Οι παλιές φιλίες, που ξαναβρίσκονται μετά από καιρό, μοιάζουν με σπίτια που έμειναν στη σιωπή για χρόνια. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη να σπάσει την σιωπή τους. Ωστόσο το νοικοκυριό αποδεικνύεται πλήρες, κι ο κήπος παρ' όλη την έλλειψη φροντίδας, ανθίζει ακόμη.
Ζήλευα αυτή την αίσθηση της σκέψης που πετάει σαν πουλί από το κέντρο της καρδιάς και πάει και αφήνεται σε ένα χαρτί με μορφή μικρών ψηφίων τυπωμένα σαν σποράκια και τη βρήκα σε τούτο εδώ το τετράδιο, που το κουβαλάω για τουλάχιστον 19 χρόνια στην τσέπη της τσάντας μου. Δεν χρησιμοποιώ τις σελίδες τυχαία, αλλά με τη σειρά, γεγονότα ειπωμένα με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε όταν και αν κάποια στιγμή τα διαβάσω ξανά, θα μου επιτραπεί να επιστρέψω σε μια σειρά εμπειριών κι αισθήσεων που γράφτηκαν σιωπηλά αλλά με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό στο χαρτί.
Ο Οκτώβρης είναι ο γενέθλιος μήνας του blog/τετραδίου μου!
Ζωγράφιζα τη θάλασσα σε ένα χαρτί, ένα καράβι στο βάθος είχε ανοιχτά τα πανιά, κάπου σε ένα κόσμο διαφορετικό, ένας φοιτητής σκεφτόταν το κορίτσι που αγαπά, μια ταξιθέτρια στέγνωνε και σιδέρωνε τη στολή της, μια έγκυος έχανε το φως της, ένας νέος άντρας εργαζόταν υπερωρίες, ένας μετανάστης είχε τη νύχτα εφιάλτες από τον πόλεμο που έζησε, ένα παιδί μικρό παρακαλούσε για λίγο φαγητό, ένας γέρος καρδιοχτυπούσε από φόβο για το θάνατο, μια γυναίκα ετοίμαζε τη βαλίτσα της, ένα κορίτσι νύσταζε από την κούραση και δεν έβλεπε την ώρα να πάει στο σπίτι και να κοιμηθεί κι εμένα μου έλειπε η ορμή της κι ο τρόπος που τους προηγούμενους μήνες κολυμπούσα μέσα στα νερά της. Ενώ ζωγράφιζα, τυχαία πέρασες από εκεί, απλώθηκες πλάι στο κύμα προσεκτικά για να μη βραχείς κι εγώ άκουγα κι άκουγα την κοσμοθεωρία σου κι ένιωσα πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, καθώς ακουμπούσες με το δείκτη του δεξιού σου χεριού, το βαμμένο άψογα βλέφαρο σου ενώ μιλούσες, παρατηρούσα τον τρόπο που άνοιγες κι έκλεινες το στόμα σου, τα κατακόκκινα σου χείλη κι όπως ήμουν έτσι ήδη λαμπερή εξαιτίας της παρουσίας σου, δίπλωσα τη ζωγραφιά δυό φορές στη μέση, έβαλα το πινέλο σε ένα ποτήρι νερό, κι έτσι όπως έγινε η θάλασσα ένα τετράγωνο μικρή, την τσαλάκωσα και σε έκρυψα στην ζεστή μου τσέπη, σαν από πάντα να (μην) μ ενδιέφερες.
Πόσο σημαντικό υπήρξε για μένα, να είσαι εσύ όνειρα από σύννεφα κι εγώ να γεμίζω σαν ποτάμι με νερό, για να καθρεφτίζεσαι!
Κυριακή πρωί! Μια μέρα απίθανη, λιακάδα και ζεστός καφές στο Οβάλ! Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα όμορφα κι ακριβά ρούχα τους προσθέτουν γοητεία και αίγλη. Σωστά το πιστεύουν. Φιλόδοξοι από τη φύση τους. Το ύφος των χιλίων καρδιναλίων τους, μου σφίγγει την ψυχή, νιώθω μια πίεση μ' αυτή την εικόνα που έχω μπροστά μου, όμως απολαμβάνω και τις σκέψεις που μου δημιουργεί. Τί μ' αρέσει και τί δεν μ' αρέσει και τί έχω αποφασίσει εγώ για τον εαυτό μου ανάλογα με το προσωπικό μου πακέτο.
