Αυτό που μου έχει λείψει πιο πολύ, είναι που τα δάχτυλα σου μπλέκονταν σφιχτά ανάμεσα στα δικά μου και τότε ένιωθα πως κάνω βουτιά στον συναισθηματικό σου κόσμο. Είχα την ψευδαίσθηση πως ακουμπούσα την ψυχή σου και πίστευα πως αυτό που ένιωθα ήσουν εσύ και πως με τη δική σου αποδοχή, το δικό σου ναι, αυτός είμαι αν μου έλεγες, θα γινόταν ο ολοδικός σου κόσμος αυτομάτως και ολόδικός μου.
Και όμως Στέλλα μου, καλά θα κάνουμε να μη κρατάμε τον άλλο σφιχτά γιατί είναι σαν την πλέξη στο κασκόλ που δεν σ΄ αφήνει να ανασάνεις!
ReplyDeleteΑΦιλάκια με βαθιές και χαλαρές ανάσες!
Είναι όμως και θαλπωρή δεν είναι;
DeleteΆλλωστε τις ανάσες ο καθένας μας με την δική του μύτη τις παίρνει :)
φιλάκια πολλά
καλό απόγευμα
Αχ Στέλλα μου να σου πω, το πόσο μου έχε λείψει αυτό το δυνατό άναρχο κράτημα των ανθρώπων. Το κράτημα των συναισθημάτων, της αγάπης, της χαράς, του έρωτα, της ηδονής. Πόσο ανάγκη έχουμε να γίνουμε ένα, να χαθούμε στην αγκαλιά του άλλου.
ReplyDeleteΣυγκίνηση μου έδωσε η γραφή σου σήμερα.
Την καλησπέρα μου κορίτσι μου.
Με συγκίνησε αυτό το σχόλιο σου Γιάννη μου.
DeleteΘα έλεγα να χαθούμε σε θερμές και ασφαλείς αγκαλιές, όπως παλιά.
Θα ξαναγίνει λες;
καλησπέρα
καλό βράδυ να έχεις :)
Μεγάλο στοίχημα αυτό Στέλλα. Αν θα ξαναγίνει. Να σου πω αυτό που θεωρώ σίγουρο; Δεν είναι η πανδημία που μας κρατά σε απόσταση καλή μου. Έχουν προηγηθεί άπειρα άλλα και χειρότερα. Οπότε δεν μπορώ να είμαι βέβαιος. Καλησπέρα κοπέλα μου.
DeleteΟ κόσμος έτσι όπως τον γνωρίσαμε δεν θα είναι ποτέ πια, αυτό σκέφτομαι Γιάννη!
Deleteκαλό βράδυ
καμιά φορά ενα τόσο δα άγγισμα, δημιουργεί ενα τεράστιο άγγιγμα ψυχής..
ReplyDeleteΣτον έρωτα Χριστίνα, ναι συμβαίνει!
Deleteάγγιγμα ήθελα να γράψω, αλλά ξεπετάχτηκε ενα τοσοδούλη σ ..δεν διαγράφω, το αφήνω
ReplyDeleteήταν κάπως χαριτωμένο αυτό το σ.. :)
DeleteΑπλωσε πρώτη εσύ το χέρι σου και που ξέρεις; Μπορεί άλλο ένα χέρι να περιμένει...Σου το εύχομαι.
ReplyDeleteΠάντα βρίσκουμε ένα χέρι να μας περιμένει χελώνα μου
Deleteκαλημέρα!