έτσι...

όσο ένα πούπουλο

η ζωή;

ένα πούπουλο, κλεμμένο

από τα φτερά ενός αγγέλου..

πφ!!

διακοπές

Έχω ανάγκη από λίγες μέρες διακοπών..
Βέβαια δεν θα είμαι μακριά,πάλι εδώ θα τριγυρνώ..στα μπλογκς σας..
αα ναι..και εδώ..
http://wwwkokkinofilistostoma.blogspot.com/
Φιλιά..να περνάτε καλά!!

Cesaria Evora

Η Cesaria Evora,η ξυπόλητη τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήρι, βρίσκεται και πάλι στη Θεσσαλονίκη.Σήμερα στο θέατρο Γης στις 9.30 το βράδυ!

H Cize, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, θα παρουσιάσει τη νέα της δισκογραφική δουλειά με τίτλο Rogamar την οποία υπογράφουν οι συνεργάτες της Μανουέλ ντε Νόβας και Τεόφιλο Τσάντρε. Τα τραγούδια της μιλούν για την αγάπη, την απομόνωση, τη μετανάστευση, το σκλαβοπάζαρο και για την αβέβαιη ύπαρξη της πατρίδας της του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Τραγουδάει ξυπόλυτη για να εκφράσει τη διαμαρτυρία για τη φτώχεια του λαού της, γεννήθηκε το 1941 στο Sao Vincente του Πράσινου Ακρωτηρίου.

"Δεν αισθάνομαι ντίβα, αλλά είμαι πάντα ξυπόλητη, διότι για μένα είναι κάτι φυσικό, είναι ο τρόπος με τον οποίο αισθάνομαι άνετα'είπε σε κάποια συνέντευξη της.

Ξεκίνησε να τραγουδάει σε μπαρ σε ηλικία 16 ετών.

το ταξίδι που λέγαμε

Σ' όλη μου τη ζωή,υποτίθεται ότι έψαχνα για ασφάλεια.Κάπου ν' ακουμπήσω.Κάπου να νιώσω προστασία.Ψεύδος!Ψεύδος πλανερό.Η αλήθεια είναι πως με παράσερνε ένα άγριο κύμα.Μια μανία αυτοκαταστροφής.Ακόμα κι αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν,για αυτοκαταστροφή.Για συντριβή.Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας,για να την ξεκοκαλίσω με την ησυχία μου.Αυτό ήταν.
Καλέ,τι να τα κάνω εγώ τα λουκέτα,τους σύρτες και τις κλειδαριές;Αν δεν διέκρινα στο βάθος του ορίζοντα ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ορμητικά καταπάνω μου,με σκοπό να με ξεσκίσει,δεν μπορούσα ν' ανάψω ηδονικά το τσιγαράκι μου και να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα.
Κοροιδευόμαστε τώρα; (Σάμπως κάνουμε και τίποτα άλλο; Ας είναι..)

Ξεκίνησα το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη..το ταξίδι που λέγαμε..ήταν η αναμνηστική αγορά από την φετινή έκθεση του βιβλίου.Δεν έχω προχωρήσει πολύ,είμαι στην σελίδα 49,αλλά με έχει ήδη καταγοητεύσει η γνωστή γραφή της,η γλύκα και η γλαφυρότητα μέσα από αυτούς τους ολοστρόγγυλους χαρακτήρες που κατασκευάζει,που αυτοσαρκάζονται με ένα τόσο ηδονικό τρόπο!Ήρωες μέσα από την σκληρή καθημερινότητα,που κινούνται σε μια τόσο ποιητική υπερβολή,αλλά παρ όλα αυτά,δεν ξεπερνούν ποτέ τα όριά τους!!

Μου έκανε εντύπωση αυτή η παράγραφος.Τελικά ζητάμε την ασφάλεια ή μας εξιτάρει ο κίνδυνος;Έχουμε πράγματι μανία αυτοκαταστροφής;Είμαστε οι ίδιοι που ξεκοκαλίζουμε τις ψυχές μας;

στο κόκκινο των κερασιών

Μάρτης 2006-αρχίζω να ασχολούμαι δειλά με το internet.Τον Μάιο

ψάχνοντας συνταγή για τούρτα σοκολάτα στο google,ανακαλύπτω το hungry.Εντυπωσιακό.Forum..Chat..Συνταγές..

Το ότι εγώ αντί για συνταγές στέλνω ποιήματα,ας κάνουμε πως

δε το βλέπουμε(εγώ ήδη σφυρίζω αδιάφορα).