Η παρέα μου μιλάνε λίγο, κοιτάζουν, υποθέτω πως κάνουν τις ίδιες σκέψεις μ εμένα. Νοσταλγούν, μου το λένε. Ξέρεις κάτι; Νομίζω πως αυτό που νοσταλγούν είναι τα χρόνια που πίστευαν πως έχουν αυτό το κάτι που είναι συμπαγές και στέρεο και υποστηρικτικό για ένα μέλλον φιλόδοξο, με γοητεία και αίγλη έστω σε μικρή δόση. Δυστυχώς εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, εμείς αποτύχαμε φίλοι μου. Βουτήξαμε σε θάλασσες, μας σκέπασαν κύματα, και βγήκαμε στη στεριά οι σημερινοί άνθρωποι. Δεν εντυπωσιάζουμε πια μα ούτε προσδοκούμε , δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, ξέρω απλά πως έτσι είναι.
Θα σου επέτρεπα να διεισδύσεις στην ιδιωτικότητα μου, με ένα περιποιημένο κομμάτι μηλόπιτας και ένα σωρό αναμμένα κεριά στο τραπέζι, ίσως και μια λεπτή δόση απαλής μουσικής, θα έβγαζες τα παπούτσια σου και θα κουλουριαζόσουν στην πληθωρική πολυθρόνα κι ό,τι διακρινόταν μέσα στο δωμάτιο θα ήταν ένα τσίμπημα οικειότητας, σαν στίχοι από κάποιο παλιό, γνώριμο τραγούδι κι έπειτα ένα κρακ της ψυχής, ο ήχος μιας ανάσας, το τρίξιμο του ξύλου, και τα παπάκια σου κεντημένα αλλά ζωντανά στα κοντά σου καλτσάκια ίσως μαζί με μένα να γνώριζαν τον καλύτερο μου εαυτό. Ξεκίνα να δίνεις!
Με συγκινούσαν βαθιά τα άνθη στον κήπο, στο βάζο, στο ανθοπωλείο, αποτύπωνα τις λεπτομέρειες τους με βελόνα και κλωστή και μικροσκοπικά κομματάκια από ρούχα παλιά, υφάσματα που έζησαν μέρες σπουδαίες, περήφανες, ένα ψαλίδι στο τραπέζι με κινητοποιούσε, έδιωχνε την καταιγίδα που συχνά, στην καθημερινότητα απρόσκλητη ερχόταν.
Με χαροποιούσαν τα μικρά απλά πράγματα κάθε φορά που το υπόγειο γέμιζε νερό, κι η αίσθηση πως μπορώ να δίνω στον κόσμο μου μορφή, πως είμαι ''εδώ'' και πως μπορώ να πλάθω το φως, πράγματα απλά όπως η καφετιέρα, το φρεσκοψημμένο ψωμί, η φλόγα ενός κεριού, μια ζεστή κουβέρτα και το μαξιλάρι μου το γεμισμένο με πούπουλα να φυλάνε όλα μου τα μυστικά, ένιωθα μέσα μου ζεστασιά και άνεση και πληρότητα σαν παιδί που μόλις γέμισε τις τσέπες του με φρέσκα αμύγδαλα.
Σε χρειάζομαι αγάπη μου, γιατί όταν ξυπνάμε μαζί το πρωί, λέμε να, σήμερα έχει συννεφιά, αλλά εμείς θα ανάψουμε όλα τα φώτα, θα γεμίσουμε το σπίτι με μουσική και θα αφήσουμε να μας ταξιδέψουν νοερά τα γλυκά νερά του χρόνου, γιατί δεν μιλάμε με λέξεις εμείς, οι λέξεις μας περιορίζουν, γεμίζουμε νερό από το ποτάμι κι αυτό μας δίνει πληρότητα, κι όταν σου κρατάω το χέρι είναι σα να κρατάω μια μικρή, αυτόφωτη πηγή, από εκεί όπου ο χρόνος ξεκινά κι εκεί όπου μας αφήνει.
Το φιλί γινόταν φως που ξεγλυστρούσε από τα χείλη στο λαιμό κι από κει στην καρέκλα, στο πιάτο, χάιδευε το πάτωμα, ξεπηδούσε από το παράθυρο, βυθιζόταν στα φύλλα των δέντρων κι εκείνα, χωρίς αντίσταση, γελούσαν. Η καθημερινότητα, τα έχω όλα έλεγε, μουρμουρίζοντας λέξεις όπως ζωή, νερό, αέρας, ανάσα, ο χρόνος δεν χωρούσε, το φως απλωνόταν, ο κόσμος φάρδαινε, ελευθερώνονταν τα σύνορα, δεν υπήρχαν ώρες κι αριθμοί ούτε οι άνθρωποι που γύρω μας έφτιαχναν κανόνες. Μόνο εσύ, εγώ, η αγάπη και το ανόθευτο.
Αποφασίζουμε και αναιρούμε κι ο χρόνος περνάει, ας νιώσουμε τουλάχιστον την ευτυχία όπως μια λιβελούλα που λικνίζεται πάνω από τα μεθυστικά ανθάκια ενός κάκτου ή σαν μια τρελούτσικη πεταλούδα που χορεύει με τα ποδαράκια της, παραμερίζοντας τα αγκάθια των διαφορετικών αξιών, της υπερπροσπάθειας, της ανηδονίας, της έλλειψης φαντασίας, των δυσκολιών.
