βία

 

Μιλούσα στο τηλέφωνο με τη μαμά μου και της έλεγα πόσο πολύ νιώθω ότι έχει αλλάξει ο κόσμος μου και μου είπε με την παρηγορητική φωνή της όχι κορίτσι μου ίσα ίσα όλοι λένε πως σιγά σιγά επανερχόμαστε στην κανονικότητα.  Αλλά ποιά είναι η κανονικότητα;

Σίγουρα δεν συναντώ στην πόλη μου εξωτικά πουλιά ούτε έχουμε σπουδαίους κήπους με λουλούδια αλλά και το ότι θα συναντούσα στην γειτονιά μου τόση βία ούτε που το φανταζόμουν.

Καθώς περπατούσα σε πολυσύχναστο δρόμο,  καταμεσήμερο,  με τα γύρω καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ ανοιχτά κι όλο τον κόσμο να κυκλοφορεί για τις δουλειές του αμέριμνα,   βλέπω τρία αγόρια,  καλοανεπτυγμένοι 18ρηδες μέσα σε μια εσοχή που μπορεί να ήταν και μικρή είσοδος κάποιας πολυκατοικίας.  

Σε κλάσμα δευτερολέπτου είχαν πάρει από ένα άδειο μπουκάλι μπύρας ο καθένας και μια ναι..  πατερίτσα,   μπήκαν στην ροή των αυτοκινήτων και επιτέθηκαν σε ένα μηχανάκι,  ξυλοφόρτωσαν τον οδηγό με τα υποτιθέμενα όπλα τους ο οποίος τους ξέφυγε κι άρχισε να τρέχει και με μαχαίρι έσκασαν τα λάστιχα της μηχανής.  Επιτέθηκαν και σε δεύτερο μηχανάκι με τον ίδιο τρόπο.  

Πώς να περιγράψω συναισθήματα και όλο το σοκ;