10-20-0

 

Άλλοι παίρνουν 10 στο χέρι και τα κάνουν 20 κι άλλοι παίρνουν 20 στο χέρι και καταφέρνουν να τα 0-μηδενήσουν.

το δωμάτιο

 

Υπάρχεις παντού στη ζωή μου,  όχι σαν μια ευχάριστη σκέψη,  ούτε σαν μια τρυφερή ανάμνηση,  αλλά υπάρχεις.  Κυρίως σε εκείνο το δωμάτιο που το ξεκλειδώνω όταν μέσα μου μπερδεύομαι περισσότερο από όσο μπορώ να αντέξω.  Χθες,  δεν πρόλαβα να παρατηρήσω το χώρο,  παρά μόνο ότι έλειπε το μαντήλι.  Φοβόμουν να κοιτάξω δίπλα μου μήπως και σε δω να κάθεσαι αναπαυτικά και με χαμόγελο όπως τότε.  Δεν το άντεχα αυτό το χαμόγελο κι επειδή δεν μπορούσα να σου δώσω χαστούκι,  έβρισκα ένα σωρό αθέμιτους τρόπους για να σε κάνω να κλάψεις.  Ήθελα να υπογραμμίσω την αδυναμία σου,  ήθελα να εκραγείς όπως εγώ,  ήθελα να πάρω την ψυχή σου και να την πετάξω στα σκουπίδια κι επειδή δεν είχα τη δύναμη να το κάνω αυτό,  σε κλωτσούσα με χέρια και με πόδια  κι όσο εσύ δεν αντιστεκόσουν κι έμενες ακίνητος τόσο γυρνούσα τις κλωτσιές και τις μπουνιές στον εαυτό μου.  Τα χρόνια περνάνε αλλά οι μελανιές μέσα στον εγκέφαλό μου δεν έχουν ακόμη περάσει.  Περίμενα κάτι,  κάτι πολύ μεγάλο,  που θα λειτουργούσε σαν φάρμακο ή σαν επίδεσμος,  αλλά όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια ο θεός γελάει.  Ούτε κι αυτό λοιπόν.  Μόνο βροχή χθεσινή κι εγώ χωρίς ομπρέλα κάτω από σκοτεινά υπόστεγα.  Το χειρότερο μου είναι,  ότι περνώντας τα χρόνια,  ανακαλύπτω πως εσύ ήσουν που είχες,  όχι το σωστό,  αλλά το δίκιο.  Κι αυτό είναι που πολλές φορές  θέλω να σου το πω με τη φωνή μου αλλά πόσο λυπάμαι,  δεν θυμάμαι πια,  δεν θέλω να έχω σε κάποιο χαρτί,  ούτε το τηλέφωνό σου ούτε κάποιον άλλο αριθμό όπου θα μπορούσα να σε βρω.
 

Α.

 

Την τελευταία φορά που είδα την Α.  ένιωθα πως έχω πολλά να πω που όμως δεν μπορούσα να τα κάνω λέξεις.  Δύσκολο πράγμα η έκφραση.  Ήθελα να της πω,  Α. μου,  είμαι ολόκληρη ένα λάθος,  αλλά ήξερα ότι δεν θα βρω την ανταπόκριση που ήθελα,  πχ ναι Στέλλα μου,  θα μπορούσες να κατεβάσεις αγγέλους από τον ουρανό στη ζωή σου αλλά δεν το έκανες.  Στάθηκες τεμπέλα και ανίκανη.  Όχι!  Η Α. δεν θα με βάλει ποτέ να τρέχω και να μην φτάνω ή να κυνηγάω την ουρά μου.  Η Α.  θα μου επισημάνει τις κόκκινες συνθήκες και την υπευθυνότητα και το μερίδιο των άλλων.

Κι αφού γνωρίζω εκ των προτέρων το τί θα μου πει δεν καταλαβαίνω γιατί σήμερα έχω ραντεβού μαζί της και μάλιστα λαχταρώ αφάνταστα να τη δω.  

Ας πούμε ότι μοιάζει με τη μεγάλη μου αδερφή που πάντα προσδοκούσα να έχω. 