Να λοιπόν που η ευτυχία, είναι σαν ένα φύλλο χρυσού, που φωτίζει το παράθυρο ενός κατά τα άλλα ήσυχου σπιτικού, είναι η πιο τρυφερή στιγμή καθώς ο ήλιος φτάνει στη δύση του, η νύχτα απλώνεται σταθερή κι εσύ νιώθεις μέσα σου τη ψυχή σου να πάλλεται, να κολυμπάει γλυκά σα να βρίσκεσαι στην ασφάλεια μιας μήτρας γιατί κάτι που περίμενες πολύ, πάρα πολύ, σου δίνεται δίχως κόπο κι αυτό από μόνο του είναι κήπος, δέντρα, φύλλα, ανθάκια κι όλα αυτά σε πολύ μεγαλύτερη αξία από ότι τα ήξερες.
Στο τραπέζι της εισόδου, ένα βάζο με φρέσκα χρυσάνθεμα, ένα καπέλο ψαθί μετά από ένα περίπατο που κουβαλά την μυρωδιά του ήλιου, τη σκόνη των φύλλων, το απαλό βάρος των χρόνων στα ξέφτια του.
Ένας κήπος απλωμένος ήσυχα στα πόδια του σπιτικού. Το χορτάρι ευωδιάζει λεμόνι και χώμα, οι χρυσόμυγες κινούνται αεράτες και οι πέτρες θυμούνται λιακάδες και καταιγίδες. Ένας τόπος που δημιουργεί τέχνη και μόνο που υπάρχει. Εδώ, η έμπνευση εμφανίζεται ακούσια ακόμη κι όταν δεν την αναζητήσεις. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να πιάσω το ύφασμα, να τοποθετήσω το κάθε κομμάτι δίπλα στο άλλο, να αφήσω τις αποχρώσεις να μιλήσουν μεταξύ τους. Να έχω τον έλεγχο, να δυσκολεύομαι, να δυσανασχετώ και τέλος τέλος να με οδηγεί το ίδιο το υλικό σε ένα αποτέλεσμα που δεν είχα σκεφτεί καθώς θα συμβεί η ισορροπία ανάμεσα στο χρώμα, το ύφασμα και την κλωστή.
Πρόκειται για μια γλυκιά, γεμάτη αναμονή σιωπή, διαφορετική από τη σιωπή ενός πρωινού στο δάσος, ακόμη κι από τη σιωπή ενός άντρα που κάθεται σε μια μαλακιά πολυθρόνα και ρεμβάζει από το παράθυρο. Δεν μοιάζει με τη σιωπή ενός διαμερίσματος στην πόλη. Ούτε με τη σιωπή μιας σταγόνας αίματος που κυλάει στο δέρμα από μια πληγή, ή τη σιωπή της μοναξιάς μιας γυναίκας που προσπαθεί με ελπίδα να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Είναι η χαρωπή σιωπή ενός σπάγκου δεμένου στο δάχτυλο ενός κοριτσιού που θέλει να κρατήσει σαν μπαλόνι, έναν ροζ, πελώριο ήλιο, ένα καλοκαιρινό πρωινό στο πήλιο, βουτηγμένο τρυφερά σε ήρεμα, ασημένια νερά.
Να κοίτα, κοιμάται ένα πουλί στο παράθυρο μου κάθε νύχτα, ονειρεύεται στ' αλήθεια, και κάθε πρωί, δημιουργεί χώρο να αναπνεύσει, να τολμήσει, να παίξει, να προσευχηθεί για όσα αγωνιά κι όσα ελπίζει, και να χτυπήσει τα φτερά του τόσες φορές ώστε να φύγει ελεύθερο μακριά, εκεί όπου τα περιστέρια τσιμπούν με το στόμα τους ένα κλαδί ελιάς και μεταφέρουν ειρήνη και δικαιοσύνη διαλύοντας τον παλιό και δημιουργώντας ένα καινούργιο κόσμο στηριζόμενο στη λογική των πολλών και όχι στην ευκολία των λίγων. Γιατί η ελευθερία του χώρου και του χρόνου δεν είναι προορισμός, είναι ρυθμός, επανάληψη, αγώνας κι αξιοπρέπεια.
