κόκκινα φύλλα

 

 Να ανακαλείς τις μνήμες,  όχι όλες,  εκείνες μόνο που είναι τρυφερές με τον εαυτό σου.  Να περπατάς στο δάσος,  όταν το απογευματινό φως πέφτει επάνω στα φθινοπωρινά φύλλα και τα κάνει να μοιάζουν με καλοψημένα μπισκότα.  Να ανακαλείς τις μνήμες,  να,  ο ήχος τον φύλλων που βαδίζω ανάμεσα τους,  μου θυμίζει να λες,  τον ήχο του χαρτιού που τύλιγαν τα φρούτα και τα λαχανικά στο μπακάλικο του χωριού.  Ψίθυρος παλιών εποχών που έσβησαν.   Τότε που ήμουν παιδί.  Τότε που ακόμη είχα γιαγιά.  Ίσως,  τότε που είχα ακόμη και μπαμπά.   Να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια ήλιου,  χρώματα,  ήχους και μυρωδιές και  κατακόκκινα μήλα έτοιμα να γίνουν το πιο νόστιμο γλυκό ή να δαγκωθούν από ανθρώπινα χείλη που αναζητούν τον χυμό τους.  Να περπατάς στο φθινόπωρο,  σαν να περπατάς ανάμεσα στις μνήμες ή μέσα σε ένα όνειρο,  που δεν θέλεις να τελειώσει.  Να προσέχεις τις κινήσεις σου,  να ξεχνάς ό,τι δεν φροντίζει το μέσα σου,  να προχωράς,  να εξελίσσεσαι.