γυρίσατε;;;

 

-Πες αυτό που της ζητάς  αγαπησιάρικα μου είπε

-Μη μιλάς σαν στρατηγός

-Μην πας αμέσως το μυαλό σου στην απόρριψη

-Πες της,  σ' αγαπώ,  μου έχεις λείψει,  σε χρειάζομαι στη ζωή μου

Όλα αυτά μου τα έλεγε με φωνούλα ζεστή,  τρυφερή,  έξυπνη.  Κι εγώ γέλασα,  ξεκαρδίστηκα κυριολεκτικά γιατί μου θύμησα την Τζένη Καρέζη,  στην ταινία ''δεσποινίς διευθυντής'',  που προσπαθούσε η έρμη να γίνει πιο ελκυστική απέναντι στον Αλέκο Αλεξανδράκη και δεν τα κατάφερνε.  Αλλά με τις συμβουλές της Λιλής Παπαγιάννη ειπώθηκε εκείνο το αξέχαστο ''γυρίσατε;;;''  όλο γλύκα και νάζι.

Τί να πεις;;;

τσουρουφλίζει

 

Δεν θέλω να ξαναβγώ στον ήλιο εκτός κι αν είναι Οκτώβριος.  Τσουρουφλίζει το δέρμα μου,  ιδρώνουν οι μασχάλες μου,  μουσκεύουν οι μπλούζες μου,  δυσανασχετώ.  Οι γειτονιές έχουν κήπους γεμάτους από τριαντάφυλλα,  πικροδάφνες,   φούλια,  γιασεμιά.  Κοιτάς από μια γωνιά του δρόμου ως πέρα κάτω και πρασινίζουν τα μάτια σου ευχάριστα.  Ο φούρνος με τις κόκκινες στρογγυλές τέντες  μας έκανε πελάτες.  Έχω την αίσθηση ότι η πωλήτρια,  ψιλοβαριέται να βάζει το ψωμί στο μηχάνημα που το κόβει φέτες.  Σήμερα ζήτησα ένα κουλούρι με σταφίδες εξτρά,  ήταν εξαιρετικό.  Δεν πεινούσα,  αλλά ήθελα κάτι να βάλω στο στόμα μου μέχρι να φτάσω στο σπίτι.  Το μάσημα μερικές φορές κι η τοποθέτηση φαγητού στο στόμα λειτουργεί κατευναστικά. Το χρησιμοποιώ συχνά για να νεκρώνω αυτό το περίσσιο συναίσθημα που ξεχειλίζει παίρνοντας διάφορες μορφές,  καλές και κακές.  Πολλές φορές θέλω να γίνει το δικό μου ιδιαιτέρως αν αυτό ανήκει στα 3 ιδανικά στάνταρ μου.  Δυσκολάκι!  Όχι γιατί πρέπει να δουλέψω ενώ είμαι τεμπέλα,  αλλά επειδή κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα για να γίνονται για μας,  χωρίς εμάς. 

όταν

 

Όταν τίποτα πια από όσα έρχονται δεν σου ταιριάζει..

slimane mon amour

 

Απλά  π ε θ α ί ν ω!!!

της Δευτέρας

 

