''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Saturday, January 18, 2014
48
Yπολογίζω πάντα βήματα και κινήσεις, όσο για να συνειδητοποιήσω το ανεξέλεγκτο.. που εξαντλεί την υπομονή μου και στέλνει χιλιόμετρα μακριά την αισιοδοξία μου..
Διπλώνομαι προς το εσωτερικό του σώματος μου, παύω να αναζητώ.
48 υπέρβαρες μέρες..
Μια ωραία κουρτίνα δε χρειάζεται κρόσια να τη στολίσεις ούτε λόγια να μπλέκονται ανάμεσά τους κι ούτε να ζωγραφίζεις πάνωθέ τους.
Ανοίγεις τα φύλλα κι αφήνεις τα λόγια να πετάξουν μαζί με σένα! Να δες... ................. Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
Κάποιο πρωί ξύπνησε κουρασμένη, ένα όνειρο θωρακισμένο από παντού, ανερμήνευτο, την τυραγνούσε, τα κλειστά, πανέμορφα παραθυρόφυλλα ξαφνικά την τυραγνούσαν, ζωγραφισμένα με χίλια μύρια χρώματα, μα κλειστά, μωβ, γαλάζιο, πορτοκαλί, πορφυρό, χρώματα ζεστά -μα στριμωγμένα στις γρίλιες - αδημονούσαν, σαν τη γυναίκα, τη λύτρωσή τους.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
Άνοιξε τα παραθυρόφυλλα. Πήρε τα πινέλα, την παλέτα, έφτιαξε ένα πορτοκαλί του ήλιου που νυστάζει, τράβηξε μια πινελιά στο ανοιχτό παράθυρο.
Η πινελιά πήδηξε τ΄ αψήλου. Η κοσμική σκόνη αντιχαιρέτησε, ο αστερισμός του Κένταυρου γιόρτασε, μια τεράστια πορτοκαλιά γραμμή θριαμβικά κέντρισε τον ήλιο, ένα μικρούτσικο πορτοκαλί χαμόγελο, άνθισε στα χείλη της γυναίκας με το πορφυρό το χρώμα κι έφτιαξε μια χροιά απίστευτη που όμοια της δεν ξανάγινε.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
βούτηξε το πινέλο της στο μισάνοιγμα των χειλιών, και ζωγράφισε στα ανοιχτά παράθυρα, τη λαχτάρα της. Με μια πινελιά. Η ζωγραφιά της έπιασε όλο το άνοιγμα του παράθυρου, έπιασε όλο τον ουρανό.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
να προσέχεις τον εαυτό σου κορίτσι x
ReplyDeleteτο παλευω :)
DeleteΜια ωραία κουρτίνα δε χρειάζεται κρόσια να τη στολίσεις ούτε λόγια να μπλέκονται ανάμεσά τους κι ούτε να ζωγραφίζεις πάνωθέ τους.
ReplyDeleteΑνοίγεις τα φύλλα κι αφήνεις τα λόγια να πετάξουν μαζί με σένα!
Να δες...
.................
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
Κάποιο πρωί ξύπνησε κουρασμένη,
ένα όνειρο θωρακισμένο από παντού, ανερμήνευτο,
την τυραγνούσε,
τα κλειστά, πανέμορφα παραθυρόφυλλα ξαφνικά την τυραγνούσαν,
ζωγραφισμένα με χίλια μύρια χρώματα, μα κλειστά,
μωβ, γαλάζιο, πορτοκαλί, πορφυρό,
χρώματα ζεστά -μα στριμωγμένα στις γρίλιες -
αδημονούσαν, σαν τη γυναίκα, τη λύτρωσή τους.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
Άνοιξε τα παραθυρόφυλλα.
Πήρε τα πινέλα, την παλέτα,
έφτιαξε ένα πορτοκαλί του ήλιου που νυστάζει,
τράβηξε μια πινελιά στο ανοιχτό παράθυρο.
Η πινελιά πήδηξε τ΄ αψήλου.
Η κοσμική σκόνη αντιχαιρέτησε,
ο αστερισμός του Κένταυρου γιόρτασε,
μια τεράστια πορτοκαλιά γραμμή θριαμβικά κέντρισε τον ήλιο,
ένα μικρούτσικο πορτοκαλί χαμόγελο,
άνθισε στα χείλη της γυναίκας με το πορφυρό το χρώμα
κι έφτιαξε μια χροιά απίστευτη που όμοια της δεν ξανάγινε.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
βούτηξε το πινέλο της στο μισάνοιγμα των χειλιών,
και ζωγράφισε στα ανοιχτά παράθυρα,
τη λαχτάρα της.
Με μια πινελιά.
Η ζωγραφιά της έπιασε όλο το άνοιγμα του παράθυρου,
έπιασε όλο τον ουρανό.
Η γυναίκα που ζωγράφιζε πάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα . . .
καβάλησε την πινελιά, φτερώθηκε και πέταξε.
Το παιχνίδι είχε αρχίσει.
τι ομορφο και ποσο αισιοδοξο..
Deleteσ ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου :)