το κουτί με τα αναμνηστικά

 

Στο κομοδίνο πλάι μου,  υπήρχε ένα κουτί με δερμάτινη επένδυση σε χρώμα καφέ.  Ήταν γεμάτο με αναμνηστικά.  Μερικά από αυτά,  τα είχε αγγίξει η πατίνα του χρόνου,  έμοιαζαν πολύ παλιά και βρώμικα.  Γέμισα το κουτί με νερό ως επάνω και το άφησα στο ίδιο σημείο,  ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καθαρίσουν.  Μας επισκέφτηκαν στο σπίτι η Φ. με την οποία είμασταν φίλες και  κουμπάρες και που είχε μαζί το γιό της,  ένα αγόρι γύρω στα δεκάξη.  Ήμουν στην κρεββατοκάμαρα και προσπαθούσα να ντυθώ,  είχα ανοίξει την ντουλάπα μου για να διαλέξω ρούχα μα τα μόνα που κρεμόταν από τις κρεμάστρες ήταν στενά και κοντά εξώπλατα μπλουζάκια και κάτι φουστίτσες πλεκτές και χειροποίητες με μήκος όχι περισσότερο από δέκα εκατοστά.  Πάνω κάτω στο διάδρομο,  ο δεκαεξάχρονος μαζί με δυο μικρότερα,  σκανταλιάρικα παιδάκια,  έτρεχαν κι έπαιζαν κι έκαναν φασαρία.  Προσπαθούσα να κλείσω την πόρτα ώστε να είμαι αθέατη στα μάτια τους κι εγώ αλλά και το εσωτερικό του δωματίου μου.   Έκλεινα την  πόρτα κι αυτή άνοιγε ξανά.  Έπρεπε να προστατέψω το κουτί με τα αναμνηστικά αλλά και την γύμνια μου.  Πήρα το κουτί και έκλεισα το καπάκι του,  αφήνοντας μέσα το νερό που σκέπαζε το χείλος.  Φοβόμουν να μη χυθεί,  φοβόμουν μη καταλάβει κάποιος από τους καλεσμένους μου, ότι είχα στην κατοχή μου αυτό το πολύτιμο κουτί.  Δεν εμπιστευόμουν κανέναν,  ούτε ανθρώπους που γνώριζα από παλιότερα,  ούτε ανθρώπους που γνώρισα σήμερα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.

*το κορίτσι στη φωτογραφία από την εξαιρετική κινηματογραφική ταινία του Κισλόφσκι,  η διπλή ζωή της Βερόνικα