Μεταφέρω εδώ ολόκληρη,κάποια σελίδα,γιατί οι αναμνήσεις μου είναι πολύ γλυκές,

και γιατί ποτέ δεν ξεχνάμε τον πρώτο μας έρωτα..ποτέ!!

Στις απαντήσεις,ίσως κάποιοι βρουν τον εαυτό τους..δεν είναι λίγοι οι bloggers

που ξεκίνησαν από εκεί..


Στο κοκκινο των κερασιων
Donald Duck 23 / 5 / 2006
Xαμηλα στο δρομο με τα χρωματα..
κατω απο τον ηλιο που πυρωνει τα σιδερα..
φαρδιες ομπρελες..
Στους παγκους αριστερα και δεξια..
βυθιζομαι στο κοκκινο των κερασιων.
Γεμιζω τις χουφτες..τις τσεπες..τις τσαντες..
κρεμαω στ αυτια.
Στρωνω,στολιζω,ζωγραφιζω,
συνεργα..πινελα σε ολα τα νουμερα
βαφω στο πανι..vermilion..alizarin..
βαθυ κοκκινο
Χανομαι στην εκκλησια του χρονου..
θυμαμαι
βυσσιναδα για το καλοπιασμα..παιδι
ξεκουκουτσωτα διπλα στο βιβλιο των εξετασεων
πετροκερασα..πρωινο στο Πηλιο
δροσια στο στομα
στολιδια στο παλιο μπουφε
καρφιτσα στο πετο
σκουλαρικια στ αφτια..
ταρτα κερασι να γευτουν οι φιλοι..
μαρμελαδα για τα παιδια..
μμμμμμμμ!!!!ο ηχος της γευσης
μεσ το κοκκινο..
αλλοτε αχνος
αλλοτε δροσια
κερασια διαχυτα στο χαρτι
κερασμενα απο εμενα για σας
με την αγαπη που σας εχω
σα να σας ξερω
χρονια...
φιλακια
Στελλα
Τα κείμενα που δημοσιεύονται στο forum εκφράζουν τις απόψεις τών συντακτών τους και όχι απαραίτητα αυτές τών συντελεστών τού site.
Σχολιάστε το/Απαντήστε
Σχόλια επισκεπτών
Θέμα: Ax!Από: Ασπα 23 / 5 / 2006..έσταξε το κεράσι σου και μούβαψε το μπούστο!
Και να! Στην άκρη απο τα χείλια μου, μια υποψία γεύσης κερασιού
αχνοφάνηκε...[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: Κερασοβυσσινοαναμνήσεις κ.α.Από: Βικτωρια 23 / 5 / 2006Μπορώ να πάρω απ` όλα? Όλες οι εικόνες που μας έστειλες πλημμυρίσαν το μυαλό μου σαν νάταν οι δικές μου εικόνες, οι δικές μου γεύσεις, μυρουδιές! Μού θύμισες εκείνες τις υπέροχες βυσσινάδες που ανυπομονούσα να τελειώσει για να φάω τα βύσσινα που δίναν γεύση και χρώμα, και βρίσκονταν στο πάτο! Μου θύμισες, Do-Du, μια υπόσχεση/όνειρο πούχα δώσει στον εαυτό μου να πάω ένα Σαββατοκύριακο τέτοια εποχή στα Καλάβρυτα ή στο Πήλιο τη κόρη μου, να καμαρώσουμε τις κερασιές, να στρώσουμε κάτω απόνα δένδρο καρώ κόκκινο τραπεζομάντηλο (απαραίτητο στοιχείο) και να χαρούμε ένα πικ-νικ στη φύση! Σ` ευχαριστώ Donald Duck! [Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: Kόκκινο γυαλιστερό και κόκκινο βελούδοΑπό: Λένα 24 / 5 / 2006 Μπόρεσες, τελικά να αποτυπώσεις στον καμβά, αυτό το υπέροχο
κόκκινο γυαλιστερό, με γεύση κερασιού;
Γιατί εγώ δεν τα κατάφερα, με το εξίσου υπέροχο
κόκκινο βελούδο, με άρωμα τριαντάφυλλου!
Είμαστε στην «εποχή» των κερασιών (που μας αρέσουν πολύ) και
έρχεται ακάθεκτο το καλοκαίρι (εποχή κραιπάλης), ευκαιρία για
μια μίνι δίαιτα αποτοξίνωσης, «αφιερωμένη» εξαιρετικά από μένα
για όλους σας:
Διαρκεί μόνον 3 μέρες και
περιέχει μόνον 2 κιλά κεράσια την ημέρα και πόλύ νερό
(και φυσικά τίποτε άλλο)
σας αγαπώ
Λένα
[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: Re: Kόκκινο γυαλιστερό και κόκκινο βελούδοΑπό: Δέσποινα Κ. 24 / 5 / 2006και μετά?.... Ποιός ήταν ο Καζαντζάκης, που μετά από μεγάλη
κερασοφαγία δεν ήθελε να ξαναδεί κεράσι?
Τώρα σοβαρά το δοκίμασες? Μήπως και μπω στο "λευκό το
παντελόνι"...[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: Re: Kόκκινο γυαλιστερό και κόκκινο βελούδοΑπό: Λένα 24 / 5 / 2006 Είναι μόνον για αποτοξίνωση!!! Τώρα, αν χάσεις και κα’να κιλό,
ακόμα καλλίτερα.
Δεν την δοκίμασα, αλλά για να μπω στο «φούξια φουστάνι»,
χρειάζομαι πολύ περισσότερα!!!!.....
[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: Re: Kόκκινο γυαλιστερό και κόκκινο βελούδοΑπό: Λένα 26 / 5 / 2006...κι’ ακούω, απ`έξω, τον «gipsy boy» να διαλαλεί το εμπόρευμα :
- Εδώ το τραγανό Βολιώτικο!!!, 2 κιλά – 5 ευρώ!!!
...κι’είναι γεμάτο το «αγροτικό»...
[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]
Θέμα: κοκκινα φιλιαΑπό: Donald Duck 24 / 5 / 2006Μου επεσε το καλαθι με τα κερασια..βαφτηκαν ολα κοκκινα,
το μπουστο..το ακροχειλι..Τη βυσσιναδα τη προλαβα
με ξεδιψασε..σκεφτηκα και το κοκκινο το τριανταφυλλι..
ξεκινω την αποτοξινωση με τα 2 κ κερασια..κι ας σκασω