1.30 μετά τα μεσάνυχτα και γιορτάζω ακόμη το κύπελο του παοκ,  μετέπειτα,  στο κρεββάτι μου,  σκέφτομαι τον πρωινό καφέ της επόμενης μέρας,  η μαμά κατέβηκε ως το σούπερ μάρκετ,  αγόρασε κουλούρι και το τρώει καθισμένη στην αναπαυτική πολυθρόνα της.  Η μαμά τραβάει και βγάζει το κολιέ της από το λαιμό γιατί ζεσταίνεται.  Ο καφές ψήθηκε στην εντοιχισμένη bosch,  καταναλώθηκε γουλιά γουλιά,  τελείωσε.  Η κουβέντα γύρω από τα μπλουζάκια και τα φορέματα που φορούν οι παρουσιάστριες στα πρωινάδικα.  Μετά,  φεύγω μαμά,  όλα τα όμορφα τελειώνουν μου φωνάζει,  γρήγορα,  προσθέτω εγώ.  Στο γειτονικό σπίτι,  ανοίγουν τα παντζούρια για να καλωσορίσουν την εβδομάδα και για να δουλέψει ο μάστορας την ανακαίνιση.  Στο γραφείο μου βιβλία ανάκατα,  τετράδια,  ημερολόγιο του 2024.  Δυο κουτιά με κοσμήματα που βαριέμαι να τα βάλω στη θέση τους.  Έντεκα μολύβια staedtler HB2. Μαύρες με κίτρινες ρίγες και κόκκινη κορυφή.   Σταγόνες για την ξηροφθαλμία.  Ένα πουγκί υφασμάτινο γεμάτο με σοσόνια που χρησιμεύει για να ξεκουράζει τον αυχένα μου.  Πιεσόμετρο,  ακουστικά!  Στο μπαλκόνι λουλούδια που πεθαίνουν αλλά φως,  πολύ φως.  Και μπόλικη αφρικανική σκόνη.  Ένα τηλεφώνημα που έπρεπε να κάνω κι ένα άλλο που είναι μέσα στο μυαλό μου.  Πάντα πιστεύω πως με ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει ο κόσμος όλος αλλά πάντα κάποιος με διαβεβαιώνει για το αντίθετο.  Μια γάτα που παίζει με ένα κουβάρι και πάνω της ένα ποντίκι.  Μου λέει,  καλά τα πας!  Της απαντώ πως δεν έχω ανάγκη κάποιον να μου το πει αυτό.  Είμαι πάντα εδώ και συγχρόνως δεν είμαι.  Σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν μόνα τους στη ζαρντινιέρα και αυτή τη στιγμή πάνε πέρα δώθε από τον άνεμο.  Μ'αρέσουν οι θόρυβοι της Δευτέρας σε αντίθεση με την ησυχία της Κυριακής. 

εε ψιτ

 

Το πιο δύσκολο είναι όταν βρίσκεσαι στο 50/50.  Όταν η ζυγαριά δείχνει στη μέση.  Από εδώ ή από κει;  Κι όταν σου φωνάζουν από κει από κει και η καρδιά σου σου λέει για κοίτα και λίγο από δω μήπως βρε παιδί μου έχεις κάνει λάθος;  Αλλά ποιό είναι το λάθος;   Και ποιό το σωστό;  Κι αν εγώ έχω κάνει λάθος γιατί δεν ήρθε κάποιος να μου πει ''εε ψιτ Στελλίτσα,  από εδώ είναι το σωστό και μπορώ να σου το αποδείξω;;;''

μια μέρα βροχερή

 

Η βροχή,  τακτοποιεί τις σκέψεις σου,  υπογραμμίζοντας πόσο μεγάλος είναι ο εσωτερικός σου κόσμος. 

Από απόσταση ο έρωτας μοιάζει τόσο ουτοπικός,  τόσο κούφιος,  τόσο αστείος.  

Σε μια άλλη ζωή,  σε ένα άλλο σύμπαν,  με τη σημερινή μνήμη,  θα ερωτευόμουν μόνο τον εαυτό μου.  

το ''πολύ'' μου

 

