Επιστρέφαμε από τη Σαντορίνη. Εγώ ήμουν 28 χρονών, η Ν. ήταν 5. Είχαμε βγει στο κατάστρωμα να πάρουμε μια ανάσα από θαλασσινό αέρα. Ήταν νύχτα και το ταξείδι θα ήταν μεγάλο. Στο σαλόνι επικρατούσε πολυκοσμία και θόρυβος. Μας ενοχλούσε ο καπνός των τσιγάρων. Ήσουν μαζί μας αρχικά, μετά χάθηκες. Κρατούσα την Ν. από το χεράκι, δεν είχε καταλάβει κάτι, ήθελα να ψάξω να σε βρω αλλά όλος εκείνος ο κόσμος με τρόμαζε, ήθελα να κοιτάξω μέσα από το φυνιστρίνι αλλά κι αυτό το φοβόμουν. Είχα αποφασίσει πως το μόνο που είχα την δύναμη να κάνω ήταν να σε περιμένω μένοντας σταθερή σε εκείνο το σημείο. Και σε περίμενα, δικαίως ή αδίκως πολύ απογοητευμένη δεν ξέρω, όμως σε περίμενα!
Μία ακόμα όμορφη εξομολόγηση στο διάβα του χρόνου. Μια αφήγηση μιας στιγμής γεμάτης συναισθήματα.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα να ευχηθώ Στέλλα μου και να είσαι καλά.