κοκκινα φιλια κοριτσια
[Απάντηση] [Νέο σχόλιο ]

μπικίνι

Eίδος γυναικείου μαγιώ που αποτελείται από δύο τμήματα,ένα για την περιοχή του στήθους κι ένα για την περιοχή της ήβης.

Η λέξη προέρχεται από την ονομασία ενός κοραλλιογενούς νησιού του Ειρηνικού Ωκεανού(Bikini).Δημιουργός αυτού του είδους είναι ο Γάλλος Reard,ο οποίος έδωσε αυτό το όνομα γιατί ήλπιζε,τα τολμηρά μαγιώ του στις παραλίες,να προκαλέσουν εκρήξεις,αντίστοιχες μ' εκείνες που είχαν προκαλέσει οι Αμερικάνοι στο νησί Bikini από τις δοκιμαστικές ρίψεις ατομικών βομβών.

Άσπρη Λέξη

Μπορείτε να κάνετε την «άσπρη λέξη» της ημέρας δώρο σε φιλικό σας πρόσωπο ή να εγγραφείτε, στη διεύθυνση www.asprilexi.com/eggrafi_eggrafi.asp.

κι εμένα μου την έκανε δώρο φίλη αγαπημένη πολύ!!

ένα όνειρο

Αφού έχεις βιώσει την επανάληψη
γιατί επιμένεις ξανά και ξανά
να βυθίζεις τα δάχτυλα στην ίδια πληγή
-Ήταν ένα όνειρο..
στον ίδιο πόνο
-Ήταν ένα όνειρο..
στον ίδιο πόθο
-Ήταν ένα όνειρο..
να σκίζεις τις σάρκες σου
με το ίδιο αγκάθι
-Ήταν πουλί..
να βουτάς στην ίδια θλίψη
-Πέταξε..


ο πίνακας της Nicoletta Tomas Caravia

εκεί που δεν ψάχνεις ποτέ

Σε άκουσα που σηκώθηκες το πρωί κι ας πατούσες στις μύτες των ποδιών.Ήταν τεσσεράμιση όταν ξύπνησες,πέντε παρά τέταρτο που έκλεισες την πόρτα πίσω σου.Περίμενα ένα φιλί,το περιμένω χρόνια τώρα κάθε πρωί,μάταια.

