Μια μέρα, βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου ένα φάκελο. Αποστολέας ήταν ο Στράτος Δουκάκης, γνωστός στην blogόσφαιρα ως Μυθημναίος ( https://mithymnaios.blogspot.com ). Μέσα είχε ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο. Ήταν μεγάλη η έκπληξη, ενθουσιάστηκα, του το είπα. Μετά το ξεφύλλισα και βρήκα λέξεις όπως καταθέτω / Ξετυλίγω / Επιστρέφω / Ζυγίζω / Τολμώ / Ξεφυλλίζω / Στεγάζω / Βιώνω / Διαβάζω / Περιγράφω / Σωπαίνω / Πληθαίνω / Ευγνωμονώ / Προσφεύγω / Παίζω / Ακούω / Τεντώνω / Παρατηρώ / Ταξιδεύω / Φροντίζω / Ανιχνεύω / Ενδίδω / Οριοθετώ / Σεργιανίζω / Αναπολώ. Λέξεις σπαράγματα όπως τις ονομάζει κι ο ίδιος λέξεις που αντανακλούν μια ολόκληρη ζωή στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον.
Νομίζω πως η ζωή του Στράτου, από το ελάχιστο που τον γνωρίζω περιέχει λέξεις με ζουμί, με ουσία και πως πρόκειται για μια ζωή χορταστική γιατί η ίδια του η ψυχή είναι αυτόφωτη και περιεκτική.
Καταθέσεις ο τίτλος του βιβλίου κι εγώ καταθέτω εδώ ένα κομμάτι του που με ακούμπησε ιδιαίτερα.
Παρατηρώ τα σημάδια του χρόνου επάνω μου. Είναι του χρόνου το αντίδωρο. Δεν με κατακλύζουν. Απλώς συνειδητοποιώ πόσο πιο πολλά κερδίζεις, μεγαλώνοντας , από όσα χάνεις. Θέλω να νανουρίσω τον καιρό, να ξεχαστεί, να γύρει, ν' αλλάξει πλευρό και να αποκοιμηθεί. Σπάω την κλεψύδρα για να μην ακούω τη στάλα όσο πέφτει.
Μεγαλώσανε τα χρόνια βλέπετε, κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν επάνω μου. Ωστόσο, τα περιβάλλω με μεγάλη εκτίμηση, αγάπη και ανεπιτήδευτο σεβασμό. Ο χρόνος είναι άχρονος και η ροή του συνεχής. Σημαντικό να τον διαχειριζόμαστε όπως πρέπει.
Στράτο μου σ ευχαριστώ για την εκτίμηση και την φιλία σου.
Συνέχισε να γράφεις..
Και να φωτογραφίζεις βέβαια, η σύνθεση της ανάρτησης δικιά σου, ωστόσο πολύ ωραίες φωτογραφίες σου απολαμβάνουμε στο instagram εδώ https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/
