με ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα

 

Ξύπνησα στις 6.30 το πρωί, για να χαζέψω έναν πολύ απολαυστικό πρωινό ουρανό καθώς βαφόταν το μπλε, με τα χρώματα της ανατολής. Στα μεγάλα δέντρα της πλατείας είχαν φωλιάσει πουλιά που τιτίβιζαν με αφορμή την απόλυτη ησυχία της λατρεμένης τσιμεντούπολης όπου ζω.  Υποθέτω πως ήταν κελαιδίσματα από τα γνωστά,  αγαπημένα παπαγαλάκια με τα οποία είναι γεμάτη όλη η πόλη.  Δεν ξέρω πώς γίνεται,  με τέτοια ομορφιά γύρω μας,  να επιλέγουμε την ασχήμια.  Κυρίως την ασχήμια της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τη συντροφικότητα.  Πώς μπορούν οι επιλογές μας να είναι τόσο λάθος και πώς μπορούν οι άνθρωποι να κρύβονται τόσο καλά.  Ένα πράγμα στο οποίον νιώθω ότι στάθηκα τυχερή στη ζωή μου ήταν στην επιλογή του ανθρώπου που στάθηκε και στέκεται δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα με τον τρόπο που μου ταιριάζει.  Γιατί αν έχουμε κάτι που να μας ενώνει πέρα από την αγάπη και τον σεβασμό είναι και οι κοινές αξίες ζωής.  

Κατεβάσαμε κουρτίνες,  τις βάλαμε για πλύσιμο,  και τώρα στεγνώνουν στον ήλιο.  Την ''υπομονή''  μου την πήρα μέσα στο σπίτι κατά πως με συμβούλεψαν τα κορίτσια στην παρέα μου.   Περιμένω υπομονετικά να ανθίσει.  Το κυκλάμινο μου όμως δεν το βλέπω και πολύ καλά,  έχουν μαλακώσει τα λουλούδια του κι έχουν γείρει οι μίσχοι τους.  Βάζω νερό στο πιατάκι αλλά είναι μεγαλούτσικη η γλάστρα όπου το μεταφύτεψα και δεν ξέρω αν φτάνει το νερό στις ρίζες του φυτού.  

Μεγάλη απόλαυση η καλή παρέα.  Και χαίρομαι πολύ που είμαι κομμάτι της.  Χαίρομαι διπλά γιατί νιώθω ότι αυτό το αξίζω.  Ξέρεις,  δούλεψα πολύ τον εαυτό μου για να έχω αυτή τη χαρά!