σκέψεις

 

Δεν ξέρω αν αυτό το ''δεν μου αρέσει κάτι τις''  είναι επειδή δεν το χωράει το μυαλό μου να το επεξεργαστεί άρα είναι θέμα χαμηλής νοημοσύνης ή είναι απλά ένα θεματάκι γούστου,  δεν το ξαναεπιλέγω και πάει τελείωσε.   Δεν ξέρω επίσης πώς ένας Γερμανός συγγραφέας μπορεί να μου θυμίζει έναν Ιταλό,  δλδ πώς ο Βολφ Βόντρατσεκ μπορεί να μου θυμίζει τον  Αλεσάντρο Μπαρίκο,  ή πώς η ''αυτοπροσωπογραφία με ρώσικο πιάνο'' μπορεί να μου θυμίζει τον ''ωκεανό''.   Νομίζω ο νους ταυτίζεται με τις εμπειρίες του παρελθόντος.  Ψάχνει να βρει κοινά χαρακτηριστικά,  γνώριμα.  Άλλωστε,  γνωρίζοντας πως η τέχνη κάθε μορφής υπάρχει για να ομορφαίνει την ζωή μας,  το θεωρώ υπερβολικό όταν προσπαθούμε να την εξηγήσουμε, για ποιό λόγο πχ ο τάδε βλέπει μια μουτζούρα σε ένα χαρτί και φαντάζεται πως είναι ένα εκκλησάκι,  το μοναδικό χτισμένο στην κορυφή του βουνού,  το οποίο επισκεπτόταν κάθε Κυριακή πρωί με τον πατέρα του κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.  Ενώ εγώ επιμένω να βλέπω μια μουτζούρα,  για την οποία το περισσότερο που μπορώ να πω είναι ότι το χρώμα της είναι ας πούμε το μπλε.