Κλείνω το ένα μάτι και με το άλλο βλέπω λίγο καθαρότερα από πέρσι τέτοιο καιρό τα φύλλα των δέντρων που φτάνουν ως ψηλά στο βουνό. Μια γενναία μπουκιά mon amour βρήκε καταφύγιο στο λακάκι του στόματος της Ε. μαζί με το αφοπλιστικό χαμόγελο της. Εγώ καταπίνω γουλιές ζεστού καφέ, χαλαρώνω μετά την ανηφορική προσπάθεια, σκέφτομαι πως τις μανόλιες δεν τις είδα ανθισμένες φέτος. Κρυβόμασταν μακριά, στη μικρή ζούγκλα, πίσω από τον παλιό κινηματογράφο. Σήμερα θελήσαμε να είμαστε πιο κοινωνικές, έλα εσύ, κι εσύ, κι εσύ. Ο καθένας μας κουβαλάει και μια ιστορία όχι ιδιαιτέρως χαρούμενη, ωστόσο γελάμε σαν να έχουμε καταπιεί γελωτικό υγρό. Βαριόμαστε επίσης, αλλά όλα αυτά είναι πολύ ωραία, ο καπνός των τσιγάρων, το μαντήλι στο κεφάλι της Σ., η σωμόν δαντέλα στο μπλουζάκι της Μ., οι ροζ παντόφλες της Κ., οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις, οι διηγήσεις, οι λεπτομερείς περιγραφές, το ας πω αυτό που θέλω αλλά με λίγη φουσκωτική σκόνη παραπάνω που το κάνει πιο εύγευστο και πιο εύπεπτο. Μικρούτσικα πουλιά γευματίζουν με ψίχουλα στο πλακόστρωτο, τα πράσινα τεντόπανα από τις καρέκλες του σκηνοθέτη, λαμπυρίζουν στον ήλιο. Αααχ, το φχαριστιόμαστε, σήμερα, μετά τη χθεσινή βροχή, φυσάει ένα αεράκι ευεργετικό και για το λαιμό και για τις μασχάλες. Το δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω επιβάλλεται παρ' όλες τις φωνές, τους ήχους, τη βοή, τα χρώματα, τις λάμψεις.
