Ήρθες, κάθησες στην καρέκλα απέναντι μου, σε ένα μπωλ, είχα για σένα μια χούφτα πλυμένα κεράσια. Έφτιαξα καφέ, άναψα τσιγάρο. Θέλω να σου μιλήσω μου είπες εσύ που είχες από τότε που σε θυμάμαι ένα στοματάκι μικρούτσικο και μια θέληση τεράστια και εκείνη τη στιγμή ένιωσα να μαλακώνει το μέσα μου καθώς ένα καινούργιο, απαλό νέο βρήκε το χρόνο του να ειπωθεί. Άνοιξα τις κουρτίνες και στον ανέφελο ουρανό, ανοιγόκλειναν με δύναμη τα πουλιά τα δικά τους φτεράκια.
Καλησπέρα Στέλλα μου. Αυτές σου οι μετρημένες λέξεις, πόσο όμορφα ντύνονται στη γραφή σου.
ReplyDelete