ξεχνάς ποτέ;

 

Με ρώτησε 

- ξεχνάς ποτέ Στέλλα;

της απάντησα

- ξεχνάς!

είπα ψέμματα.

ένα χειροποίητο πάπλωμα

 

Σήμερα θέλω να σου δείξω αυτό που έφτιαξα.  Είναι το μπροστινό μέρος από ένα πάπλωμα.  Αγόρασα το πακέτο με τα υφάσματα,  τα έκοψα Όλα σε τετραγωνάκια της 1+1/2 ίντσας και τα ένωσα σύμφωνα με το πατρόν που είχα από την εταιρεία.  Το αποτέλεσμα είναι αυτό της φωτογραφίας.  Δεν φαίνεται ολόκληρο αλλά βλέπεις το πιο σημαντικό κομμάτι.  Μου άρεσε πάρα πολύ,  στην κυριολεξία τρελάθηκα με το αποτέλεσμα που είναι πολύ καλύτερο στο ζωντανό του,  από κάθε φωτογραφία που έτυχε να δω στο instagram.  Σχέδιο,  χρώματα ά ψ ο γ α!!!  Έχει όμως πάρα πολύ δουλειά ακόμη,  θέλει να παραγγείλω το ύφασμα της πλάτης,  θέλει να βάλω ενδιάμεσα βάτα,  να στερεώσω με παραμάνες,  να τρυπώσω και να κάνω το quilting (διακοσμητικό τρύπωμα που κεντάμε τα patchwork).  Ααα να βάλω και ρέλι,  οπότε υπολόγισε πως έχω άπειρο χρόνο δουλειάς ακόμη,  αλλά το κυρίως μέρος τελείωσε αισίως και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη,  θέλω να το χαζεύω συνέχεια. Όλα τα μετρήματα είναι σε ίντσες αλλά για να σε διευκολύνω θα σου δώσω τις τελικές διαστάσεις 161,3 χ 207 σε εκατοστά.  Πρόκειται για ένα μονό πάπλωμα.

Ήταν μια υ π έ ρ ο χ η μέρα σήμερα μετά από πολύ και άδικο στρεσάρισμα.  Αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι ο φόβος (κάτι ξέρει ο Στίβεν Κινγκ και έχει γράψει τόσα σχετικά βιβλία),  που τρυπώνει στο μυαλό μας και αλλάζει όλο τον τρόπο σκέψης μας.  Αυτός ο φόβος που αλλοιώνει την ψυχή μας και που ξεκίνησε εκεί γύρω στο 2010 και διαιωνίζεται ως σήμερα.  Με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους.

Η λέξή α ι σ ι ο δ ο ξ ί α είναι το κλειδί.  Όλα θα πάνε καλά.  Κι αν δεν πάνε, τίποτα ακόμη δεν θα έχει τελειώσει.  Θα επιβιώσουμε έτσι κι αλλιώς!

  

ένα όνειρο

 

Το σπίτι μου είναι ένα από αυτά που βρίσκονται γύρω από την μικρή πλατεία.  Διαγώνια,  ακριβώς απέναντι,  είναι μια οικοδομή μπεζ με παντζούρια μουσταρδί.  Από εκείνα τα πολύ παλιά,  τα ξύλινα!  Στην οικοδομή αυτή,  στο πρώτο όροφο,  πριν πάρα πολλά χρόνια, κατοικούσε η κυρία Ρ.  Ελάχιστα την θυμάμαι,  δεν ξέρω καν αν σήμερα θα είχε την ηλικία της μάνας μου ή αν θα είχε περάσει το χρονικό προσδόκιμο της ζωής.  Μια μέρα,  η κυρία Ρ.  αρρώστησε και τότε γνωρίσαμε και την κόρη της που της έμοιαζε πάρα πολύ εμφανισιακά και που ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα για να την δει και να την βοηθήσει στην καθημερινότητα.  Κάποια μέρα,  η κυρία Ρ. έφυγε από τη ζωή κι από τότε δεν ξαναείδαμε ούτε την κόρη της,  ούτε τα μουσταρδί παντζούρια ανοιχτά.  Από τότε θα πρέπει να έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια. 

