του ύπνου

 

Πάμε να φτιάξουμε μια σχολή οδηγών μου είπες κι εγώ που δεν ακεφτόμουν ποτέ πως κι εσύ μπορεί να κάνεις λάθη,  άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζω την τσάντα μου για να σε ακολουθήσω στη τοποθεσία που βρισκόταν εκτός πόλης.  Μετά μπερδεύτηκα με διάφορα συναισθήματα,  υπερίσχυε αυτό το φόβου,  προσπαθούσα να κρυφτώ ανάμεσα στα μηχανήματα,  στις κούτες με τα ανταλλακτικά για αυτοκίνητα,  δεν ξέρω τί άλλο υπήρχε μέσα σ'εκείνο το χώρο που έμοιαζε με εργοτάξιο,  λάδια,  πίσσα,  μαυρίλα και κολλημένες αφίσες από διάφορα περιοδικά στην πόρτα δίπλα στην κουζίνα,  με γυμνά γυναικεία σώματα να ανεβάζουν τη libido όσων εργάζονταν εκεί.  Ήθελα να σου θυμώσω,  να σου πω γιατί μ' έφερες εδώ και πως δεν ταίριαζε καθόλου αυτός ο χώρος με μένα μα δεν μίλησα,  θα με έλεγες τεμπέλα κι αυτή ήταν μια λέξη που σιχαινόμουν να ακούσω,  θα έλεγες πως βρίσκω δικαιολογίες για να μη κάνω αυτό ή να μη κάνω εκείνο κι έτσι πιεζόμουν να γίνω το καλό παιδί που θα προσαρμοζόταν πρόθυμα και εύκολα σε ένα περιβάλλον με την ελπίδα πως θα γινόταν οικείο στη συνέχεια.