Το ''πολύ''  μου δεν το άντεξε κανείς,  εδώ που τα λέμε ούτε εγώ η ίδια,  ίσως επειδή δεν ήταν μόνο ''πολύ'',  ήταν και μπερδεμένο.  Ασαφές.  Αόριστο.  Υπερβολικά συναισθηματικό,  σαν χείμμαρος που έρχεται κατά πάνω σου και σου δημιουργεί ανασφάλεια και φόβους πνιγμού.  Από παντού άκουγα ένα ''μην πολύ''.  Μη φωνάζεις,  μη βρίζεις,  μη θυμώνεις,  μην,  μην,  μην.  Μη νομίζεις ότι πολυκαταλάβαινα πώς τέλος πάντων θα έπρεπε να ήμουν χωρίς αυτό το ''μην πολύ''  και στην τελική ποιά θα ήμουν χωρίς αυτό και ποιό ρόλο θα έπαιζα στους ρόλους μου ως μάνα,  ως κόρη,  ως σύζυγος,  ως φίλη;  Έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι ''λίγη'' ,  ούτε καλή μάνα,  ούτε καλή κόρη,  ούτε καλή σύζυγος,  ούτε καλή φίλη.  Ήμουν ''λίγη''  για πάρα πολλά χρόνια και ανιπεβεβαίωτη γιατί ποιός μπορεί να σε επιβεβαιώσει αν εσύ ο ίδιος δεν επιβεβαιώνεις από την ώρα που ξυπνάς και ως την ώρα που θα κοιμηθείς τον εαυτό σου;  Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στο σήμερα και η μάνα μου μου λέει γλυκόλογα,  τα παιδιά μου μου δίνουν αγκαλιές και φιλάκια και το άλλο μου μισό μου λέει ''πολύ καλά το σκέφτηκες όπως το σκέφτηκες και το έκανες''.  Σήμερα είναι μια χαρούμενη μέρα,  ηλιόλουστη και τρυφερή,  και γιορτινή,  γιορτάζουν οι μανούλες μας,  γιορτάζουμε κι εμείς οι μαμάδες.  Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να είσαι μαμά..  

χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες

χρόνια πολλά και στους πατεράδες που μας έκαναν μαμάδες και στέκονται στο πλάι μας μια ολόκληρη ζωή

 

καθημερινότητα

 

Όλο και κάτι τις σκέφτεται το μυαλό που μόλις πατήσω new post,  αδυνατεί να το κάνει λέξεις.  Αυτό  δεν σταματάει ποτέ,  ιδιαιτέρως τις βροχερές και σκοτεινές μέρες.  Ο ήλιος έχει άλλη δύναμη,  την δύναμη να με πετάει έξω από το σπίτι και να στριφογυρίζω σαν μικρή δίνη,  στις γειτονιές.  Είναι και οι μέρες που ξυπνάς το πρωί κι είναι όλα καλά αλλά το μετά γυρίζει σε κάτι του τύπου ''δεν ξέρω,  χάνομαι,  τόση πίεση,  τόσος πυρετός,  κρυώνω,  βάλε ζακέτα μαμά,  μα φοράω (μια βαμβακερή ριγμένη πάνω στην καρέκλα της),  βάλε μια μάλλινη μαμά,  τα σήκωσα όλα κορίτσι μου με τη ζέστη που έπιασε (πάει στην κρεββατοκάμαρα και επιστρέφει με μια εσάρπα μάλλινη)''.  Πάντα μοντέρνα μαμά!!!  Τί καλό κορίτσι αυτό από το εκαβ και τί όμορφα μάτια που είχε.  Εμένα μου άρεσε το παληκάρι!!!  Τέτοιες κουβέντες..  Ευτυχώς που είναι κι αυτοί και μας βοηθάνε κάτι τέτοια πρωινά που μοιάζουν σαν ατέλειωτο,  κουραστικό κολύμπι.  Και τί δεν θα έδινα για ένα μαλακό,  ροζουλί μαξιλαράκι.  Και να ξαναερχόταν πίσω οι λέξεις!

προγραμματισμένη σύμπτωση

 

