Ο κόσμος ήταν πολύς, όπως ακριβώς τα χριστούγεννα! Έτρωγα παγωτό, στο κίτρινο κυπελλάκι του fregio, στην ανοιχτωσιά της παραλίας παρόλο τον καλοκαιρινό ήλιο, για να νιώθω ασφαλής χωρίς μάσκα.
''Όλα μοιάζουν όπως παλιά'' σου είπα, ξέρεις τι εννοώ, χωρίς ''τα σύνορα της φαντασίας''.
''Ναι'', μου απάντησες και μου έδειξες τα καφέ στη Λεωφόρο Νίκης όπου οι θαμώνες ήταν στριμωγμένοι και πολλοί σαν τσαμπιά.
Έστρεψα το κίτρινο κυπελλάκι στο στόμα μου για να ρουφήξω τις δυό τελευταίες γουλιές από το παγωτό που είχε γίνει πια γάλα. Το πέταξα, σκουπίστηκα με την χαρτοπετσέτα πριν προλάβω να σκεφτώ πως ένας ξένος την ακούμπησε και μου έδωσες ένα υγρό μαντηλάκι με απολυμαντικό.
Φόρεσα μια μάσκα που κουβαλούσα ρεζέρβα στην τσάντα μου.
Ο δρόμος και στην επιστροφή έμοιαζε διπλός, μα μπροστά στην χθεσινή ανημποριά του εμβολίου δεν ήταν τίποτα.
Στο σπίτι, καθώς ξαναβρέθηκα μπροστά στον υπολογιστή, βρήκα αυτό το τραγούδι που μου άρεσε τρελλά!!! Είναι ο Βέβηλος στον Καθρέφτη.
No comments:
Post a Comment