Πάνε πέντε μέρες τώρα που ήταν περασμένα μεσάνυχτα,  κοιμόμουν στο κρεββάτι μου και είδα φως στο παράθυρο του διαμερίσματος της κυρίας Ρ.  Μου έκανε εντύπωση,  ήταν ένα αμυδρό φως πίσω από το κλειστο παντζούρι,  όπου κινιόταν μια ανθρώπινη σκιά.  Προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν η μάνα ή η κόρη.  Ήταν και οι δύο τους και μαζί τους εμφανίστηκαν άλλα δύο άτομα.  Κινήθηκαν κάπως περίεργα μα γρήγορα κατάλαβα πως έκαναν κύκλο γύρω από ένα τραπέζι,  στο οποίο και κάθησαν.  Είχαν λέει μια συνάντηση για να καλέσουν το πνεύμα της κυρίας Ρ.   

Φαντάζομαι ότι είχαν όλα τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν οι πνευματιστές μαζί τους,  δεν πρόλαβα να δω γιατί συνειδητοποίησα ότι βλέπω όνειρο και ξύπνησα.  

 

αλήθεια

 

Τουλάχιστον κάποια πράγματα τα έζησα,  έστω κι από την ανάποδή τους πλευρά!

χαρά

 

Η χαρά,  είναι ένα συναίσθημα που αν δεν είσαι παιδί,  δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς και πώς να το εκφράσεις.  Από τη μια μπορεί να θέλεις να κλάψεις από ανακούφιση,  από την άλλη δεν ξέρεις αν την επόμενη στιγμή αυτή η κατάσταση για την οποία είσαι χαρούμενος θα υφίσταται..  Θέλεις να ρουφήξεις την πορτοκαλάδα στο ποτήρι και δεν ξέρεις αν θα στραβώσει το καλαμάκι ή αν θα σπάσει το ποτήρι.

άλλες συνήθειες

 

Είναι πολλά αυτά που με τρομάζουν αλλά το να χάσω το μυαλό μου είναι το πιο δυνατό!  Για αυτό,  βλέπω,  διαβάζω,  επιλέγω,  γράφω,  καρφιτσώνω,  βγαίνω,  δεν μιλάω πολύ αλλά προσπαθώ,  λύνω σταυρόλεξα,  βλέπω σειρές όχι πολλές,  μια δυό.  Κάνω όνειρα.  Είναι πολλά αυτά που έκανα παλιότερα και δεν τα κάνω πια.  Πχ δεν πάω στο σινεμά,  δεν ζωγραφίζω,  δεν βρίσκω νόημα στο να κάνω μια ζωγραφιά.  Με κουράζουν οι δυό ώρες στην καρέκλα του κινηματογράφου.  Κι αν η ταινία δεν είναι ζωηρή και δυνατή,  αν σου φέρνει ύπνο;  Αν η συντροφιά σου είναι διατεθειμένη να κάτσει όλο το δύωρο;  Δεινοπαθώ να κάνω πράγματα τα οποία λάτρευα και ήταν στην καθημερινότητα μου.  Άλλες εποχές τότε,  άλλες συνήθειες τώρα.   Anyway!

ομορφιά και εξυπνάδα

 

Πώς θα ήταν αν ήσουν πολύ πιο έξυπνη και πολύ πιο όμορφη;  

Θα ένιωθες το ίδιο ανεπαρκής;

εμμονές

 

Χάνεσαι στα βαθιά,  όταν το μυαλό απασχολείται με θέματα τα οποία δεν έχουν πραγματικό αντίκρυσμα.  Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμμονές.  Τους απειλούν,  τους διαβάλλουν,  τους απαξιούν.  Χωρίς απτές αποδείξεις.  Πολλές φορές μόνο η διαίσθηση δεν φτάνει,  ή μπορεί να είναι και τελείως λανθασμένο αυτό που θεωρείς εσωτερική πυξίδα.  Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα αδιαφορεί για σένα,  ίσως και να μη σε συμπαθεί.  Χιλιάδες άλλοι θα σε αποδέχονται και θα σ'αγαπούν,  είναι πολύ πιο δίκαιο και λογικό να κοιτάμε το δάσος και όχι το δέντρο.

