Και αν μιλάω για Παράδεισο,
τότε μιλάω για τη γιαγιά μου
που μου είπε να τον έχω πάντα μαζί μου,
κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος
να μην το ξέρει εκτός από μένα.
Έτσι δεν θα μπορούν να σ' τον κλέψουν, είπε.
Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή,
χάιδεψε με το δάχτυλο μέσα στην τσέπη σου
τις κορυφογραμμές του,
μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντίλι σου,
μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.
Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά,
πήγαινε σ' ένα άδειο δωμάτιο –σ' ένα ξενοδοχείο,
σ' έναν ξενώνα,
σε μια καλύβα– βρες μια λάμπα
και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ ένα τραπέζι:
την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους
και τα φρέσκα ψάρια.
Φώτισέ τα με τη λάμπα σαν μια νέα ελπίδα
πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να αποκοιμηθείς.
* Ένας Φορητός Παράδεισος Roger Robinson
Γεια σου Fish eye,
ReplyDeleteΌμορφο, πολύ όμορφο. Το διάβαζα και θα ήθελα στο τέλος να βρω το όνομά σου. Δεν πειράζει που δεν το βρήκα. Θα γράψεις και θα ανεβάσεις το επόμενο όμορφο κείμενο. Μπορείς :)
Ομολογώ ότι κάποιες στιγμές, πιο πάνω όπως, μου λείπει το θαυμαστικό. Εξακολουθώ να (του) αντιστέκομαι και ίσως ποιδιαρίζω μα . . πώς αλλιώς;
Φιλιά :)
Καλησπέρα aeipote
DeleteΘα ήθελες: άρα είναι δικό σου το πρόβλημα και όχι δικό μου ;)
Κι εμένα μου άρεσε τόσο που θέλησα να το μεταφέρω εδώ..
Διαβάζεται και καθημερινά αντί προσευχής :)
σε φιλώ
Πολύ όμορφη επιλογή Στέλλα μου.
ReplyDeleteΜαζί με την εικόνα σου. Και ένα ποίημα. Με ζουμερό κάθε του στίχο.
Να στείλω ευχές και καλησπέρες εκεί κοντά σας.
Υπέροχο!!
ReplyDeleteΜόλις με βοήθησες να φτιάξω έναν δικό μου καινούργιο παράδεισο.
Πολλά φιλιά Ψαροματάκι μου :)