Ξέρεις, τους ανθρώπους που είναι ''σκοτεινοί'' σαν φεγγάρια μπορεί η ζωή να μην τους έχει δώσει το χάρισμα του δημοφιλούς, του αγαπητού, του ''πού είσαι ρε φίλε όλη μέρα και σε ψάχνω'', τους έχει προικίσει όμως με γονιμότατη εσωστρέφεια και όχι δεν τους δίνει πολλούς, αλλά έναν άνθρωπο δίπλα τους που παίζει τον ρόλο όλων των άλλων μαζί.
Αυτό πολλές φορές και κουράζει και είναι ψυχοφθόρο. Νομίζω κυρίως στις δυσκολίες όπου νομίζεις πως αν σκορπούσες τα κομμάτια σου εδώ κι εκεί θα υπήρχαν κάποιοι, πολλοί, που θα τα μάζευαν και θα τα χουχούλιαζαν στις παλάμες τους. Ουτοπικό και ανόητο!
Δεν είναι ουτοπικό και ούτε κατά διάνοια ανόητο!
ReplyDeleteΣε συγχαίρω για την σκέψη σου!!
Δεν είναι ουτοπικό το ότι οι άλλοι θα γεμίσουν τα κενά μας κι ότι όσο πιο πολλοί είναι αυτοί οι άλλοι τόσο περισσότερες χαραμάδες μας θα μπορούσαν να κλείσουν;
DeleteΤο ξαναδιάβασα για να δω για ποιο λόγο παίρνω συγχαρητήρια για την σκέψη μου, να είσαι καλά, σ'ευχαριστώ :)
Αυτοί οι σεληνόπληκτοι τύποι με έλκουν σαν μαγνήτης :) Για να τους συναναστραφεί όμως κανείς, χρειάζεται να έχει γερή ψυχική αρματωσιά.
ReplyDeleteΑν όμως καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, τότε μετατρέπονται σε μια τεράστια μητρική αγκαλιά.
Καλό Σαββατοκύριακο Ψαροματάκι μου!
Σε φιλώ γλυκά :)
Αφού έγραψα κι έσβησα διάφορα, κρατάω τη λέξη αγκαλιά ίσως επειδή είναι ανάγκη μου σήμερα.
DeleteΚαλό βράδυ Μαρία μου
καλό σ/κ
φιλιά :)))