Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ένας φίλος με τον οποίο είχαμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Το τηλεφώνημα ήταν μια έκπληξη μπορώ να πω αρκετά ευχάριστη. Καλώς ή κακώς, μετά τους πρώτους θερμούς χαιρετισμούς, τον ρώτησα τί κάνει η γυναίκα του και για ποιό λόγο χάθηκαν τόσα χρόνια. Αφού με διαβεβαίωσε πως όλοι τους ήσαν καλά, άρχισε να μου απαριθμεί τους λόγους της απόστασης, κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι με πολύ προσοχή αποφεύγουν. Είχαμε, κατά την άποψη του, κάνει πολλές λάθος κινήσεις και συμπεριφορές, μικρές βέβαια αλλά πολλές. Κάτι άλλο περίμεναν από μας, κάπως διαφορετικοί θα ήθελαν να είναι οι φίλοι τους. Είμασταν πχ εγωιστές, δεν τους αφήναμε τον σωστό χώρο για να πάρουν πρωτοβουλίες, είμασταν πχ παρτάκηδες όταν κάναμε τις επιλογές μας χωρίς να λάβουμε υπόψη και τις δικές τους ανάγκες, είπε κι άλλα πολλά. Το ευχάριστο συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτό το τηλεφώνημα έδωσε τη θέση του σε ένα λιγότερο ευχάριστο προβληματισμό. Ποτέ δεν είχα νιώσει πως είχα τέτοιου είδους συμπεριφορά. Αν μάλιστα με ρωτούσες θα υποστήριζα ακριβώς το αντίθετο. Του το είπα με όσο πιο ευγενικό τρόπο είχα τη δυνατότητα. Δεν είχα ιδέα, τίποτα από όσα μου εξιστορούσε δεν μου φαινόταν γνώριμο. Εσύ μου ζήτησες να σου πω τους λόγους μου απάντησε. Ναι καταλαβαίνω του είπα. Καταλαβαίνω αλλά εκπλίσσομαι και απορώ, απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό σκέφτηκα.
No comments:
Post a Comment