Η ομορφιά της ημέρας ήταν μια οικογένεια κοτσυφιών σε ένα μικρό πάρκο στο πλάι ενός πολυσύχναστου δρόμου. Ναι, με τα κατάμαυρα φτεράκια τους και με το μικρούλικο κίτρινο τους ράμφος. Κουκλιά!
Κατά τα άλλα νομίζω πως μόνο εγώ θα μπορούσα να μιλήσω για άλλα που δεν γίνονται ούτε πράξεις κι ούτε υπάρχουν επιθυμίες. Ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι το να μην θέλω αυτό το κάτι. Και πόσο βαθιά μέσα μου θα ήθελα να το θέλω. Αλλά καμμία συνθήκη από αυτές που έχω στο μυαλό μου δεν με βοηθάει σ'αυτό.
No comments:
Post a Comment