Πέντε παρά δέκα σηκώθηκα κι εγώ.Είδα το μωρό,πιπίλιζε το δάχτυλο στο στόμα,μετά πήγα στο δωμάτιο της μικρής,κοιμόταν στο πλάι με τα γόνατα λυγισμένα στην κοιλιά.Την σκέπασα,είναι ζεστός ο καιρός αλλά το ξημέρωμα χρειάζεται ένα σεντονάκι.Πήγα στην κουζίνα,κι έβαλα να βράζει στο καζάνι νερό.Πέμπτη σήμερα και είχα μπουγάδα.Έ να σωρό ρουχαλάκια των παιδιών,ένα παντελόνι και δύο πουκάμισα δικά σου.Και μια στοίβα εσώρουχα λευκά.Έπιασα πρώτα τα εσώρουχα,δικά σου τα πιο πολλά,τα χάιδεψα και τα έχωσα στο ζεματιστό νερό.Έτριψα ένα ένα τα ρούχα,μέχρι που τα χέρια μου κοκκίνισαν κι έκαναν φουσκάλες,αλλά εμένα μου άρεσε δώσ’ του κι έτριβα!Μοσχομύριζε απορρυπαντικό.Τα ξέπλυνα ένα ένα πολλές φορές με καθαρό νερό.Έπειτα άδειασα τον μαρμάρινο νεροχύτη,πήρα την πλαστική λεκάνη παραμάσχαλα κι ανέβηκα στην ταράτσα.Έπρεπε να ήσουν εδώ και να έβλεπες.Ένα σκοινάκι γεμάτο ρουχαλάκια ροζ του μωρού,ένα με χρωματιστά της μικρής κι ένα ολόδικό σου και τα μανταλάκια να δαγκώνουν με λύσσα τα υγρά χρώματα.Στου μωρού,έτσι όπως ήταν στη σειρά κασκορσεδάκια,ζιπουνάκια και πάνες ,όλα σε χρώμα κουφετί έδεσα στην άκρη κι ένα τυρκουάζ κορδελάκι για να παίρνει το κακό ,έτσι λένε!Περνώντας από την πόρτας της κυρά Τασίας κτύπησα συνθηματικά,δεν απάντησε,ήξερα όμως πως μ’ έβλεπε από το μάτι της εξώπορτας.

Σε δέκα λεπτά άκουσα τα τακουνάκια της και καλωσόρισα τις γυαλιστερές χνουδάτες παντοφλίτσες της.Της έψησα καφέ,τον μοίρασα σ εκείνα τα όμορφα φλυτζάνια στο χρώμα του μελιού,εκείνα που τα απέκτησα μαζεύοντας τα αστεράκια του Τide,οι μικρές δεν είχαν ακόμη ξυπνήσει.Η κυρά Τασία είναι μεγάλη γυναίκα,τα πενήντα κοντεύει,όμως έχω ανάγκη από μια παρέα ,από μια φωνή.Κάθε φορά που έρχεται,μιλάει για τα κορίτσια της,ανύπαντρη η Φιλίτσα,παντρεμένη με δυό παιδάκια η Ρηνούλα,τα καπρίτσια της μιάς,την αφέλεια της άλλης που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου,έτσι λέει,κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια,ούτε μια λέξη διαφορά.Μόνο σήμερα μια νέα κουβέντα μουρμούρισε ανάμεσα στα δόντια της,για τον γαμπρό της έλεγε,το φασιστόμουτρο έτσι τον είπε κι εγώ έκανα πως δεν άκουσα,μου φάνηκε και σαν να έκλαιγαν στα δωμάτια τα παιδιά εκείνη την ώρα,κι έτρεξα να δω.

Έβαλα φαγητό,τα γεμιστά κατσαρόλας που σου αρέσουν,σου τα έφτιαξα με μπόλικο αυγολέμονο,έβαλα και πιπεράκι,να τα ευχαριστηθείς αργά το βράδυ που θα έρθεις.Η μπέμπα ξύπνησε αργά σήμερα,το ίδιο και η μικρή,μόνο να ήσουν εδώ δυό μυρωδάτοι άγγελοι είναι τα πρωινά,όλο νάζι και σκέρτσο,άναρθρες κραυγές από τη μια σωστή κουβέντα με τα όλα της από την άλλη,είναι πολύ έξυπνη η μικρή,δεν έχει μόνο τη μορφή σου αλλά και την πρακτική λογική σου.

Έβαλα στο καρότσι το μωρό,πάνω στο λευκό μαξιλαράκι και την δαντελένια κουβερτούλα και πήγαμε μια βόλτα,ποτέ δεν έπιασες στα χέρια σου το καρότσι,ούτε για δοκιμή,γυναικεία δουλειά είπες είναι και τόχω μαράζι,να αγοράσω και κάτι που ήθελα από τον μπακάλη,γάλα από το γαλακτοπωλείο,η μικρή ζήτησε ένα μισόφραγκο,είχε κι ένα παλιό μίκυ μάους,το αντάλλαξε και πήρε καινούργιο,εγώ αγόρασα για μένα το Πάνθεον,που έχει αυτοτελείς ιστορίες και μόδα,ατέλειωτες οι μέρες του καλοκαιριού,πρέπει να βρίσκεις τρόπους να ξεχνιέσαι.

