ερωτηματολόγια

Πίνω (επιτέλους) Γαλλικό καφέ που τον πεθύμησα απίστευτα και μάλιστα χωρίς γάλα αφού η γεύση του μου μου άρεσε καθαρή,  χωρίς προσθετικά.

Άνοιξα νωρίτερα το f/b και απάντησα στο ερωτηματολόγιο σχετικά με τον κορονοιό μιας έρευνας του πανεπιστήμιο του Maryland.  Δυστυχώς οι μετακινήσεις μου ήταν ελάχιστες οπότε οι απαντήσεις που δίνω είναι ενός ανθρώπου που δεν έχει έρθει σε άμεση επαφή με κόσμο τον τελευταίο καιρό.
Όμως θα έπρεπε να ρωτάει και για τα άτομα που ζουν μαζί,  αν δλδ έχω μια τετραμελή οικογένεια,  ναι μεν εγώ ίσως να μην έχω επαφές αλλά σίγουρα θα έχουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας,  είτε θα έχουν κάνει χειραψίες,  είτε θα μπαίνουν σε λεωφορείο κλπ κλπ

Βέβαια αν αυτό το ερωτηματολόγιο είχε έρθει στα χέρια μου τον Μάρτιο,  θα μπορούσα να απαντήσω ναι ως προς μια σειρά πολύ ήπιων συμπτωμάτων πχ  ένα απόγευμα με ρίγος και δέκατα,  5 μέρες με πονάκια στην κοιλιακή χώρα,  τις αμέσως επόμενες 5 μέρες ένας περίεργος πόνος εσωτερικά στο λαιμό που έμοιαζε με πόνο μυικό,  και για άλλες 4-5 μέρες στη συνέχεια πόνος στο δεξί μάτι.  Όλα αυτά σε μικρό βαθμό αλλά με ημερών διάρκεια και το ένα να ακολουθεί το άλλο όπως γράφω.

Μια ηλιόλουστη,  δροσερή και ήρεμη Κυριακή να έχουμε :)

κοίτα να δεις

Του έλεγα πως ''έκανε την τύχη του μαζί μου'' κι αυτός είπε ''ενώ εσύ έκανες την τύχη σου μαζί μου'';  για να καταλάβεις την κουβέντα και το ύφος θα πρέπει να την έχεις ακούσει,  δύο άνθρωποι έχουν τον δικό τους κωδικό,  δύσκολο να τους καταλάβεις.

Μετά θυμήθηκα πως κάπου προς το 1975 με 1976 του τηλεφώνησα εντελώς παίζοντας τυχαία,  σχηματίζοντας με τη σειρά τα νούμερα ενός αγνώστου τηλεφώνου 234 και τα επόμενα τρία νούμερα πάλι στη σειρά αλλά γυρίζοντας τα τούμπα 765!
Τότε δεν υπήρχαν οι κωδικοί μπροστά στα εξαψήφια.
Και μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του έδωσα ραντεβού μετά το σχολείο μου,  αυτός λέει ότι ήρθε,  εγώ ποτέ δεν τον είδα!
Δυό τρία χρόνια μετά,  το 1978 έχω τρελλές ασκήσεις στα μαθηματικά και χρειάζομαι κάποιον να μου τις λύσει.  Τον θυμήθηκα που ήταν φοιτητής στο μαθητικό,  του τηλεφώνησα από ένα περίπτερο της γειτονιάς μου και δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα το πρωί.
Ή πρώτη εντύπωση ήταν ουδέτερη,  ένας συμπαθητικός άνθρωπος λίγο μεγαλύτερος μου,  ξανθός σαν τον ήλιο,  με τον οποίο δεν είπαμε πολλές κουβέντες παρά καθίσαμε σε ένα παγκάκι της παραλίας και μου έλυσε τις ασκήσεις των μαθηματικών.

Άλλα δυό χρόνια μετά κι αφού δεν έχουμε καμμία επαφή,  εγώ είμαι πλέον 19 χρονών και πλησιάζει πάσχα.  Είμαι στο σπίτι μου με τους γονείς μου και είναι καμμιά δυό μέρες που σκέφτομαι απολύτως σοβαρά ζητήματα όπως πχ ποιό ανδρικό όνομα μου αρέσει.  Κι αφού έχω αποφασίσει ότι μου αρέσει ''αυτό''  μετά επίσης απολύτως σοβαρά και ώριμα σκέφτομαι ποιόν γνωρίζω μ'  αυτό το όνομα.

Δεν έχουμε καμμία επαφή με εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε μιλούσαμε και μια μέρα μου έλυσε τα μαθηματικά αλλά τον φέρνω στο μυαλό μου γιατί φέρει το αγαπημένο μου όνομα.
Είμαστε στο 1980 λοιπόν,  Απρίλη μήνα και του τηλεφωνώ.

