* ''Ακόμη και το δόντι ενός σκύλου, αν γίνει πραγματικό αντικείμενο λατρείας, λαμποκοπάει από φως''. Η αγάπη μου για τη Χάρτλυ πλησίαζε πολύ στο να είναι ένας αυτοσκοπός. Όσο και να τα 'στριβε και να τ' αναποδογύριζε τα πράγματα, ό,τι και να γινόταν δεν μπορούσε τώρα να μου ξεφύγει.
* Φοβήθηκα ότι ο Τζέημς είχε σκοπό να με ζαλίσει και με άλλες ερωτήσεις, αλλά δεν το έκανε, έμοιαζε να 'χει χάσει το ενδιαφέρον. Μ' έννα ύφος τώρα του στυλ ''να το γυρίσουμε σε γενικότητες'', είπε, ''Μου φαίνεται πως σου έχει σχεδόν περάσει, σα να πηγαίνεις παρά κάτω. Έχτισες ένα κλουβί καμωμένο από ανάγκες και την εγκατέστησες σ' έναν άδειο χώρο μες τη μέση. Ισχυρά συναισθήματα πλανιώνται ολόγυρα της - ματαιοδοξία, ζήλεια, εκδίκηση, η αγάπη σου για τη νιότη σου -, δεν είναι στραμμένα πάνω της, δεν την αγγίζουν. Μοιάζει να'ναι φυλακισμένη τους, αλλά, στ' αλήθεια, δεν της κάνεις κανένα κακό. Μεταχειρίζεσαι την εικόνα της, σα να 'ταν μια κούκλα, ένα απατηλό ομοίωμα, ένας εξορκισμός. Σύντομα θ' αρχίσεις να τη βλέπεις σα κακιά μάγισσα. Ύστερα δεν θα σου μείνει τίποτ' άλλο να κάνεις παρά να τη συγχωρέσεις κι αυτό θα είναι μέσα στις δυνατότητες σου''.
σελίδες 515 και 529
από το βιβλίο ''θάλασσα θάλασσα'' (1978)
της Iris Murdoch
εκδόσεις Χατζηνικολή
No comments:
Post a Comment