οξυγόνο

 

Τα παιδιά,  σε αντίθεση με τον ενήλικο πληθυσμό,  όσο κι αν τα στενοχωρήσεις, έχουν τόση ευρυχωρία στην ψυχή τους,   που μόλις τους τάξεις κάτι που αγαπούν,  πχ θα πάμε μια ωραία μεγάλη βόλτα,  ή θα σου πάρω το δώρο που μου ζήτησες για τη γιορτή σου,  ή την Κυριακή θα έρθει η νονά σου να φάμε όλοι μαζί,  πλημμυρίζουν με χαρά.  Χαρά μικρού παιδιού δεν λέμε;  Εμείς οι μεγαλύτεροι άνθρωποι πιεζόμαστε.  Από το εξωτερικό περιβάλλον κυρίως,  πολιτική,  οικονομικά,  επαγγελματικά,  ερωτικά (αλήθεια υπάρχουν ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια σήμερα;) και κάθε τύπου προβλήματα που προκύπτουν από καιρού εις καιρόν.  Νοσταλγική και άπιαστη η εποχή που είχαμε αυτή τη χαρά του μικρού παιδιού.  Αυτό βρε παιδί μου, που θα συμβεί κάτι υπέροχα καλό και θα σκεπάσει όλα τα άλλα!  Δεν μας αφήνουν.  Είναι πια τόσο διαφορετικά τα πράγματα,  ναι ξέρω πως σαν τον παππού μου ακούγομαι αλλά τελικά πόσο δίκιο είχε,  πατάμε επάνω σε τόσο διαβρωμένο και τόσο βρώμικο έδαφος,  που κάνουμε πέντε βήματα και πέφτουμε,  μετά άλλα πέντε και πάρτην άλλη μία κάτω.  Δεν ανασαίνουμε φυσιολογικά γιατί ο αέρας απλά δεν έχει άλλο οξυγόνο.