καρό

 

Αγόρασα ένα πολύ όμορφο παντελόνι σε ζεστά φθινοπωρινά χρώματα,  με μεγάλα τεράγωνα καρό και μια ρίγα στην ύφανση,  καμηλό.  Στο μυαλό μου ήρθε ένα παντελόνι καλοκαιρινό,  με σκωτσέζικα κόκκινα καρό,  η θύμηση μου ταξίδεψε πάρα πολλά χρόνια πριν,  στην αρχή της εφηβείας μου.  Ήταν ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι,  καθαρό!  Είχα γιαγιά,  παππού και ήμουν διακοπές σε ένα χωριό,  με μια μικρή λίμνη.  Είχα ξαδέρφια,  πρώτα και δεύτερα.  Με την μικρή παρέα μου κάναμε όλη μέρα βόλτες,  στη λίμνη,  στο σταθμό,  χαζεύαμε τους επιβάτες πίσω από τα θολά παράθυρα του τραίνου.  Το μοναδικό μου άγχος,  ήταν αν μου ταίριαζε εκείνο το εντυπωσιακό κόκκινο παντελόνι,  μάλιστα τώρα που το σκέφτομαι,  ούτε αυτό θα έπρεπε να με απασχολεί.  

Μια γάτα συντροφιάς,  δεν είχα ποτέ.  Τις γάτες μόνο τις συναντώ περαστικές,  ή τις ονειρεύομαι.  Έχουμε όμως στη οικογένεια μας ένα μεγαλόσωμο σκυλάκι.  Που πολλές φορές έχει,  λες και είναι άνθρωπος,  τον δικό του τρόπο να διεκδικεί τις ανάγκες του,  όπως πχ χτυπώντας τα μπροστινά του πόδια επίμονα στο πάτωμα,  ή ακόμη κάνοντας στροφές γύρω από το σώμα του,  ή,  αλήθεια,  χτυπώντας το δεξί μπροστινό πόδι επάνω στο τραπέζι.