τα καλοκαιρινά μεσημέρια

 

Τα καλοκαιρινά μεσημέρια μ' αρέσει να διαβάζω το βιβλίο μου ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου και να έχω τον ανεμιστήρα οροφής σε λειτουργία.  Αυτές τις μέρες διαβάζω την ''μάγισσα''  της Camilla Lackberg.  Έχει ένα ενδιαφέρον,  παρόλο που δεν ήταν δική μου επιλογή η αγορά του και παρόλες τις πάμπολλες σελίδες του (πάνω από 800).

Μια περιοχή στον δεξί μου ώμο έχει μαζέψει όπως φαίνεται περισσότερο ήλιο από όσο έπρεπε και ξεφλουδίζεται.  Χθες,  ήπιαμε καφέ σε μια αυλή με γάτες και πουλιά.  Στην αυλή του λαογραφικού μουσείου,  όπως σου έχω ξαναπεί.  Ο ήλιος κρυβόταν πάνω από τις φυλλωσιές των δέντρων αλλά δεν ήταν τόσο πυκνά τα φυλλώματα ώστε να δημιουργούν ένα ασφαλές φίλτρο.

Πολλές φορές,  περιμένω ενθουσιασμό από κάποιον που όμως δεν εκφράζεται για τον κύριο λόγο πως ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του μοναδικά φίλτρα.  Κι άλλες πάλι δείχνω εγώ έναν ενθουσιασμό που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.

Πολλές φορές συγκρατώ τον ενθουσιασμό και τα συναισθήματα μου,  νιώθω σα να δημιουργώ μικρά φράγματα με πέτρες που τοποθετώ στην κοίτη ενός χειμμάρου.  Αυτό με κάνει να έχω ένα κάποιο έλεγχο και μου δημιουργεί ηρεμία.

Βαριέμαι αφάνταστα να φορέσω μαγιώ και να πάω στη θάλασσα,  δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο αυτό πια,  σωστά λοιπόν λένε -κάντο τώρα που μπορείς και θέλεις γιατί αύριο ποιός ξέρει-.  Όπως βαριέμαι και να βάλω τα ρούχα μου σε μια βαλίτσα.  Είναι πλέον και τα λεφτά πολλά (Στέλλα)!  

Σκεφτόμουν πως όσο περνάει ο καιρός νιώθω ακόμη πιο βαθιά πόσο επέδρασαν αρνητικά επάνω μου και μέσα μου τα χρόνια της κρίσης,  αλλά και της πανδημίας.  Είναι σφιγμένος ολόκληρος ο εσωτερικός μου κόσμος.   Πού είναι εκείνη η ανεμελιά και η ελευθερία στις επιθυμίες αλλά και η προθυμία για την κατάκτηση τους;