Eπιστρέφοντας,είχα πάντα δυό τσέπες φουσκωμένες από όνειρα
ξέρεις απο κείνα τα γαλάζια,με τις ραμμένες νότες ανάμεσα
κι ένα πουλί,γλάρος ήταν,να φτερουγίζει στη θέση της ψυχής
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Καμιά φορά, Φεγγαρένια μου, θέλω να κρυφθώ, ποτέ να μην επιστρέψω, ίσως γιατί δεν βρίσκω πουθενά εκείνα τα όνειρα για να γεμίσω τις τσέπες…
ReplyDeleteΚαλώς ήρθες τουλάχιστον εσύ.
@..ηχε μου μας ελειψες..
ReplyDeleteδικιο εχεις
ειναι και καποιες επιστροφες τοσο αδειες..
δεν ηρθα..εδω ημουν..
αναφορες στο παρελθον κανω..
θυμηθηκα εκεινες τις επιστροφες που ειμασταν μερικους ποντους ψηλοτεροι και το νου γεματο νοτες μελωδικες..κι ενα χορο ατελειωτο μεσα μας..
φιλια
άνοιξε τις τσέπες και άσε τα όνειρα να βγούν,να σηκωθούν ψηλά...μόνο μην τ΄αφήσεις να βγούν έξω...
ReplyDeleteόνειρα είναι και φεύγουν....
@..anyone..
ReplyDeleteκαμμια φορα και μονο οι αισθηση πως υπαρχουν ονειρα ειναι μοναδικη..
κι αν φυγουν μακρια,θα ερθουν αλλα!!
Στην ψυχή του γλάρου εναποθέτω...
ReplyDeleteκι είναι βέβαιο.... τα επερχόμενα όνειρα γαλάζιο πάλι θάχουν...
φιλιά πολλά.
Iιιιιιιι.....και τώρα, τί έγινε ο γλάρος;...
ReplyDelete;-)
Φίλη μου καλή..κάποτε...
Κι' γώ νοσταλγώ που τα στριμώχναμε και τα πέντε + τα μπαγκάζια + τα ποδήλατα δικά μας και των παιδιών (μου λείψανε, το ξέρεις; κι' ας είμασταν κινητό...τρελάδικο) και κάναμε jogging χαράματα με το Γλάρο μου και κατ'ευθείαν ιδρωμένοι μεσ' τη θάλασσα, 6 η ώρα το πρωϊ, όταν όλοι ακόμη κοιμούνταν.
Αχχχχχχ! τί μου θύμισες, ΚΑΠΟΤΕ...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@..mist μου..
ReplyDeleteολα τα ονειρα εχουν ενα ομορφο γαλαζιο..εκεινο το θαλασσι μπεμπε μη σου πω..
ολα..και τα πιο καινουργια..
φιλι
@..γλαρενια μου αγαπημενη..
ReplyDeleteο γλαρος ειναι παντα εκει..και τα ονειρα δεν λειπουν ποτε..
καποτε..ναι..κι εμεις με τα δυο παιδια..5 χρονω τη μικρη και μοναδικη τοτε την πηγαμε στη Σαντορινη,3τον μικρο στη Σκοπελο..και γενικοτερα εχουμε γυρισει οοολα τα νησια παρεα με τα παιδια μας οσο χρονων κι αν ηταν στην καθε περιπτωση..
τωρα;;
κανεις πια δεν ακολουθει..
κι αυτο θελει να το συνειδητοποιησεις,αλλοι μπορουν κι ελισσονται κι αλλοι προσπαθουν να μαγκωσουν την ακρη εστω κι απο ενα μανικακι,αλλα δεν..ο χρονος μας προσπερνα..
εγω προσωπικα εχω τις τσεπες παντα φορτωμενες με ονειρα πολλα,κατω απο οποιεσδηποτε συνθηκες..
φεγγαρενια φιλια..