Αφού πρόκειται για Κυριακή, γιορτή και σχόλη εγώ γιατί δεν διασκεδάζω; Γιατί το πάσχα και τα χριστούγεννα με ψυχοπλακώνουν; Τί πρέπει να κάνω και δεν το κάνω; Γιατί δεν μπορώ να οργανώσω σκηνικό πέρα από το ότι έχει σχέση με το φαγητό; Γιατί οι αργίες μου φαίνονται απίστευτα σιωπηλές, βουβές θα έλεγα και δεν βλέπω την ώρα να περάσουν; Τί έχω λάθος μέσα στο μυαλό μου και αδυνατώ να περάσω καλά και να βοηθήσω και τους γύρω μου να περάσουν καλύτερα; Γιατί όσο κι αν ψάχνω στον σκληρό δίσκο μου δεν μπορώ να βρώ κάποια τέτοια μέρα που να την θυμάμαι σαν την καλύτερη;
Χμμμμ σε νιώθω τι θέλεις να πεις Στέλλα μου! Ομολογώ είναι επώδυνο αυτό το βίωμα. Δεν μπορώ να μπω στην καρδιά σου να ερμηνεύσω. Μόνο τη δική μου εμπειρία μπορώ να σου δώσω.
ReplyDeleteΔεν έχεις αναμνήσεις από τις γιορτινές αυτές μέρες; Δεν γίνεται. Κάτι υπάρχει όμορφο, γλυκό, νοσταλγικό από τα παιδικά σου χρόνια. Αυτό είναι η βάση.
Τώρα, στο παρόν, το θέμα είναι πως θα περάσεις αυτές τις μέρες. Π.χ. το Πάσχα, δεν είναι μάσα ναι! Είναι μια ολάκερη βδομάδα. Θα έλεγα Σαρακοστή. Π.χ. Τις Παρασκευές των Χαιρετισμών, έβαλες να ακούσεις λειτουργία; Την ώρα που περπατώ έξω στο δρόμο την ακούω Στέλλα μου. Ετοιμάζομαι, γαληνεύω. Μετά, κάθε μέρα της Μ. Βδομάδας, λειτουργία, κουβέντα, συζήτηση, ανησυχίες, αμφιβολίες, τα πάντα όλα. Διαφορετικά. Να πας στο κοιμητήριο Μ. Παρασκευή π.χ.
Είναι πολλά που μπορεί να μπουν για να αλλάξουν μια εικόνα ρουτίνας Στέλλα μου. Σε κάθε γιορτή. Αλλά απαιτούν, ζητούν, τη συμμετοχή της καρδιάς σου σε αυτό. Να σου αρέσει. Σκέψου το.
Πολλές καλησπέρες.
Εγώ βρε Γιάννη δεν γαληνεύω με την θεία λειτουργία λυπάμαι αλλά δεν την αντέχω πάνω από 5 λεπτά. Στο κοιμητήριο έχω πάψει να πηγαίνω και λόγω της πανδημίας. Όχι άλλο, τον έχω στην καρδιά μου, στη μνήμη μου αλλά φτάνει.
Deleteσ ευχαριστώ πάντως
Την λειτουργία την ανέφερα ως παράδειγμα. Όμως, οι γιορτές Στέλλα μου, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι θρησκευτικές. Τέτοιες αναφορές έχουν. Συνεπώς είναι δύσκολο να το βγάλεις το κομμάτι απ' έξω. Δεν έχεις μπροστά σου κάποιο θρησκόληπτο άτομο αλλά οι μέρες αυτές, ειδικά της Μ. Βδομάδας και των Χαιρετισμών, η υμνωδία είναι μεγάλο μέρος τους. Υπάρχουν πράγματα που μπορείς πάντως να κάνεις να δώσεις μια διαφορετική όμορφη νότα. Κατασκευές, δώρα, διακοσμήσεις.
DeleteΔεν ξέρω αν είναι αρνητικές σκέψεις που οδηγούν σε αρνητικά συναισθήματα και με τη σειρά τους οδηγούν σε λάθος ενέργειες. Όμως θα συμφωνήσω με το Γιάννη. Είναι μακρύς ο δρόμος για την ψυχή κι αν δεν τον έχεις περπατήσει δεν θα βρεις ποτέ αυτό που ψάχνεις. Αν δεν έχεις συνδυάσει το γήινο με το ουράνιο, όχι απαραίτητα με θρησκευτικό συναίσθημα (η πίστη δεν επιβάλλεται ) αν δεν συνδέσεις το παρελθόν με το παρόν, αν δεν θυμηθείς, δεν ονειρευτείς κομμάτια της ζωής σου, δεν ζωντανέψεις μνήμες, πως θα γεμίσεις τα κενά της ψυχής. Μπορεί να είναι στιγμές που δεν ευοδώθηκαν ποτέ και έχασαν τη θέση τους στην ζωή. Τις σάρωσε η καθημερινότητα κι έγιναν συνήθεια που τα ισοπέδωσε όλα, αφήνοντας αρνητικές σκέψεις και θλίψη. Ο στόχος δεν είναι να τα δεις όλα θετικά, αλλά να πιαστείς από κάπου να μη βυθιστείς στην απραξία.
ReplyDeleteΑυτά και καλό βράδυ Στέλλα!
εε να αυτό το να πιαστώ από κάπου δεν το καταφέρνω ! Οι αργίες με σκοτώνουν αργά και σταθερά. Θέλει δουλειά από μέρους μου.