Δεν σε τρόμαζαν, ούτε ο αέρας ούτε η βροχή, έβγαινες ορμητικά στους δρόμους, χωρίς αντιανεμικό, χωρίς αδιάβροχο, ταξίδευες με τραίνα, λεωφορεία κι αεροπλάνα, στον δικό σου χρόνο, αντιδρούσες σαν γάτα με νύχια μακριά ξύνοντας τον ορίζοντα, πείσμωνες, σήκωνες κάστρα, κι εγώ ακολουθούσα, κρατώντας ισορροπία στα νήματα, μη μου πέσεις, μη μου χτυπήσεις, μη μου ξεφύγεις, μα ούτε εσύ ήσουν κούκλα ούτε εγώ μαριονετίστας κι όσο προχωρούσες, ένα βήμα πιο μπροστά, κι ακόμη ένα, εγώ έλυνα σιωπηλά το δέσιμο. Γιατί η αγάπη που φυλακίζει, όσο κι αν δείχνει χρυσή, μένει πάντα στο κλουβί, σαν πουλί αφτέρουγο. Κι εγώ, από την αρχή που σε γνώρισα, το μόνο που επιθυμούσα ήταν να έχεις πελώρια, αστραφτερά φτερά.
Ανακάλυψα γέφυρες, να περάσω το μεγάλο ποτάμι που χώριζε τα σπίτια μας στην άνω και στην κάτω μεριά. Μου άρεσε ο ανηφορικός δρόμος, τα εστιατόρια, το ζαχαροπλαστείο και το μέρος όπου καθόμασταν, μέσα στο άλσος με τις μανόλιες. Έχω την πεποίθηση πως βγήκα από το μεταξένιο μου κουτί από ανάγκη να ποτίσω με πληρότητα την έλλειψη, τροποποιώντας τα ζύγια μου, φόρεσα παπούτσια από πανί ανθεκτικό στον άνεμο, σταθεροποίησα το στέμμα της αξιοπρέπειας στο κεφάλι, και άφησα να βλαστήσουν στις πλάτες μου φτερά. Κι η καρδιά μου ιλαρή, κάθε φορά χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Σαν σχοινοβάτης που ισορροπεί στο σχοινί έμαθα πως οι άνθρωποι αλλάζουν όταν νιώσουν ότι σ' αυτή τη νέα ισορροπία θα σταθούν πιο αληθινοί. Μα δεν γίνεται ανεμπόδιστα, δεν έχω ένα μηχανισμό και διακόπτω ή επαναφέρω την διακοπή. Θέλει δύναμη ψυχής πείσμα και επιμονή, κυρίως ένα καλοδουλεμένο ''εγώ'' που να αντέχει το απρόβλεπτο αλλά και το βλέμμα του καινούργιου του εαυτού.
Μια σιωπηλή φωνή, με τραβούσε από το μανίκι. Ανασκουμπώθηκα. Τί είδους διαφορά ήθελα να κάνω; Αποφάσισα! Έσβησα από τους χάρτες μου όλα τα στρατόπεδα, έριξα τις άμυνες κι άφησα τον χρόνο να φουσκώσει από αγάπη. Τί είδους αγάπη; Πρώτα πρώτα, αλλοιώτικη από την παλιά. Πιο βαθιά, πιο πυκνή και πιο πηκτή σαν φρέσκια κρέμα φτιαγμένη με χωριάτικα αβγά και βούτυρο. Θρεπτική και γενναιόδωρη. Αγάπη κρυστάλλινη, για έναν παράξενο λαγό με φτερά, για μια μέλισσα με πόδια μακριά, για μια πεταλούδα φερμένη από τον αντίποδα της γης, για όσους ο χρόνος κι ο τόπος δεν φέρθηκαν καλά. Αγάπη για όλα όσα κράτησα αλλά και για όλα όσα πέταξα. Αγάπη για το υπέροχο, το θαυμάσιο, το αξιαγάπητο στο χθες, το σήμερα και το αύριο, που ήμουν εγώ αλλά που ήσουν κι εσύ.
Μικρά σημειώματα ξεπρόβαλλαν από τα πουκάμισα των αμούστακων αγοριών, τα διάβαζαν κρυφά και καμάρωναν, τα κορίτσια βούιζαν δίπλα τους σαν τις μέλισσες, τα αγόρια με τα στήθη τα άτριχα, λαχταρούσαν αυτό το βουητό, σαν έναν κόσμο που ακόμη δεν καταλάβαιναν. Ο ήλιος χαμογελούσε στα πρόσωπα τους, κυλούσε πάνω στα χέρια τους, τρύπωνε μέσα στα φορέματα και τα παντελόνια τους, φωτίζοντας την ίδια την επιθυμία της ζωής να ξυπνήσει. Χάνονταν μέσα στην αθωότητα τους, φωνάζοντας οι μεν στους δε λέξεις αληθινές, με σφοδρή επιθυμία, να παίξουν το πιο ωραίο, αιώνιο παιχνίδι της φύσης.
Πόσες αντιθέσεις μπορεί να έχει μια μέρα, ένας άντρας που μου χαρίζει ένα κουλούρι, ένα σφηνάκι κονιάκ, ένα σοκολατάκι με γέμιση αμυγδα...
