Να λοιπόν που μπορούμε ακόμη να γελάμε, να πηγαίνουμε για φαγητό, να λέμε καλημέρες και καλησπέρες, να έχουμε την πολυτέλεια να κοιμόμαστε στο κρεββάτι μας με ηρεμία, να βλέπουμε όνειρα, να συναντάμε φίλους, να τους λέμε σ'αγαπώ, να χαζεύουμε βιτρίνες φωτισμένες, να ψωνίζουμε, ενώ ο γειτονικός μας κόσμος φλέγεται. Μέχρι πότε;
Το είδος μας
ReplyDeleteΈνα είδος
Που παραστράτησε
Δυστυχώς
Η αποτυχημένη στιγμή του σύμπαντος, κάτι άλλο ήθελε, κάτι άλλο δημιουργήθηκε, ο άνθρωπος που διέφερε από τα ζώα επειδή είχε τη λογική!!!
ReplyDeleteΜέχρι όσο..., Ψαροματάκι μου. Και θα είμαστε τυχεροί για όσο κρατήσει.
ReplyDeleteΣε φιλώ!
Καλησπέρα Μαρία μου!
DeleteΠράγματα που θεωρούμε, επιπόλαια, ως δεδομένα, δυστυχώς δεν είναι καθόλου. Και η ευτέλεια αυτής της άνεσης πρέπει να μας εγκαταλείψει πριν είναι αργά. Καλησπέρα Στέλλα.
ReplyDeleteΔεν είναι δεδομένα Γιάννη, δυστυχώς, καλό βράδυ!
DeleteΤα παιχνιδάκια των μεγάλων οφείλουμε να τα δούμε, δυστυχώς, σαν μια καινούργια πραγματικότητα. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, περίμενε τη σειρά σου, λέει η παροιμία. Μακάρι να μη βιώσουμε ούτε πολιτικές ούτε στρατιωτικές συνέπειες.
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα!
Αυτό ακριβώς, καλό βράδυ Αννίκα μου!
Delete