αχ αυτό το μωβ με στοιχειώνει

 

Οι Τετάρτες δίνουν χαρά και στις πιο καταθλιπτικές μέρες,  κι η γλυσίνιες στην οδό Κλ.  νομίζω πως σήμερα με περίμεναν με ανυπομονησία όπως κι εγώ.  Ήταν μια έκπληξη το πόσο μεγάλωσαν και το πόσο φούντωσαν μέσα σε μια εβδομάδα και ήταν σαν να στόλισαν τον ουρανό μου,  εκείνη τη στιγμή με πάμπολλα μικρά μωβ (τίποτα δεν είναι ροζ,  αντίθετα τα πάντα είναι μωβ) αρωματικά πέταλα.  Ήταν σαν να είχα από πάνω μου μια ομπρέλλα από άνθη που είχαν δημιουργηθεί,  πόσο εγωιστικό το παραδέχομαι,  μόνο για μένα,  το αξίζω ωστόσο!

Τοκ τοκ ένα χτύπημα από χέρι στο τζάμι και ήταν ''οι φίλοι''.  Χωρίς καμμία άλλη προσδοκία ούτε και σκέψη χάρηκα που τους είδα και που ήταν καλά κι έπιναν το καφεδάκι τους σε ένα από τα καφέ στην οδό Κλ. η οποία τις Τετάρτες λόγω της μεγάλης λαικής αγοράς έχει ένα ενδιαφέρον.

Μετά,  ένα τραβηγματάκι στη μέση που νιώθω να ψιλοταλαιπωρείται το τελευταίο διάστημα χωρίς να την ταλαιπωρώ εγώ διότι προσέχω πάρα πολύ,  ένα πιάσιμο στον αυχένα που μου προκαλεί πόνο,  θερμοφόρα,  ελληνικό καφεδάκι,  χειροτεχνία,  τηλεόραση η οποία παίζει ένα θέμα που νομίζω δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μας.  

Αύριο θέλω να κατέβω στο κέντρο για μικροψώνια αλλά και για καινούργιο βιβλίο.  Ελπίζω να τα καταφέρω.