μου Στέλλα μου.
καλησπέρα Γιάννη μου
Deleteκαλό απόγευμα
Αναγνωρίζεις στον άλλον αυτό που έχεις κι εσύ ψαροματάκι μου.
ReplyDeleteΚι εσύ κρύβεις στην καρδιά σου πολύ μετάξι.
Οι στιγμές που περιγράφεις τόσο όμορφα, είναι κοινές. Ναι, έρχονται τέτοιες στιγμές, απροειδοποίητα και το "κάτι με τρώει" μου ταιριάζει περισσότερο.
Υπέροχη η εικόνα του παραθύρου!
Γλυκά φιλιά :)
Σ ευχαριστώ Μαρία μου, δεν θα το αμφισβητήσω :)
DeleteΑυτή η ώρα είναι λίγο βαρύτερη, 6.34 απόγευμα πια! Για σήμερα μιλώντας πάντα.
Τα χρώματα μου άρεσαν και η γενική ατμόσφαιρα, ταίριαζε σήμερα με τον εσωτερικό μου κόσμο αυτή η εικόνα!
φιλάκια πολλά :)
Πάρε το ζεστό τσαγάκι σου και κάτσε μπροστά από ένα τέτοιο παράθυρο. Βάλε και λίγη μουσικούλα.
ReplyDeleteΧμμ ναι, η μουσική βοηθάει, όταν έχουμε τη διάθεση να την ακούσουμε.
DeleteΠολλές φορές χρειάζομαι την απόλυτη ησυχία!
καλησπέρα :)
Καλησπέρα Fish eye,
ReplyDeleteΚομμάτι πεσμένη η διάθεση σου, θαρρώ, και δυστυχώς η παρούσα των πραγμάτων, στην υδρόγειο, τάξη δεν βοηθάει.
Όμως, από την άλλη, δεν είναι να αφήνεις τις σκιές να κερδίζουν ούτε ένα εκατοστό εις βάρος του φωτός.
Έχουμε τα όπλα μας, το παλεύουμε, αντέχουμε.
Θα νικήσουμε.
Αφτό :)
Φιλιά.
Όμως
Καλησπέρα aeipote
Deleteσ ευχαριστώ
θα μου περάσει κι αυτό
σε φιλώ :)
. . . παράκληση: να διαγραφεί το "όμως", που ξέμεινε στο τέλος.
ReplyDeleteΕυχαριστώ :)
Το διέγραψα ήδη :-)))
DeleteΜε ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι, ξεκινώ και τελειώνω τις μέρες μου!
ReplyDeleteΚαι τις μέρες που το έξω και το μέσα συγκρούονται, προσπαθώ να καταλάβω το "γιατί". Και συχνά το κάνω ανάρτηση😂
Αυτές τις μέρες, είναι που ψάχνω το μετάξι στις στιγμές μου. Να με αγγίξει απαλά και να μου υπενθυμίσει, πως έχω να ελπίζω σε κάτι πιο πολυτελές, πιο ξεχωριστό. Σε καλύτερες μέρες!
Σε φιλώ Στέλλα μου!!!!
Μπορώ να σε φανταστώ Μαρίνα μου, με το τραπέζι στρωμένο, τσαγιέρα, φλυτζάνι, πιατάκι ίσως κάποια ιδιαιτέρως νόστιμα γλυκάκια στο πλάι.. τζάκι, βιβλίο!!!
DeleteΣε φιλώ :)