Το μεσημέρι τα πήρα και τα δυό δίπλα μου στο μεγάλο διπλό κρεββάτι,τι κρίμα κάθε μέρα να είσαι τόσες ώρες στη δουλειά,έπρεπε από μια μεριά να έβλεπες,να νοιώθεις τις ανάσες τους ,η μικρή κάνει τα πάντα να μου αποσπάσει την προσοχή,ζηλεύει το μωρό κι εγώ προσπαθώ συνεχώς να την κάνω να νοιώθει υπεύθυνη γι αυτό,βιάζεται να δεις πως βιάζεται,να μεγαλώσουν τα χεράκια του, λέει βάζει την παλάμη της δίπλα στου μωρού,μετράει ξαναμετράει,πότε ρωτάει,πότε θα μπορούν να παίζουν όπως όλα τα αδερφάκια!Έκανε πολύ ζέστη όλη την ημέρα,ευτυχώς όμως το μεσημεράκι φύσηξε και δρόσισε τις αγκαλιές μας,ένα αεράκι όλο άρωμα από τον βασιλικό στο μπαλκόνι και την γαρδένια της κυρά Τασίας από δίπλα.

Τώρα που σου γράφω μένουν δυό ώρες για να έρθεις..το μωρό το έβαλα από ώρα να κοιμηθεί,η μικρή αποκοιμήθηκε στην τηλεόραση ..ξεφύλλισα το Πάνθεον,που έχει στο εξώφυλλο την Αλίκη Βουγιουκλάκη,με ένα ψάθινο καπέλο όλο χρώματα,πορτοκαλί,μωβ,μπλε,κίτρινο,κι ένα χαμόγελο διάπλατο..

θα βάλω το γράμμα σε ένα λευκό φάκελλο και θα το κρύψω στο συρτάρι ανάμεσα σ τις μπλούζες μου και την λεβάντα..εκεί που ξέρω πως δεν ψάχνεις ποτέ..όπως και τα υπόλοιπα..

έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας

1998
Είδα την ταινία σε dvd,πριν πολλά χρόνια,στη ζεστασιά του σπιτιού μου,παρέα με μία τεράστια χάρτινη σακούλα με ζεστά ποπ-κορν.Εξ αιτίας της λάτρεψα την Μεγκ Ράιαν κι από κει και πέρα είδα όλες της ταινίες της παλιές και καινούργιες.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα συναισθήματα μου,σίγουρα ήταν μία γλυκιά κι αγαπησιάρικη ταινία,διόλου ασυνήθιστο αυτό,αλλά σίγουρα (τουλάχιστον γιά μένα)η σχέση που είχαν οι δύο πρωταγωνιστές με τον υπολογιστή ήταν πρωτόγνωρη.

Δέκα χρόνια μετά λοιπόν..
και παίρνω μηνύματα στον υπολογιστή μου από πάρα πολλούς φίλους και γνωστούς,είναι πλέον τρόπος ζωής.
Αλλά παίρνω mail κι από έναν άγνωστο,που το μόνο που γνωρίζω γι αυτόν είναι πως είμαστε συνομήλικοι,ααα..ναι ζούμε και στην ίδια πόλη.Είναι ένα παιχνίδι που αν έλεγα πως δε το διασκεδάζω θα έλεγα ψέμματα.
Όχι πως δεν αναρωτιέμαι ποιός μπορεί να κρύβεται από πίσω!

Ο διευθυντής του πολυκαταστήματος απέναντι από το ξεπερασμένο μαγαζάκι μου;
Κάποιος γνωστός που με βρήκε εδώ μέσα,αναγνώρισε τον ώμο μου στο profile μου και είπε 'κάτσε τώρα να γελάσουμε';
Γείτονας;
Κάποιος παλιός(παμπάλαιος)συμμαθητής μου;
Mια 'φίλη' που είπε ας μεταμφιεστώ κι ας παίξω με τον πόνο της;

Όπως και να έχει κάθε παιχνίδι έχει την πλάκα του,τους κινδύνους δεν αναγνωρίζω ακόμη!!
Κι όταν θέλω γίνομαι πολύ επικίνδυνη..γιά ρωτήστε κάποιον που με γνωρίζει καλά!!
:)))