ένα όνειρο

 

Είμασταν πολύ χαρούμενες και πολύ ευτυχισμένες.  Γελούσαμε!  Μα καθώς έβλεπα χθες βράδυ αυτό το όνειρο,  σκεφτόμουν πως δεν μπορεί τόση χαρά και τόση ευτυχία να ήταν πραγματικότητα,  γιατί στην πραγματικότητα η σχέση μας ήταν κυρίως ανταγωνιστική και εγωιστική,  χωρίς βαθιά αγάπη.   Και λυπόμουν πολύ που θα ξυπνήσω και το συναίσθημα αυτό το τόσο ευχάριστο δεν θα υπάρχει.  Ήταν όμως τόσο ζωντανό,  μα τόσο ζωντανό που εκείνη τη στιγμή δεν πίστευα ότι είναι όνειρο.  

Καθότι άνθρωπος πιστός του ''ποτέ μη λες ποτέ'',  πάντα επέστρεφα (εγώ επέστρεφα στις σχέσεις μου) κι οι άλλοι το αποδέχονταν βέβαια αλλά δεν ήταν ποτέ αυτοί που έκαναν την πρώτη κίνηση.  Δεν ήταν αυτοί που θα με έβλεπαν τις νύχτες στα όνειρα τους,  δεν τους έλειπα,  δεν με αναζητούσαν.  Κανείς τους δεν μου χτύπησε ποτέ την πόρτα,  ή το τηλέφωνο,  ή έστω ένα μήνυμα ώστε να με ρωτήσει ''πού χάθηκα''.  

Όχι όλοι βέβαια,  όχι,  θα ήμουν αχάριστη,  υπήρξαν πολλοί που έδειξαν κατά καιρούς ενδιαφέρον,  ειδικά παλιότερα που οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και όλοι μας νεώτεροι.

Αυτοί όμως που ήθελα,  που λαχταρούσα να με βάλουν στη ζωή τους και που πίστευα πως θα άλλαζαν την δική μου ζωή σε κάτι πιο αγαπησιάρικο και φροντιστικό,  όχι,  αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ.

Θέμα τύχης πιστεύω,  το να σ' αγαπούν όσοι αγαπάς και να αγαπάς όσους σ' αγαπούν. 

Τί λες;