 

υπομονή

 

Είναι ωραία,  να ξέρεις ότι τα πράγματα θα έρθουν όπως τα θέλεις κάποια στιγμή,  τί και πώς δεν έχει σημασία,  και να είσαι καλά μ'αυτό. 

Έτσι κι αλλιώς αυτό που είναι να γίνει θα γίνει!

τρυφερά

 

Λέω πως,  φεύγουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα βρούμε το κάτι παραπάνω,  το ιδανικό,  αυτό που μας αξίζει,  για να επιστρέψουμε ηττημένοι,  καμμιά φορά χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να ολοκληρωθεί ο κύκλος.  Μιλούσα με φίλη,  θα την ονομάσω καρδιακή κι ας έχουμε να βρεθούμε και να μιλήσουμε πάρα πολλά χρόνια. ΄Έχω μια τεράστια επιθμία να σε δω της είπα.   Θα με δεις και θα απογοητευτείς μου απάντησε.  Όταν έναν άνθρωπο τον αγαπάς και τον έχεις σε ένα από τα κουτάκια της καρδιάς σου,  τον βλέπεις πάντα όμορφο της είπα.  Έτσι είναι!  Χανόμαστε τόσο βαθιά στους χαώδεις γκρεμνούς της ζωής,  σεισμοί,  πλημμύρες,  άνθρωποι και ολόκληρα χωριά που χάνονται,  που πια τέτοιου είδους σχέσεις φαντάζουν ακόμη πιο πολύτιμες,  σα να τραβάς και να σώζεις έναν άνθρωπο μέσα από την λάσπη,  ή να σώζεις τον εαυτό σου από ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που θα μπορούσες να πρωταγωνιστείς.  Ας είναι και μόνο για μια φορά,  να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι,  να γίνουν πιο τρυφερά τα τελευταία αυτά δέκα - δεκατρία χρόνια.  Τα πολύ δύσκολα για όλους,  κι ας το παραδεχόμαστε λίγοι.

*η Λυδία είναι φίλη από τότε που πηγαίναμε μαζί στην Πέμπτη και στην Έκτη γυμνασίου.  Συμμαθήτριες.  Φίλες κολλητές.  Μου είχε δανείσει το χρυσό της δαχτυλίδι.  Είχαμε τσακωθεί ένα βράδυ για το αν το φεγγάρι είναι λευκό ή κίτρινο.  Το στοίχημα ήταν ένα εικοσάρικο.  Θέλω απίστευτα πολύ να την ξαναδώ!

ένα μικρό λάθος

 

Είναι περίεργο,  το πώς ο Σεπτέμβρης καταβροχθίζει το καλοκαίρι,  όσο περίεργο το ότι οι αμέτρητες υποσχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους,  με λόγια και με πράξεις,  το σ'αγαπώ,  το σε έχω ανάγκη,  το δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα,  ακυρώνονται μέσα από μια και μοναδική πράξη,  έναν και μοναδικό λόγο,  μια μικρή λεξούλα που πιθανόν δεν θα γίνει αποδεκτή.  Ένα τόσο δα μικρό λάθος καμμιά φορά καταπίνει μια ολόκληρη ζωή!  Ωστόσο,  αυτός ο Σεπτέμβρης,  συνεχίζει και κρύβει μέσα του αισιοδοξία και ελπίδα για μια νέα αρχή,  στην οποία πάντα θα πιστεύουμε και πάντα θα στηριζόμαστε εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί.  

Ο κόσμος μας όμως,  έχει φτάσει στο τέρμα του,  όταν πετιούνται άνθρωποι από τα πλοία δεν έχει πιο κάτω.  Και πάντα λέμε ότι όταν πιάσουμε πάτο κι άλλο πια δεν έχει,  εκτιναζόμαστε ψηλά με στόχο την άνοδο αλλά πολύ φοβάμαι πως θα βρεθούμε ακόμη πιο χαμηλά από όσο φανταζόμαστε πως υπάρχει.

