με τον καφέ μου

 

Είμασταν μέσα σε ένα μικρό κατάστημα και κάτι προφανώς θέλαμε να αγοράσουμε,  δεν ήταν εμφανές το τί,  υπήρχε όμως κάποιο μπέρδεμα το οποίο είχαν αναλάβει να διευθετήσουν τρεις παλιοί υπάλληλοι.  Οι δύο από αυτούς είχαν βγει στην αυλή και συζητούσαν με ανθρώπους περαστικούς,  ο ένας ήταν μπροστά στον πάγκο του και κατασκεύαζε κάτι που έμοιαζε με μικρή πίτα ή με ζυμαρένιο γλυκό.  Ήταν δώρο για σένα γιατί ήσουν ένας γεμάτος παράπονα πελάτης.  Καθώς περιμέναμε να ετοιμαστεί το ''δώρο'',  το κατάστημα γέμισε τόσο κόσμο που σκεφτήκαμε πως έτσι κι αλλιώς πάντα συνέβαινε αυτό και πως για τους άλλους είμασταν πάντα γουρλίδες.  Όμως είπα,  μάσκα,  γιατί κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν φοράει μάσκα;  Ήταν μια τόσο σουρεαλιστική εικόνα που με προβλημάτησε αν βλέπω όνειρο ή όχι,  γιατί μόνο στα όνειρα συμβαίνουν αυτά,  αλλά ένιωθα τόσο αληθινή και τόσο ζωντανή που κάθε προβληματισμός φαινόταν απολύτως άκυρος!!!  

Μετά,  εντελώς ξαφνικά όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  βρέθηκα σε ένα εστιατόριο περιοπής,  καθόμουν μπροστά σε ένα άδειο τραπέζι,  βολεμένη σε μια μεγάλη καρεκλοπολυθρόνα που με χωρούσε ολόκληρη,  καθώς είχα μαζέψει τα πόδια μου επάνω και διάβαζα ένα βιβλίο με πρωτόγνωρη άνεση,  ενώ από τα διπλανά τραπέζια,  οι κυρίες,  σχολίαζαν την μοναχικότητα μου αλλά και την επιλογή των ρούχων μου.  Πραγματικά δεν μ'ενδιέφερε αν και φορούσα ένα μπλουζάκι δυό νούμερα μεγαλύτερο μου,  με γυρισμένα προς τα πάνω τα μανίκια δώρο της μαμάς μου εδώ και πολλά χρόνια,  κι ένα παντελόνι που φώναζε από μακριά ότι ήταν παλιό.  Βούλιαζα στην χορταστική πολυθρόνα,  είχα ένα βιβλίο ανοιχτό στα χέρια μου και σε περίμενα,  σύντομα θα ερχόσουν.  Ωστόσο,  παράδοξα τελείως,  όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  εμφανίστηκε η Χ. και κάθησε δίπλα μου.  Την κοίταξα,  ήταν το πρόσωπο της,  η μύτη της,  τα μάτια της,  τα μαλλιά της, ήταν περιποιημένη όπως πάντα,  -μα πώς ήρθα εγώ έτσι εδώ-;  γύρισα και της είπα!   Κι αμέσως θέλησα να με δικαιολογήσω - είδες τί κάνει το αλτσχάιμερ - να με δικαιολογήσω τάχα μου με τρόπο όμως που στην ουσία με σκότωνε διπλά.  -Το αλτσχάιμερ... - είπε και ξεκίνησε να μου λέει για αυτό,  σαν να ήξερε πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο,  σαν να είχε μια πολύ πρόσφατη εμπειρία μ' αυτό και με τα στάδια του!