Μ'αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν,  και μ'αυτόν τον παράξενο τρόπο ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί με ό,τι σημαίνει αυτό.
Φέτος κλείσαμε 40 χρόνια σχέσης και χθες 38 ολόκληρα χρόνια συμβίωσης.

Ταιριάξαμε στις αδυναμίες μας λέω εγώ και αφού ακόμη δεν έχουμε σκοτώσει ο ένας τον άλλον,  είμαστε καλά :-)))

στην πράξη

Πόσο εκνευρίζομαι έλεγα στην Α.  που πάντα εγώ κάνω μία πρώτη κίνηση επαφής είτε μετά από απουσία χρόνων είτε στην καθημερινότητα,  κανείς μα κανείς από τους φίλους μου δεν αναρωτήθηκε ποτέ τί κάνει αυτή η ψυχή;

Τότε η Α.  μου είπε πως στις σχέσεις πάντα κάποια άτομα είναι πιο δραστήρια και οι άλλοι ακολουθούν.  Πόσο όμως θα ήθελα να ακούσω μια ενδιαφέρουσα πρόταση και να ακολουθήσω!  Να με πάρει κάποιος από το χέρι και να μου πει έλα πάμε εδώ θα είναι όμορφα!

Όμως στην πράξη ακολουθώ την πρόταση κάποιου άλλου;
Όπως μου είπε κι ένας φίλος τελευταία,  δεν θα σου τηλεφωνούσα ποτέ γιατί δεν θα το αποδεχόσουν.

Τί εντύπωση έχω δώσει;  Εγώ δεν θέλω ένα τί κάνεις,  πώς είσαι κλπ;

Θα μου πεις,  μετά από τόσα όπλα που έχω κρατήσει και τόσους φίλους που έχω πυροβολήσει,  θα χρειαζόταν μεγάλη τόλμη.  Ποιός την έχει και ποιός με αντέχει;

σκέψεις

Στην τελική αλλάζει ο άνθρωπος;
Γίνεται αυτός που δεν προσέχει τον εαυτό του πιο περιποιητικός;
Ο χαοτικός θα απολαύσει ποτέ έναν τακτοποιημένο χώρο;
Ο ψυχρός γίνεται πιο αγαπησιάρης,  πιο γλυκός;
Ο απομονωμένος θα γίνει πιο επικοινωνιακός;
Ο εγωιστής θα αποκτήσει ενσυναίσθηση;

Σας προλαβαίνω και απαντώ όχι!
Είτε γεννιόμαστε με κάποιες αρετές είτε όχι..

βροχή

Συχνά με τη βροχή έρχονται ένα σωρό ''γιατί'',  όπως πχ γιατί οι άνθρωποι που σ'αγαπούν σε θέλουν πάντα λίγο πιο κάτω όχι από ότι είσαι αλλά από ότι αυτοί είναι;  Και πόσο στριμώχνουμε το εγώ μας μέσα σε άβολα κουτάκια ώστε να μην υπερβούμε το εγώ των άλλων;

επίλογος

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε
Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…


Με αυτό τον επίλογο μας αποχαιρέτησε εχθές ο σπάνιος,  ο έξαιρετικός άνθρωπος που σ' αυτή την δύσκολη κατάσταση ήταν το πιο γλυκό χάδι για μας όσο κι αν τα νέα του αφορούσαν κρούσματα και θανάτους!
Μακάρι να μην τον ξαναδούμε στην ίδια θέση,  φαντάζομαι το ίδιο θα εύχεται κι εκείνος.

εντυπώσεις

Γράφω είπα από το 2006,  βγάζω τα εσώψυχα μου μα δεν βοηθάει,  απεναντίας όλο και πιο πολύ χάνω την φωνή μου,  συναντώ ανθρώπους και λέω ''χαίρετε τι κάνετε,  καλά εσείς''  κι αυτό είναι όλο,  τίποτα για την μέρα μου,  τον χρόνο μου,  τα συμβάντα και τις αλλαγές στην ζωή μου,  το ΜέΣα μου που αδυνατώ να βάλω στη σωστή σειρά τις λέξεις,  να κάνω μια ωραία πρόταση και να μιλήσω για αυτό,  έτσι ώστε να δημιουργήσω μια καλή εντύπωση για μένα,  πως να το πω να,  να πάει ο φίλος που με συνάντησε στο σπίτι του και να πει στην γυναίκα του,  την κόρη του,  την μαμά του,  συνάντησα την Στέλλα,  μιλήσαμε,  τί σπουδαία κοπέλλα.


9.08
26/5/2020