Δροσιά,  συννεφιά και καφεδάκι με καλή παρέα και βροχή.  Κι όταν λέω παρέα,  νιώθω όλη τη συγκίνηση που θα προκαλούσε σε έναν άνθρωπο αυτή η λέξη.  Γιατί όταν μάθεις στο ''μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα) θέλει πάρα πολύ προσπάθεια να αποδεχτείς την διαφορετική νοοτροπία αλλά και τα ανθρώπινα ελαττώματα!  Κι αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη,  κατακτιέται βήμα βήμα,  σκαλί σκαλί.

Σεπτέμβρης

 Ένα μήνα μετά,  έφτιαξα καφέ και κάθομαι στον υπολογιστή να γράψω.   Είναι δύσκολο πια το καλοκαίρι.  Από πολλές απόψεις μα κυρίως είναι η υπερβολική,  ανυπόφορη ζέστη που μας τυλίγει όχι και τόσο ευχάριστα.  Είναι τα οικονομικά που δεν επιτρέπουν πιά όχι μόνο ταξίδια αλλά ούτε καν αυτό το ''πάμε κάθε μέρα στη θάλασσα''.  Το καλοκαίρι ήταν και θα είναι πάντα η εποχή των νέων παιδιών.  Κι εμείς οι μεγαλύτεροι ωστόσο κάνουμε πάντα τον απολογισμό μας,  τακτοποιούμε τις υποθέσεις μας στα σωστά κουτάκια του μυαλού μας κι αν μη τι άλλο παύουμε να περιμένουμε να πραγματοποιηθεί το όνειρο κι αυτό εμπεριέχει την ηρεμία αλλά και λίγο :-) την ανία!

Περίμενα πως και πως να φύγει αυτός ο Αύγουστος, αργός μήνας,  θερμός και πυκνός.  Μου θυμίζει εκείνους τους συμπυκνωμένους χυμούς που πίναμε μικρά,  που αν δεν έβαζες πολύ νερό ή αν δεν ανακάτευες καλά κολλούσε στο λαιμό σαν δηλητήριο από ζάχαρη.  Μήνας υπερεκτιμημένος όπως πια πιστεύω και όλο το καλοκαίρι,  κι όσο κι αν θέλω να ξετρυπώσω μια θετική ματιά/πλευρά δυσκολεύομαι,  ειδικά τη φετεινή χρονιά που περάσαμε πολύ δύσκολα,  μας λύπησε ιδιαίτερα που χάσαμε το σκυλάκι μας αλλά ήταν και οι στιγμές που ήταν πολύ άρρωστο κι ο Δημήτρης λέει πως αν είχε λίγο περισσότερη δροσιά,  δεν θα υπέφερε τόσο.  Ακόμη δυσκολεύομαι να μιλάω για αυτό,  ακόμη μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.  Ήταν και οι τόσες πολλές φωτιές,  κάηκε όλη η χώρα μας κι αυτή η ίδια η χώρα μας δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να το διαχειριστεί αυτό.  Συμβαίνουν πολλά πράγματα κάτω από το τραπέζι που υποθέτω οι περισσότεροι από μας δεν θα μάθουμε ποτέ.

Από σήμερα Σεπτέμβρης και δεν ξέρω αν η αλλαγή του μήνα μπορεί να φέρει και μια αλλαγή στην ποιότητα ζωής.  Φοβάμαι πως όχι,  αλλά προσπαθώ να αισιοδοξώ.  Τί να σας πω τώρα,  ποτέ δεν συμπάθησα το σχολείο και το ξεκίνημα του αλλά μακάρι σε δέκα μέρες να γέμιζα την τσαντούλα μου με βιβλία και μολύβια και να πήγαινα στο σχολείο.  Θα ήταν μόνο αυτό το άγχος μου και η υπευθυνότητα μου.  Τί ωραίες που ήταν οι πλάτες των γονιών μας τότε και πόσο στηρικτικές!

Καλημέρα κόσμε των blogs

Καλημέρα και καλό μήνα σε σένα που με διαβάζεις