1 euro can make a difference

Από το προφίλ της Ναταλίας στο facebook
*


Έχω την τύχη φέτος να δουλεύω σε δύο ταινίες!
Δύο ταινίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αλλά και ταυτόχρονα πολύ ξεχωριστές.
Η μία (στην οποία έχω αναλάβει τη σκηνοθεσία), φιλοδοξεί να γίνει ένα από τα πρώτα ελληνικά sci-fi και να αποδείξει ότι μπορούμε και στην Ελλάδα να γυρίζουμε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!
Η δεύτερη (στην οποία ασχολούμαι με τα σκηνικά και τα κοστούμια) είναι ένα θρίλερ- σπλάτερ για να είμαστε πιο ακριβείς- που θέλει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει τη θέση του σε ένα είδος που στον Ελληνικό χώρο ανεπαρκεί (αν δεν εκλείπει πλήρως).

Οι δύο ομάδες αποτελούνται από άτομα ιδιαίτερα συνεπή και ταλαντούχα, με αγάπη στον κινηματογράφο τα οποία κάνουν πραγματικά επαγγελματική δουλειά (χωρίς βέβαια να πληρώνονται!)

Λόγω της έλλειψης πόρων και χρηματοδότησης, στραφήκαμε στην χρηματοδότηση μέσα από το crowdfunding. Το crowdfunding είναι ένας τρόπος όπου όλοι μπορούμε να γίνουμε “συμπαραγωγοί” και να βοηθήσουμε στη δημιουργία μιας ταινίας.
Το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε πολλά χρήματα. Το ζητούμενο είναι το μικρότερο ποσό, το οποίο όμως όταν δίνεται από πολλούς ανθρώπους αρχίζει να πολλαπλασιάζεται και να παίρνει αξία και δύναμη!
Όλα αυτά βέβαια, αν το project μας αρέσει και μας καλύπτει! E-very contribution counts/ Even 1 euro can make a difference! Αν σας φαίνεται ενδιαφέρουσα κάποια, μπορείτε να γίνετε μέρος αυτής!

Ευχαριστούμε πολύ! Παρακάτω παραθέτω τις δύο καμπάνιες στο indiegogo
http://www.indiegogo.com/projects/e-social 
http://www.indiegogo.com/projects/support-carnivore-a-greek-splatter-film

νιώθω σαν κονσέρβα με σαρδέλες

Νιώθω σαν κονσέρβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν να 'ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα να 'ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να 'χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’ αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.

 Charles Bukowski / Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ
Mετάφραση: Νίκος Αδαμόπουλος

ελαφρότητα

Αχ από μόνο του αυτό..  τι ωραίο !!!

Δεν είναι ο
έρωτας που με μαγεύει,  είναι αυτή η ελαφρότητα..  αυτό το δε με μέλει κι η ξεγνοιασιά μέσα από τη σιγουριά του πόθου και της επιθυμίας..

ένα κορίτσι διαβάζει αναγκαστικά

Kαλύτερα δε γίνεται..  ελπίζω ούτε χειρότερα..  και μια που οι καταστροφές δεν έρχονται μια μια αλλά όλες μαζί..  με το που πιάνεις πάτο λέει η Α. αν ήδη επιζείς..  παίρνεις βαθιά ανάσα και ανασηκώνεσαι.  Επανάληψη κουραστική αλλά αναπόφευκτη..  με απλά λόγια ''αν μπορείς κάνε και αλλιώς''.
Βύθισμα σε σελίδες βιβλίων οπότε,  μοιάζει με νεράκι στην έρημο αυτό τον καιρό και κάνω πως δε θυμάμαι το ''δε μπορώ να επικεντρωθώ'' και έχω στα χέρια το ''γενέθλια ξανά''  κι ας ακούγεται επαναληπτική κι η Βαμβουνάκη,  είναι από τις επαναλήψεις που όσο κι αν επαναλαμβάνονται διατηρούν την έκσταση της πρώτης φοράς..  και με την άκρη του ματιού στον ''εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε'' που στις πρώτες του σελίδες μου φάνηκε χαρούμενο κι αισιόδοξο,  ότι πρέπει για τη φάση μου δηλαδή..  και που μιλάει για ένα παππού που όχι μόνο το έσκασε από το πάρτυ των γενεθλίων των 100 του χρόνων αλλά τριγυρνάει και σε μέρη απρόβλεπτα κουβαλώντας μια κλεμμένη βαλίτσα..  του συνομήλικου μου Γιούνας Γιούνασον..  εκδόσεις ψυχογιός

48

Yπολογίζω πάντα βήματα και κινήσεις,  όσο για να συνειδητοποιήσω το ανεξέλεγκτο..  που εξαντλεί την υπομονή μου και στέλνει χιλιόμετρα μακριά την αισιοδοξία μου..
Διπλώνομαι προς το εσωτερικό του σώματος μου,  παύω να αναζητώ.
48 υπέρβαρες μέρες..

σημεία αναφοράς

Oι λεπτομέρειες χάνονται και μια δύναμη χωρίζεται σε φάσεις..  ανά δεκαετίες κυρίως..  παραγωγικές ή όχι με σημείο αναφοράς την τοποθέτηση του ''ήμουν''.  Με ερωτηματικά ή χωρίς,  το πιο σημαντικό είναι η συνείδηση..  δεν είναι καθόλου χειροπιαστό το ποιός ήμουν / είμαι..  ποιός είναι ο δρόμος που θέλω να διανύσω,  που θέλω να φτάσω οι περισσότεροι είμαστε σαν το φύκι..  μας παρασύρει το πιο ασήμαντο αεράκι..

η πιο τρυφερή μορφή αγάπης

Το ξέρω πως κάποιος ιστορίες επιρεάζουν αρνητικά πολύ περισσότερο τους γύρω από μένα παρά εμένα την ίδια..  μοναδικός λόγος πως εγώ προσπαθώ να επιβιώσω ζώντας την κάθε λεπτομέρεια,  άλλες φορές υπερβάλλοντας κι άλλες αδιαφορώντας..  και κάθε εμπόδιο που ξεπερνώ είναι ένα βήμα..  ενώ όλοι όσοι είναι έξω από μένα αλλά πολύ κοντά μου παρακολουθούν την εξέλιξη..  χωρίς να μετρούν τα βήματα κι αυτό τους τσακίζει..  τόσο όσο να βλέπουν όνειρα που περιέχουν λυγμούς
..  είναι κι αυτός ένας τρόπος να καταλάβεις την επιρροή που έχεις απέναντι σ' αυτούς που είναι δίπλα σου αλλά και το πόσο σ' αγαπούν..  μια αγάπη που πνίγεται στην καθημερινότητα αλλά εκδηλώνεται στον πόνο με την πιο τρυφερή της μορφή..