DeleteΜου άρεσε όπως μου το μετέφερες το μήνυμα σου όμως :)
καλό βράδυ κι από μένα Αννίκα μου
Ε καλά τι να κάνουμε; Με το ζόρι να χαίρεσαι; Δε γίνεται. Μήπως με άτομα που αγαπάς κοντά σου αλλάξει και η διάθεση; Η χαρά ,του να δίνεις χαρά στους άλλους βοηθάει. Κάνε ότι σε κάνει εσένα χαρούμενη και μην το επιβάλλεις σαν υποχρέωση, το να πρέπει σώνει και καλά.
ReplyDeleteΔράση θέλει χελώνα μου
Deleteσε φιλώ
Αν σε παρηγορεί Στέλλα μου, ο αργίες για τον περισσότερο κόσμο ΕΙΝΑΙ "ότι έχει σχέση με το φαγητό", κι αυτός είναι ο λόγος που κάθε προ-εορταστική περίοδος μου δημιουργεί μια αποστροφή. Πέρα απ' αυτό όμως, θα συμφωνήσω με τον Γιάννη, τα συναισθήματα των εορταστικών ημερών είναι ένα καθαρά εσωτερικό ταξίδι παρά τα γενικά τσιτάτα ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών ή το Πάσχα ημέρες θλίψης.... μια χαρά μπορείς να αφεθείς σε μια (ευεργετική κατ' εμέ) μίνι κατάθλιψη χριστουγεννιάτικα ή να χορεύεις γύρω απ' τον εαυτό σου (μαμά, κοίτα την τρελλή!!) ανάμεσα στις ανθισμένες παπαρούνες τη Μεγάλη Παρασκευή. Μέρες σαν τις άλλες είναι, που τους αποδώσαμε κάποιο συμβολισμό-το νόημα αυτού του συμβολισμού όμως δεν έχει χρονικούς περιορισμούς: μπορείς να γαληνέψεις ή να μιλήσεις με τους απόντες όποια μέρα νιώσεις την ανάγκη. Τις μέρες που από τον καταναγκασμό του "εορταστικού" λοιπόν, εσύ νιώθεις άβολα, αντιμετώπισέ τις λοιπόν όπως πρέπει: σαν κάθε άλλη μέρα :)
ReplyDeleteΗave a great one Αστεράκι:-)
Είναι πολλά αυτά που με παρηγορούν Κάλλη. Είναι πολλά τα θετικά, πάντα ήταν, παρόλα αυτά ένα κάτι από κατάθλιψη το παθαίνω όχι μόνο την μεγάλη εβδομάδα, αλλά γενικότερα τις γιορτές και τις αργίες. Αυτό ξεκίνησε από τότε που εργαζόμουν. Μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι, όταν μετέπειτα εργαζόμουν από το σπίτι συνήθως τέτοιες μέρες είχα φουλ απασχόληση.
DeleteΔεν με πειράζει τόσο πολύ αφού οι γιορτές κάποια στιγμή τελειώνουν αλλά πάλι δε μπορώ να μη σκέφτομαι μήπως μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Έχεις δίκιο, δεν είναι παρά ολόιδιες μέρες με τις άλλες, ίσως εγώ βαθιά μέσα μου να έχω προσδοκίες από τις μέρες, όχι όμως από τον εαυτό μου. Εννοώ πως δεν συμβαδίζει αυτό που έχω στη φαντασία μου με αυτό που μπορώ να δώσω στον εαυτό μου.
Να δω πότε θα την ανακαλύψω αυτή τη χρυσή τομή, εγώ με τον τόσο κυκλοθυμικό μου χαρακτήρα.
σε φιλώ
Χρόνια πολλά Στέλλα μου. Οι γιορτινές ημέρες εμένα πάλι μου φέρνουν κέφι, με κάνουν δραστήρια, στολίζω το σπίτι και μ'αρέσει. Κάνω πράγματα που όπως λέει ο Γιάννης σε βάζουν στην διαδικασία της εορταστικής ατμόσφαιρας. Δεν ξέρω αν είναι θέμα αναμνήσεων. Κάθε φορά εμείς δημιουργούμε αναμνήσεις. Εμένα πάλι με μελαγχολεί να σκέφτομαι ''α τότε πέρασα καλύτερα, α τι ωραία ήταν ότανήμουν παιδι''. Γι αυτό κάθε φορά προσπαθώ να φτιάξω ατμόσφαιρα όπως αρέσει σε μένα...Κάθε γιορτή, κάθε αργία είναι ευκαιρία να χτίσουμε νέες αναμνήσεις όμορφες. Ξέρεις...το ότι δεν πήγαμε ανάσταση στην εκκλησία και ήμασταν χωριστά με την οικογένεια με μελαγχόλησε. Αλλά σκέφτηκα μια φίλη που μπήκε στο νοσοκομείο λόγω κόβιντ ανήμερα του Μ Σαββάτου και είπα ''δόξα το Θεό είμαστε καλά προς το παρόν''. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό να μου φτιάξει τη διάθεση
ReplyDeleteΚαλή σου μέρα
Άννα μου έναν άνθρωπο σαν εσένα χρειάζομαι να μου φτιάχνει το πλάνο και το σκηνικό. Ή μαμά μου το είχε και το έχει αυτό το χάρισμα.
Deleteφιλάκια :-)))