Κατεβήκαμε στο κέντρο νωρίς,  για να αποφύγουμε την βροχή που μας υποσχόταν το μετεωρολογικό.  Περπατήσαμε παραλιακά,  όλη η διαδρομή απολαυστική,  ο ήλιος,  πρωινός και υποφερτός.  Μιλούσαμε ωραία μεταξύ μας,  πράγμα σπάνιο τον τελευταίο καιρό που όσο μεγαλώνουμε και οι δυό μας παραξενεύουμε.  Αγόρασα ένα βιβλίο για να το δωρήσω στη γιορτή της μητέρας στην μητέρα μου και δυό σακούλες δαμάσκηνα από τα μεγάλα,  τα καλά της Γαλλίας,  με το κουκούτσι από το αγαπημένο μου κατάστημα ξηρών καρπών.  Επιστρέψαμε μέσα από τα στενά,  στρίβοντας πότε από εδώ και πότε από κει,  περνώντας δρόμους με φανάρια,  απορρίπτοντας αυτό τον δρόμο κι επιλέγοντας τον άλλον και φτάνοντας με τα πολλά,  σε ένα σκοτεινό δρομάκι λίγο πριν βγούμε στην Τσιμισκή,  συναντάμε τη Γαλήνη.  Χαιρετηθήκαμε,  φιλιθήκαμε και ουσιαστικά γνωριστήκαμε αλλά το πώς είναι η ουσία.  Θα έλεγα πως δεν ήταν καθόλου τυχαίο.  Σαν να μας είχε προγραμματίσει κάποιος,  σα να ακολουθούσαμε έναν νοητό χάρτη και τσουπ να 'σου μπροστά μας η Γαλήνη.  Κάπου στα σκοτάδια της Δαγκλή.  Δεν ήταν μια ωραία προγραμματισμένη σύμπτωση;  

αφιέρωση

 

Στα μηνύματα μας,  που έμειναν αδιάβαστα..

Κατά μάνα,  κατά κύρη λένε..

μια σκέψη

 

Ο καθένας μας βρίσκεται στη δική του γυάλινη σφαίρα!

παραμυθάκι

 

Ένα παραμυθένιο σκηνικό  πλεγμένο στο μυαλό μας.  Πασχαλιά στο χωριό,  πασχαλιά στην πόλη.  Η ουσία βρίσκεται στη ψυχική διάθεση με άλλα λόγια στη διάθεση για ζωή.  Προσωπικά δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι μέρες γιατί θέλουν δουλειά πολύ.  Προτιμώ το παραμύθι μέσα στο μυαλό μου που γλυκαίνει κάθε ατμόσφαιρα.  Προτιμώ την ελευθερία που μου δίνουν οι βόλτες παρά τη δέσμευση των καλεσμάτων και των τραπεζιών.  Κατά συνέπεια έξω από τα νερά μου εντελώς,  περιμένω την αυριανή και την μεθαυριανή που θα έχει ξεφουσκώσει όλο αυτό το πανηγυράκι. 

πρώτα εσύ

 

Κανένας δεν μας δίνει την ψυχή του,  ωστόσο όλοι ζητούν ''ψυχή''.  Πρώτα εσύ,  θα σου έλεγε κάποιος αν ήταν ειλικρινής μαζί σου.  Δώσε μου για να σου δώσω.  Υπέκυψε και για υποκύψω.  

Οι λιβελούλες νομίζω ότι κουβαλούν λίγη χρυσόσκονη πάνω τους και φέρνουν γούρι.  

Όλα πάνε καλά στο τέλος,  αλλά το βίσμα το έχουμε φάει.

Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα χρόνια που φεύγαμε κι όλο φεύγαμε από σχέσεις.  Τίποτα δεν αφήναμε να πέσει κάτω,  θυμώναμε και φεύγαμε.  Πάντα ο άλλος,  μα πώς αλλιώς,  ήταν δυνατόν να φταίμε εμείς,  ήταν δυνατόν να αναλάβουμε την ευθύνη;  Ο άλλος φταίχτης,  ψεύτης,  χειριστικός,  νάρκισσος,  εγωκεντρικός,  παρτάκιας,  ψυχρός.  Και πηγαίναμε παρακάτω.  Κι άλλος φταίχτης,  κι άλλος,  κι άλλος.  Όλοι χειριστικοί,  νάρκισσοι,  εγωκεντρικοί,  παρτάκηδες,  ψυχροί.  Κι εμείς;  Ποιά ήταν η δικιά μας ευθύνη;  Αποφύγαμε,  φύγαμε,  εξαφανιστήκαμε.  Από σχέσεις με βαρύτητα,  που δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν.  Πχ η σχέση νονάς και βαφτιστηριού.  Μεγάλη,  σπουδαία.  Ιδιαιτέρως όταν μπορείς να την υποστηρίξεις με ψυχή.  Με όλο σου το θέλω.  Χωρίς μικροπρέπειες.  Μπορείς;  Μπόρεσες;