Ναι με απασχόλησε και ελάχιστα με στεναχώρησε, κυρίως όμως με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ αν τις θέλω ή αν τις χρειάζομαι τέτοιου είδους σχέσεις, όπως πχ με κάποιον άνθρωπο που δεν εμφανίζεται στα τηλεφωνήματα μου. Γνωρίζω το γιατί και μάλιστα εδώ και μια πενταετία το δικαιολογούσα. Φορτίζεται συναισθηματικά γιατί του θυμίζω ας πούμε έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή. Αυτή τη φορά όμως ονόμασα αυτή τη συμπεριφορά του εγωκεντρισμό! Και σίγουρα δεν πρόκειται για σχέση καρδιάς, αδυνατεί αυτό το είδος των ανθρώπων να κάνει δεσμούς και σχέσεις καρδιάς! Οπότε μάλλον παύει πια και να με ενδιαφέρει..
Ω ναι! Θα έλεγα πολύ κράτησες την αναμονή σου Στέλλα μου! Περίμενες αρκετά. Δεν πιστεύω ότι έχεις κάτι ουσιαστικό να περιμένεις. Την καλησπέρα μου.
ReplyDeleteΠόσο δίκιο έχεις Γιάννη!
Deleteκαλό βράδυ :)
Μηπως είναι πληγωμένη συνείδηση, έλλειψη διαλλακτικότητας, θέμα χαρακτήρα; Τι κρύβεται κάτω από συναισθήματα απόρριψης που προκαλούν την συνείδηση, χωλαίνουν τη σκέψη και οδηγούν σε καταστάσεις που πληγώνουν. Ο εγωκεντρισμός οδηγεί σε δύσκολα μονοπάτια, μακριά απ’ την ενδοσκόπηση και χρειάζονται γερό στομάχι. Αν βάζουμε τα μικρόψυχα πάθη μας μπροστά απ’ το Εμείς, τότε καλύτερα να κρατάμε αποστάσεις.
ReplyDeleteΣτέλλα, Καλό βράδυ!
θέμα χαρακτήρα είναι! Εγωισμός υπέρμετρος!
Deleteφιλάκια Αννίκα μου
Στέλλα μου, να 'ξερες πόσες φορές έχω κάνει αντίστοιχες σκέψεις... Νομίζω όμως ότι οι σχέσεις- κάθε είδους σχέση: ερωτική, φιλική, αδελφική γιατί όχι,είναι κάτι που το χτίζεις κάθε μέρα και το ποτίζεις σα λουλουδάκι ή με άλλα λόγια, it takes two to a tango.
ReplyDeleteΕδώ και καιρό λοιπόν, αποφάσισα αντί για "ξεσκαρτάρισμα" να βάλω κάθε μια από αυτές τις "σχέσεις-μη σχέσεις" στο ραφάκι τους-αυτός σε θέλει μόνο για να καλύπτει κενές ώρες-αυτή επειδή σας συνδέουν δεσμοί αίματος-η δείνα μόλις κάνει μόνιμη σχέση θα σε θυμάται κάθε χριστούγεννα κ.ο.κ κι έτσι ξέρω ακριβώς που βαδίζω. Το παραπάνω βέβαια δεν ισχύει για ανθρώπους που σου έχουν παραδοθεί και τους έχεις αντίστοιχα αφεθεί....
Στέλνω με τον νοτιοανατολικό άνεμο τα φιλιά μου!!
Ελάχιστοι οι άνθρωποι που σου έχουν παραδοθεί και τους έχεις αφεθεί! Ωστόσο υπάρχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνήθως πρόκειται για ιδιαίτερες σχέσεις με κοινές ανάγκες και καθόλου τριβή.
DeleteΈτσι μου δείχνει η δικιά μου εμπειρία!
Τα ραφάκια και τα κουτάκια ακόμη και να μην θέλουμε υπάρχουν κι πολλές φορές έρχεται η ώρα που το ράφι αδειάζει από μόνο του για να χωρέσει κάτι ας πούμε πιο αναγκαίο και πιο χρήσιμο.
Απλά κάποιες φορές λέμε, ας πάρω ένα τηλέφωνο στον τάδε θείο γιατί πχ θα το ήθελε ο πατέρας μου που δεν ζει πια, καμμιά φορά μόνο για να επιβεβαιωθεί το ότι ποτέ δεν υπήρχε η μεταξύ σας σχέση. Όσο κι αν προσποιούμαστε/προσποιούνται αυτή είναι η αλήθεια.
Ευτυχώς προχθές μίλησα με έναν άλλο θείο μου, με τον οποίο ανταλλάξαμε αναμνήσεις από τα παλιά κι αυτό ήταν πολύ όμορφο. Αυτός θα μπει στο ραφάκι των συγγενών με τους οποίους υπάρχουν αναμνήσεις :)
Για πόσο ακόμη Κάλλη; Τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Ότι είχαμε φτωχαίνει.
στέλνω φιλιά για να μη μελαγχολήσω και άλλο :)